❤️പാർവതീപരിണയം [പ്രൊഫസർ] 544

അത് പറയുമ്പോൾ അവന്റെ സ്വരം ഇടറുന്നുണ്ടായിരുന്നു,

“റേച്ചലിന് എന്തുപറ്റി “

“അവള് പോയെടോ, എന്റെ കയ്യിൽ കിടന്നു…. ജീവിച്ചു മതിയായില്ല ഇച്ചായാ എന്ന് അവളുടെ കണ്ണുകൾ എന്നോട് പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു “

അവൻ അത് പറയുമ്പോൾ ചിരിക്കാൻ ശ്രമിക്കുകയായിരുന്നു, ബുദ്ധിയുടെ ആവശ്യങ്ങൾ പലസമയത്തും മനസ്സ് അനുസരിക്കാറില്ലല്ലോ.. കണ്ണുനീർ അവന്റെ കവിളിൽ കൂടെ ഒഴുകിത്തുടങ്ങി

“എനിക്കവൾ എന്റെ സഹോദരിയായിരുന്നില്ല എന്റെ മോളായിരുന്നു, ഞങ്ങൾ തമ്മിൽ 10 വയസിനു വ്യത്യാസം ഉണ്ടായിരുന്നു, ഇച്ചായാ എന്നും വിളിച്ചു എന്റെ പിന്നാലെ നടക്കുന്ന മോളെ എനിക്കിപ്പോഴും എന്റെ കണ്മുന്നിൽ കാണാം.. “

“മതി റോയിച്ച ഇനി ഒന്നും പറയണ്ട നമുക്ക് വേറെന്തെങ്കിലും സംസാരിക്കാം “

ഈ പ്രാവശ്യം അവൾ ആ റോയിച്ചാ എന്നുള്ള വിളി തിരുത്താൻ നിന്നില്ല, അവനു അതൊരു ആശ്വാസം നൽകുന്നെങ്കിൽ ആയിക്കൊള്ളട്ടെ എന്നവൾ കരുതി

“ഇല്ലെടോ എനിക്കിതാരോടെങ്കിലും പറഞ്ഞു ഒന്ന് മനസ്സ് സ്വസ്തമാകണം, വീട്ടിൽ അമ്മയോട് പറഞ്ഞു കഴിഞ്ഞാൽ അതും എന്റൊപ്പം ഇരുന്നു കരയും അതുകൊണ്ട് അതും പറ്റില്ല, പിന്നെ കൂട്ടുകാർ അവർ എന്നെ സഖാവ് റോയ് ആയി മാത്രമേ കണ്ടിട്ടുള്ളു അവർക്കു മുന്നിൽ ഞാൻ എന്നും ഒരു ധീരനായ സഖാവ് ആണ് “

“വാ റോയിച്ചാ നമുക്ക് അങ്ങോട്ട്‌ മാറിയിരുന്നു സംസാരിക്കാം “

റോയും പാർവതിയും കൂടെ ഒരു തണൽ മര ചുവട്ടിലേക്ക് നടന്നു ….

അന്നൊരു ഞായറാഴ്ച ആയിരുന്നു,

“ഡോ സഖാവേ എഴുന്നേൽക്കേടോ, സമയം പത്തായി… “

രാവിലെ തന്നെ റേച്ചലിന്റെ ഒച്ചയും കേട്ടാണ് റോയ് എഴുന്നേൽക്കുന്നത്

“ഇച്ചായന്റെ മോളല്ലേ ഇച്ചായൻ കുറച്ചൂടെ കിടക്കട്ടെ “

റോയ് അവളെ ഒന്ന് സോപ്പിടാൻ നോക്കി

“ഇച്ചായാ കളിക്കല്ലേ, എനിക്ക് ഉറപ്പു തന്നതാ ഇന്ന് മുഴുവൻ എന്റൊപ്പം ഉണ്ടാവും എന്ന്, ഇനി എഴുന്നേൽക്കാതെ കിടന്നാൽ ഞാൻ മിണ്ടൂല്ല “

വെള്ളിയാഴ്ച റേച്ചലിന്റെ ബർത്ഡേ ആയിരുന്നു, അന്ന് ഒരു പാർട്ടി മീറ്റിംഗിൽ പെട്ടുപോയി റോയിക്കു എത്താൻ പറ്റിയില്ല, അന്ന് പിണങ്ങി നിന്ന റേച്ചലിനെ ഞായർ മുഴുവൻ കൂടെ ഉണ്ടാവും, അന്ന് എന്താഗ്രഹവും സാധിച്ചു തരും എന്ന് പറഞ്ഞാണ് റോയ് അനുനയിപ്പിച്ചത്

“എന്റെ പൊന്നു മോളെ ഇച്ചായൻ എഴുന്നേറ്റു ,പോരെ “

“എന്റെ ചക്കര ഇച്ചായൻ, ഞാൻ ഇപ്പൊ ചായ എടുത്തു തരാമേ “

അതും പറഞ്ഞു റോയിയുടെ കവിളിൽ ഒരു ഉമ്മയും കൊടുത്തു അവൾ അടുക്കളയിലേക്കു പോയി

“അമ്മേ ഇച്ചായൻ എഴുന്നേറ്റു ചായ താ “