പതിനെട്ടുകാരും വീട്ടമ്മമാരും [Appu] 277

ഇതൊക്കെ പോരാതെ കുറച്ചു ദൂരം പോയാൽ കടൽ പ്രദേശം ആണ് … ഞാനും ഏട്ടനും ചിലപ്പോളൊക്കെ അവിടെപോയിരിക്കാറുണ്ട് നാട്ടിൽ ഉള്ളപ്പോൾ … കുറച്ചുവീടുകൾ ഉണ്ട് എന്നതൊഴിച്ചാൽ മത്സ്യബന്ധനവും അവിടെകാര്യമായിട്ടില്ല …

ഇടക്കിടക്ക് വന്ന് പോകുന്ന മാമന്റെ ഭാര്യയും അമ്മയും ഒഴിച്ചാൽ ഞാനും മകളും തനിച്ചാണ് വീട്ടിൽ … മാമന്റെഭാര്യ ആണെങ്കിലും പുള്ളിക്കാരിയുമായി ഞാൻ ഭയങ്കര കൂട്ടാണ് … ഉറ്റ സുഹൃത്താണെന്ന് പറയാം … എന്തുംപറയാനും ചോദിക്കാനും പറ്റിയ ഒരുറ്റ ചങ്ങാതി …

വീട് മാറിയത് കാരണം ആദ്യമൊക്കെ എല്ലാർക്കും എതിർപ്പാണെങ്കിലും എനിക്കും ഏട്ടനും അതൊരുപ്രശ്നമായിരുന്നില്ല …. പിന്നെ അവരും പറച്ചിൽ നിർത്തി …

അത്യാവശ്യം കർക്കശ സ്വഭാവം ആയിരുന്നു എന്റേത് …

അതുകൊണ്ട് തന്നെ ചില കാര്യങ്ങളിൽ ഞാൻ നന്നായി ബുദ്ധിമുട്ടി …

വീട് സഹായത്തിനായി ഒരു ചെറിയ പയ്യനെ വെച്ചിരുന്നു … ശമ്പളം കുറവാണെന്ന് പറഞ്ഞു അവൻ പോയി … വീണ്ടും ഒരുത്തനെ വെച്ചു … അവന്റെ നോട്ടം ശരിയല്ലാത്തതു കൊണ്ട് അവനെ പറഞ്ഞു വിട്ടു … ഈകാര്യങ്ങളൊക്കെ അറിയുന്ന ലേഖേച്ചി (മാമന്റെ ഭാര്യ ) ഒരിക്കൽ എന്നെ കുറച്ചൊന്നു ഉപദേശിച്ചു … ആഉപദേശമാണ് എന്റെ ജീവിതം ഇന്നത്തെ ഈ നിലയിലേക്ക് എത്തിച്ചത് …

” എടീ നിന്റെ ഈ മസ്സിൽ പിടുത്തം ഒക്കെ നിർത്തണം … സഹായത്തിന് ആളെ തന്നെ കിട്ടാൻ പാടുള്ളകാലമാണ് … അവരെ നില നിർത്തണം എങ്കിൽ ചില പൊടിക്കൈകൾ ഒക്കെ ഉണ്ട് … നമ്മൾ അവരെ കൊതിപ്പിച്ചുനിർത്തണം … ഇപ്പോൾ കിട്ടും ഇപ്പോൾ കിട്ടും എന്നവർക്ക് തോന്നണം … എന്നാൽ ഏതു ജോലി കിട്ടിയാലുംഅവർ നമ്മളെ വിട്ട് പോകില്ല … ”

ഇതുകേട്ട എനിക്ക് ഒന്നാകെ ഇളകി …

” ഓ … പിന്നെ … എന്നെ അതിനൊന്നും കിട്ടില്ല … എന്റെ മനസ്സിൽ സുധിയേട്ടൻ അല്ലാതെ ആരുമില്ല …”

” എടീ … അവന്മാർക് കിടന്നുകൊടുക്കാൻ അല്ലാ ഞാൻ പറഞ്ഞത് …. പക്ഷെ ഇന്നെല്ലെങ്കിൽ നാളെ നമ്മളെകിട്ടണം എന്നൊരു തോന്നൽ അവന്മാർക്ക് വേണം …. പിന്നെ ശമ്പളം പോലും കൊടുക്കേണ്ടി വരില്ല …. അപ്പോളേക്കും സുധി ലീവിന് വരും അവന്മാർ പിന്നെ തനിയെ ഒഴിവാകും …”