ഒരു ചെറുകഥ 2 [അഹമ്മദ്‌] 209

ഒരുകയ്യിൽ പൂവാലിയെയും മറുകയ്യിൽ അനിതയെയും താങ്ങി നിൽക്കുന്ന രവിയെയാണ് ഇതാരാ ഭാഷയിലെ രജനികാന്ത് ആണോ എന്നുചോദിച്ചു നീതുപൊരിഞ്ഞ ചിരി പെട്ടെന്ന് അനിത അവനെ വിട്ടുമാറി പക്ഷെ അപ്പൊയെക്കും താങ്ക്സ് എന്നുപറഞ്ഞു അവൾ ഒരു ചുംബനം അവന്റെ കവിളിൽ കൊടുത്തിരുന്നു നീതു അതുകാണുകയും ചെയ്തു
താനെന്തുപണിയാ കാണിച്ചേ ഇവളെ അഴിക്കാൻ ആരാ പറഞ്ഞത് അമ്മയാണോ ഈ അമ്മയ്ക്ക് എന്തിന്റെ കേടാ
അയ്യോ അമ്മായി അല്ല നീതുനു പറ്റില്ല എന്ന് പറയുന്നത് കേട്ടപ്പോ ഞാൻ ചെയ്യാം എന്നുകരുതി
താൻ എന്തുപണിയാ കാണിച്ചേ അവളൊരു കുറുമ്പിയ തന്നെ പരിജയം ഇല്ലതാനും വല്ലതും പറ്റിയിരുന്നെങ്കിൽ ഞാൻ എന്തുചയ്യുമായിരുന്നു അമ്മാമയോ ചേട്ടനമോരോ വന്നു കണ്ടിരുന്നെങ്കിൽ ഞാൻ എന്തു സമാധാനം പറയും
കണ്ടാൽ എന്താ ഇതിപ്പോ എന്റെ വീടല്ലേ അപ്പോൾ ഞാനും കൂടി വേണ്ടേ ഇതൊക്കെ ചെയ്യാൻ
തനിക്കു വല്ലതും ചെയ്യാൻ ഉണ്ടെങ്കിൽ അവിടെ കോഴിക്കൂട് ഉണ്ട് അതിനെ തുറന്നുവിട്ടു തീറ്റ കൊടുത്തോ പശുക്കളുടെ കാര്യം നോക്കാൻ ഇപ്പൊ ഞാൻ ഉണ്ട് മനസ്സിലാലയല്ലോ ഇനി താൻ തൊഴുത്തിലേക്കു വരണ്ട അവൻ അതൊന്നു കടുപ്പിച്ചു പറഞ്ഞു അവൻ കറുമ്പിയെയും കൊണ്ടുപോയപ്പോൾ അവളുടെ മുഖം ഒന്നുവാടി അതുകണ്ടു അമ്മ പറഞ്ഞു
മോളു അതൊന്നു കാര്യമാക്കണ്ട അവനു തൊഴുത്തിൽ മറ്റാരും കേറുന്നത് ഇഷ്ടല്ല അതാ അടുക്കളയിൽ പോയപ്പോൾ അവളെ ഒന്നും ചെയ്യാൻ അമ്മായി സമ്മതിക്കുന്നില്ല രാവിയാണെകിൽ തൊഴുത്തിൽ എന്തെക്കോയെ ജോലികളും ചെയ്തോണ്ടിരിക്കുന്നു നീതുവിന്റെ അടുത്ത് പോകാം എന്നുച്ചൽ ഇന്നലെ രവിപറഞ്ഞതു ഓർമ്മവന്നു തന്നോട് എന്തോ അനിഷ്ടം ഉണ്ടെന്നു അത് വന്നപ്പോൾ തന്നെ അവൾക്കു തോന്നിയിരുന്നു ഇന്നലെ രവി വരുന്നത് വരെ മണിയറയിൽ ത്താൻ ഒറ്റയ്ക്ക് ആയിരുന്നു അവൾ ഒന്നു വന്നുനോക്കിയും കൂടി ഇല്ല അവൾ പതിയെ മുറിയിലേക്ക് നടന്നു മൊബൈലിൽ നോക്കി ഇരിക്കുമ്പോൾ ആണ് വാതിലിനടുത്തു ഒരനക്കം അവൾ തലയുയർത്തി നോക്കിയപ്പോ നീതുവാണ്‌ അനിത ഒന്ന് ചിരിച്ചെന്നു വരുത്തി അവൾ ഒറ്റച്ചാട്ടത്തിനു അകത്തു കയറി
ഹായ് ഏടത്തി
മം അനിത അനിഷ്ടം കാണിക്കാൻ മറന്നില്ല
ന്നോട് പിണക്കണോ..