സുമേഷ് അവന്റെ കണ്ണുകളിലേക്ക് രൂക്ഷമായി നോക്കി.
“വർഷ…”
“വർഷ?
ആ പേര് കേട്ടതും അയാളുടെ രൂപവും ഭാവവും വല്ലാതെ മാറി.
“അതെ വർഷ…”
അയാൾ തുടർന്നു.
“വർഷയാണ് എനിക്ക് ഡോർ തുറന്നു തന്നത്…”
അത് കേട്ടപ്പോൾ സുമേഷിന്റെ ഭാവം പെട്ടെന്ന് മാറി.
അയാളുടെ മുഖം ദയനീയമായി.
കണ്ണുകളിൽ പെട്ടെന്ന് നീർ പൊടിഞ്ഞു.
“തമാശ പറയുകയാണോ നീ?”
വീണ്ടും തണുത്തുറഞ്ഞ ശബ്ദം അയാളുടെ കാതുകളിൽ പതിച്ചു.
“അതും ഇത്രയും ക്രൂരമായ തമാശ?”
അയാൾക്കൊന്നും മനസ്സിലായില്ല.
താൻ പറഞ്ഞ തമാശ എന്താണ്?
“തമാശയോ?”
ആകാശ് ചോദിച്ചു.
“ആം ..അതെ തമാശ..”
അയാൾ അൽപ്പം കൂടി അയാളുടെ നേരെ അടുത്തു.
“വർഷ…എന്റെ ഭാര്യ …രണ്ടുവർഷം മുമ്പ് എന്നെ വിട്ടുപോയ എന്റെ ..എന്റെ വർഷ…!”
പെട്ടെന്ന് അയാളുടെ ഭാവം മാറി.
നോട്ടത്തിൽ തീവ്രമായ വെറുപ്പ് നിറഞ്ഞു.
“ആ വർഷ എങ്ങനെയാണ് നിനക്ക് ഈ വീടിന്റെ കതക് തുറന്ന് തരുന്നത്?”
ആ ചോദ്യം ആകാശിനെ അദ്‌ഭുതസ്തബ്ധനാക്കി.
അയാൾ ഭയം കൊണ്ട് വിറച്ചു.
വെളിച്ചവും നിഴലുകളും ഇടകലർന്ന ഹാളിന്റെ മൂലയിലേക്കും ജനാലയിലൂടെ പുറത്തെക്കും നോക്കി.
പെട്ടെന്ന് അയാൾ ഗോവണികളിലേക്ക് നോക്കി.
മുകളിലേക്ക് കണ്ണുകളോടിച്ച ആകാശ് ഒരു നിമിഷം മരണം മുമ്പിൽ കണ്ടയാളെപ്പോലെ പകച്ചു നിന്നു.
മുകളിലത്തെ നിലയിൽ സ്റ്റെയർ അവസാനിച്ചയിടത്ത്, നിഴലുകൾക്കും ഭാഗികമായ വെളിച്ചത്തിനും മദ്ധ്യേ വർഷ ഇരിക്കുന്നു.
അവളുടെ മുഖത്ത് ഇപ്പോൾ ആ വിമോഹനമായ പുഞ്ചിരിയില്ല.
പകരം മറ്റൊരു ഭാവമാണ്.
