പാപ്പൻ ഡോക്ടറുടെ ചികിത്സ 2 [സഞ്ജുനാഥ്] 203

എനിക്ക് സത്യത്തിൽ നാണക്കേട് തോന്നി. ട്രെയിൻ നീങ്ങിതുടങ്ങി. ഇറങ്ങിയവരെല്ലാം ചാടി കയറി. ട്രെയിനിലെ ലൈറ്റുകളെല്ലാം വീണ്ടുമണഞ്ഞു. അമ്മച്ചിയും കുടുംബവും ഇതോന്നും അറിഞ്ഞിട്ടേയില്ല. ട്രെയിനിൻ്റെ ശബ്ദത്തിലുമുയരെ അവരുടെ കൂർക്കം വലി ഉയർന്ന് കേൾക്കാം.

ചിരിവന്നു പോയി. ഞാനവനെ നോക്കിയപ്പോൾ അവനും ചിരിക്കുന്നു. “ഇനിയെന്താ പ്ലാൻ, ഇതുപോലെ കുത്തിയിരിക്കാൻ ആണോ?” ഞാൻ പതിയെ ചോദിച്ചു.

“ഈ കൂർക്കം വലി പോലും അറിയാതെ കിടന്നുറങ്ങിയ ആളല്ലേ. നല്ല ക്ഷീണം ഉണ്ടാവും. ചേച്ചി ഉറങ്ങിക്കോ.”

“എങ്കിൽ ഞാൻ ഒതുങ്ങി കിടന്നോളാം. ആ സൈഡിൽ നീയും കിടന്നോ.”

“വേണ്ട ചേച്ചി, ബുദ്ധിമുട്ടാവും”

“എനിക്ക് ഒരു ബുദ്ധിമുട്ടുമില്ല. നിനക്ക് ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ടെങ്കിൽ അവിടെ ഇരുന്നോ” എന്ന് പറഞ്ഞിട്ട് ഞാൻ വിൻഡോയിലേക്ക് ചരിഞ്ഞ് കിടന്നു. കുറേ സമയം കഴിഞ്ഞിട്ടും അനക്കം ഒന്നും ഉണ്ടായില്ല. അവനവിടെ തന്നെ ചാരിയിരിക്കുകയാണ്.

ഇരുട്ട് വല്ലാതെ കനം വെച്ചു. പാതിരാത്രി എപ്പോഴേ കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ടാവും. ഞാൻ വീണ്ടും എഴുന്നേറ്റിരുന്നു. ശബ്ദം വെച്ച് ചോദിക്കാനാവില്ല. മുന്നോട്ടാഞ്ഞ് അവൻ്റെ അടുത്ത് ചെന്നു. ചെറുതായി കയ്യിലൊന്ന് തൊട്ടു.

“എന്താ ചേച്ചീ”

“കിടക്കുന്നില്ലേ?” ഞാൻ വളരെ ശബ്ദം താഴ്ത്തി ചോദിച്ചു.

“വേണ്ട ചേച്ചീ, കുഴപ്പമില്ല. വീണ്ടും അതേ പല്ലവി തന്നെ.

“എനിക്ക് കുഴപ്പമില്ല. കിടന്നോളൂ”

“ശരിയാവില്ല ചേച്ചീ”

“അതെന്താ?”

“വീതിയില്ലല്ലോ ചേച്ചീ… ദേഹത്ത് മുട്ടും.”

“കുഴപ്പമില്ല. രാത്രി മുഴുവൻ ഇങ്ങനെ ഇരിക്കണ്ടേ? അല്ലെങ്കിൽ ഞാനിരുന്നോളാം. നീ കിടന്നോളൂ”

“അതുവേണ്ട, ചേച്ചി കിടന്നോളൂ… ഞാനും കിടക്കാൻ നോക്കാം.”

അങ്ങനെ ഞാൻ വീണ്ടും കിടന്നു. ഞാൻ കിടന്നു കഴിഞ്ഞ് അവനും കിടന്നു. ചെക്കന് നല്ല നീളം ഉണ്ട്. കാലിങ്ങ് തല വരെ എത്തി.

തൻ്റെ കാലും അവൻ്റെ തലവരെ എത്തിക്കാണും. ചെറിയൊരു കുസൃതി തോന്നി. ഷീറ്റിൽ നിന്ന് പാദം പുറത്തേക്ക് ആക്കി. പതിയെ കാലൊന്ന് അനക്കി നോക്കി. ങേ,… തലയിൽ മുട്ടും എന്നാണ് ഓർത്തത്. പക്ഷേ, മുട്ടിയത് മൃദുലമായ എന്തിലോ ആണ്. അവൻ എങ്ങനെയാണ് കിടന്നത്.

കാൽപാദത്തിന് പിന്നിൽ ചൂട് ശ്വാസം അടിക്കുന്നത് പോലെ. തോന്നലാണോ? ഏയ് … അല്ല. ശ്വാസം അറിയാൻ പറ്റുന്നുണ്ട്.