പ്രതിഭാ സംഗമം 6 [പ്രസാദ്] 147

ചേട്ടന്‍, ഒരു ലുങ്കി മാത്രം ഉടുത്തു, മുകളില്‍കറങ്ങുന്ന ഫാനിലേക്ക് നോക്കിക്കൊണ്ട് കട്ടിലില്‍മലര്‍ന്നു കിടക്കുന്നു. ഞാന്‍കയറി ചെന്നപ്പോള്‍, ചേട്ടന്‍, തിരിഞ്ഞു എന്നെ നോക്കി. എന്‍റെ വേഷം കണ്ട ഉടന്‍, ചേട്ടന്‍, എഴുന്നേറ്റു കട്ടിലില്‍നിന്നും താഴേക്കു കാലും തൂക്കിയിട്ടു ഇരുന്നു. കതക് ചാരിയിട്ടു, ഞാന്‍, പതുക്കെ നടന്ന് ചേട്ടന്‍റെ അടുത്തേക്ക് ചെന്നു. ചേട്ടന്‍, കണ്ണ് ചിമ്മാതെ എന്നെ നോക്കി ഇരിക്കുക ആയിരുന്നു.
“എന്താ ചേട്ടാ എന്നെ ഇങ്ങനെ നോക്കുന്നത്?”
“ഞാന്‍, നന്നാവാന്‍തീരുമാനിച്ചാലും നീ സമ്മതിക്കത്തില്ല. അല്ലേ?”
“അത് ഈ ജന്മം ചേട്ടന്‍പ്രതീക്ഷിക്കണ്ട. ചേട്ടന്‍നന്നായാല്‍, ഞാന്‍ചീത്തയാകും. അത് വേണോ?”
“ഇപ്പോഴേ രണ്ടാളും ചീത്തയായില്ലേ?”
“ആണെ. എങ്കില്‍പിന്നെ അങ്ങനെ തന്നെ അങ്ങ് പോയാല്‍മതി. ചേട്ടന്‍നന്നായാല്‍, എനിക്ക് പിന്നെ വേറെ ആരെയെങ്കിലും കണ്ടുപിടിക്കേണ്ടി വരും.”
“അയ്യോ! മോളെ അങ്ങനെ ഒന്നും ചിന്തിക്കല്ലേ.”
“പിന്നെ ഞാന്‍എന്ത് വേണമെന്നാ ചേട്ടന്‍പറയുന്നത്? ചേട്ടാ, ഇനി ഇപ്പോള്‍, ഇത് ഇല്ലാതെ എനിക്ക് പറ്റില്ല.”
“അതെന്താ പറ്റാത്തത്? എനിക്ക് പറ്റുമല്ലോ.”
“പക്ഷെ എനിക്ക് പറ്റുന്നില്ല ചേട്ടാ. ഇതിന്‍റെ സുഖം കിട്ടിയ ഒരു പെണ്ണും പിന്നെ അത് ഉപേക്ഷിക്കില്ല.”
“മോളേ, ഇനി അങ്ങനെ ഒന്നും വേണ്ട. നമുക്ക് പഴയ ചേട്ടനും അനിയത്തിയും ആകാം.”
“ചേട്ടന്‍വേണേല്‍, ആയിക്കോ. പക്ഷെ എനിക്ക് പറ്റില്ല. ചേട്ടന്‍എന്‍റെ ആവശ്യങ്ങള്‍സാധിച്ചു തന്നില്ലെങ്കില്‍എനിക്ക് വേറെ വഴി നോക്കേണ്ടി വരും.”
“മോളേ, അങ്ങനെ ഒന്നും ചിന്തിക്കുകയേ ചെയ്യരുത്. പുറത്ത് ആരെങ്കിലും അറിഞ്ഞാല്‍, പിന്നെ ജീവിച്ചിരുന്നിട്ട് കാര്യമുണ്ടോ?”
“അതാ ഞാന്‍പറയുന്നത്, നമുക്ക് ഇത് തുടരാം എന്ന്. ചേട്ടന്‍ആകുമ്പോള്‍പുറത്ത് അറിയുന്ന പ്രശ്നമേ ഇല്ല. നമ്മുടെ കാര്യവും നടക്കും.”
ചേട്ടന്‍, എന്താ ഇങ്ങനെ ഓരോ സമയത്ത് ഓന്ത് നിറം മാറുന്നത് പോലെ ഇങ്ങനെ മാറുന്നത് എന്ന് ഞാന്‍ചിന്തിച്ചു. ഈ സംസാരത്തിനിടക്ക്‌, ഞാന്‍കട്ടിലില്‍കയറി ഇരുന്നുകൊണ്ട്, ചേട്ടന്‍റെ ലുങ്കിയുടെ മുകളിലൂടെ സാമാനത്തില്‍തഴുകിക്കൊണ്ടിരുന്നു. ആദ്യമൊക്കെ ചേട്ടന്‍എന്‍റെ കൈ തട്ടി മാറ്റി. ഞാന്‍വളരെ ദയനീയമായി ചേട്ടന്‍റെ മുഖത്ത് നോക്കിക്കൊണ്ട്‌, പിന്നെയും പിന്നെയും തഴുകല്‍തുടര്‍ന്നു. ഏതായാലും, പിന്നെ ചേട്ടന്‍, എന്നെ തടഞ്ഞില്ല.