അനുരാധ സ്വയം ചോദിച്ചു.
അവളെ അവന് കിട്ടാൻ പോകുന്നില്ല എന്നോ?
മുസ്ലിം കുട്ടിയായിരിക്കുമോ?
ജീവിതകാലം മുഴുവൻ വെറുതെ പ്രണയിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കും പോലും!
ഒന്ന് നോക്കിയാൽ അവന്റെ കാൽചുവട്ടിൽ വീഴില്ലേ ഏത് പെൺകുട്ടിയും?
അത്ര സുന്ദരനല്ലേ തന്റെ മകൻ?
എന്നിട്ടാണ് ഇതുപോലെ ഭ്രാന്ത് ഒക്കെ എഴുതി വെച്ചിരിക്കുന്നത്.
അവൾ വീണ്ടും പേജുകൾ മറിച്ചു.
ഓരോ താളും മനോഹരമായ കവിതകൾ കൊണ്ടുവന്നു.
എല്ലാം അവളുടെ സൗന്ദര്യത്തെ പ്രകീർത്തിക്കുന്ന വരികൾ!
എല്ലാത്തിലും അവൾ തനിക്ക് അപ്രാപ്യമെന്ന് തോന്നിക്കുന്ന വാക്കുകൾ!
അവൾ മെയ് പതിനഞ്ചിലെത്തി.
ആ പേജിലേക്ക് നോക്കിയ അനുരാധ ആദ്യമൊന്ന് നടുങ്ങി.
പിന്നെ അവളുടെ മുഖം ഇതുവരെ അറിയാത്ത വിസ്മയഭാവത്താൽ വിടർന്നു തുടുത്തു.
പിന്നെ അവളുടെ മുഖത്ത് ഏറ്റവും ചേതോഹരമായ പുഞ്ചിരിയുടെ കുങ്കുമമണിഞ്ഞു.
ആപേജിൽ അനുരാധയുടെ പുഞ്ചിരിക്കുന്ന ചിത്രമുണ്ടായിരുന്നു!
അതിനടിയിൽ പച്ച നിറമുള്ള ഒരു വരി.
എന്റെ പെണ്ണ്!
അതിനടിയിൽ ചുവന്ന മഷിയിൽ മറ്റൊരു പദം!
അനുരാധ!
********************************
അന്ന് ദിവസം മുഴുവൻ അനുരാധ മറ്റൊരു ലോകത്തായിരുന്നു.
അമ്മയാണ് താൻ!
അവൾ സ്വയം പറഞ്ഞു.
ഇത്തരം ഒരു സന്ദർഭത്തിൽ തന്നിൽ നിന്നുമുണ്ടാവേണ്ട പ്രതികരണമെന്താണ്?
നല്ല ഉപദേശവും ശിക്ഷണവും നല്കിമകന്റെ മനസ്സിൽ നിന്ന് തന്നെക്കുറിച്ചുള്ള ചിന്തകൾ എടുത്തുകളയുക!
അതല്ലേ, അമ്മയെന്ന നിലയിൽ തന്റെ കടമ? കർത്തവ്യം?
പക്ഷെ!!
തന്റെ ശരീരത്തിനും മനസ്സിനും എന്തുകൊണ്ടാണ് ഇപ്പോൾ പുതിയ ഒരൂർജ്ജവും ഉത്സാഹവും നൃത്തഘോഷവുമൊക്കെ തോന്നുന്നത്?
എന്തുകൊണ്ടാണ് താനിപ്പോൾ വായുവിൽ ഒഴുകിപ്പരക്കുന്ന തൂവലിനേക്കാൾ ഭാരമില്ലാത്തവളാകുന്നത്?
എന്തുകൊണ്ടാണ് തന്റെ ദേഹമിപ്പോൾ മോഹാവേശത്താൽ തുള്ളിയുയരുന്നത്?
ആ ചോദ്യങ്ങൾ സ്വയം ചോദിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ ഗേറ്റിലൂടെ അർജ്ജുൻ സൈക്കിളോടിച്ച് വരുന്നത് അനുരാധ കണ്ടു.
ആ കാഴ്ച്ചയിൽ അവളുടെ മനസ്സുംദേഹവും തുടിച്ചുയർന്നു.
അവൾ പെട്ടെന്ന് ഡയറി പത്രത്തിന്റെ അടിയിലൊളിപ്പിച്ചു.
സൈക്കിൾ ഗാരേജിൽ വെച്ചതിന് ശേഷമവൻ അവളുടെ അടുത്തേക്ക് ഓടിവന്നു.
“ഹായ് മമ്മി…”
ഓടിവന്ന് അവനവളുടെ കവിളിൽ നുള്ളി.
ദേഹമപ്പോൾ കോരിത്തരിച്ചു.
മുമ്പും അവൾ നുള്ളിയിട്ടുണ്ട്.
അമർത്തിയിട്ടുണ്ട്.
പിടിച്ചിട്ടുണ്ട്.
അപ്പോഴൊന്നും മകന്റെ സ്നേഹമല്ലാതെ മറ്റൊന്നും തോന്നിയിട്ടില്ല.
ഇപ്പോൾ പക്ഷെ ദേഹം അസഹ്യമായ,നിഗൂഢമായ ഒരു സുഖത്തിൽ തപിച്ചിയരുന്നു!
ഇതൊന്നു തുടർന്നൂടെ?