ഓര്‍മയിലെ വസന്തം 1 350

‘അയ്യോ അല്ലമ്മേ,അതിന് ഒന്നും കാണണില്ലല്ലോ’
ബര്‍മൂഡയുടെ മുന്‍വശം മറച്ച് ഞാന്‍ പറഞ്ഞു.
‘ആഹാ..നീയാ കൈ ഒന്നു മാറ്റിക്കേ ,എന്തേലും കാണുന്നോ ഇല്ലേന്ന് ഞാന്‍ കാണിക്കാം’
പേടിച്ച് കമ്പി താഴ്ന്നിരുന്നു എന്ന ധൈര്യത്താല്‍ ഞാന്‍ കൈ മാറ്റി. പക്ഷേ അപ്പോളാണ് ഞാനും എന്റെ കുട്ടന്റെെ വലിപ്പം തിരിച്ചറിഞ്ഞത്, ബര്‍മൂഡയുടെ ഉള്ളിില്‍ അവന്‍ നിറഞ്ഞു നില്‍ക്കുന്നുു. ബര്‍മൂഡയുടെ മുന്‍വശം ഒരു കൂടാരം പോലെ നില്‍ക്കുന്നു. ഇത് കണ്ട് അമ്മ ചോദിച്ചു
‘ഇതാണോടാ ഒന്നും കാണുന്നില്ല എന്നു നീ പറഞ്ഞത്.എന്തോന്നാ ഈ പൊങ്ങി നില്‍ക്കുന്നേ, നാണമില്ലല്ലോ’
‘അമ്മേ’
ഞാന്‍ നിന്നു ചിണുങ്ങി.
‘നിന്നു ചിണുങ്ങാതെടാ ചെക്കാ, നീയാ ബെര്‍മൂഡ അഴിക്ക്, അവള്‍ വരുന്ന വരെ നീ ഉടുക്കാക്കുണ്ടനായി ഇവിടെ നില്‍ക്കണം. അതാ നിനക്കുള്ള ശിക്ഷ’
തുണി ഉടുക്കാതെ നില്‍ക്കുന്നതിഷ്ടമാണെങ്കിലും അമ്മയുടെ മുന്‍പില്‍ പിറന്നപടി നില്‍ക്കാന്‍ ഒരു ചമ്മല്‍ തോന്നി.
‘ടാ,നിന്നോടാ പറഞ്ഞേ ഊരാന്‍..’
അമ്മ ആജ്ഞാപിച്ചു.
‘അയ്യേ അമ്മേ എനിക്ക് നാണമാ,അമ്മേടെ മുന്‍പില്‍ തുണിയില്ലാതെ നില്‍ക്കാന്‍’
ഞാന്‍ പറഞ്ഞു.
‘അയ്യടാ, വീട്ടില്‍ ഇതും പൊക്കിപ്പിടിച്ച് നടകക്കാന്‍ നാണമില്ല, ഊരെടാ അങ്ങൊട്ട്,ചൂരലെടുക്കണോ ഞാന്‍’
വലിയൊരു ചൂരല്‍ അവിടുണ്ട് ,അതിട്ട് ധാരാളം കിട്ടീട്ടുമുണ്ട്. അത് ഓര്‍ത്തപ്പോള്‍ ഞാന്‍ ഭയന്നു.
‘അയ്യേ,അമ്മേ അത് വേണോ..ഇനി ഞാന്‍ ആവര്‍ത്തിക്കൂല്ലമ്മേ, പ്ലീസ്’
‘
ഞാന്‍ കരഞ്ഞു പറഞ്ഞു.
പക്ഷേ അമ്മ അയഞ്ഞില്ല.
‘നീ പറയുന്നത് അനുസരിക്കുന്നോ അതോ തല്ല് വാങ്ങുന്നോ’
തല്ല് വാങ്ങി തൊട വേദനിക്കുന്നതിനെക്കാള്‍ നല്ലത് ഇതാണെന്ന ബോധ്യം എനിക്കും ഉണ്ടായി. അമ്മ തല്ല് തുടങ്ങിയാല്‍ തുട പൊട്ടിക്കും അതോര്‍ത്തപ്പോള്‍ ഞാന്‍ പതിയെ ബെര്‍മൂട അഴിക്കാന്‍ തുടങ്ങി.
‘ആ അങ്ങനെ അഴിക്ക്’ അമ്മ ആജ്ഞാപിച്ചു.
ഞാന്‍ ബര്‍മൂഡ അഴിച്ചിട്ട് കുട്ടനെ പൊത്തിപ്പിടിച്ചു. ഇത് കണ്ട് അമ്മ ചിരിയടക്കുന്നത് ഞാന്‍ കണ്ടു.
‘ഇത് പോരേ അമ്മേ,ഞാന്‍ മുറീലോട്ട് പോട്ടേ’
ഞാന്‍ ചോദിച്ചു.