രാവ് 2 [Achillies] 544

“പോവാണോടാ…”

ഇറങ്ങി സാരി ചുറ്റി തല ചിരിച്ചു കുഞ്ഞിക്കണ്ണുമായി പെണ്ണ് നിന്നു കൊഞ്ചി.

“അയ്യടി….പിന്നെ ഇവിടെ നിക്കാനോ, അതൊക്കെ പിന്നെ,…. കെട്ടുകഴിഞ്ഞു…”

ഞാൻ ചുമ്മ അവളെ ചൊറിഞ്ഞു….

“അയ്യട…ചെക്കൻ കെട്ടലൊക്കെ സ്വപ്നം കണ്ടു തുടങ്ങിയോ ഇപ്പോഴേ…”

“ഇനിയിപ്പോ സ്വപ്നം കാണാൻ അതല്ലേ ഉള്ളൂ…”

അവളുടെ പൂ പോലുള്ള മുഖം നോക്കി ഞാനും കൊഞ്ചി. ഇന്നത്തെ ഓട്ടത്തിന്റെയും അലച്ചിലിന്റെയും ആണെന്ന് തോന്നുന്നു മുഖം ഇത്തിരി വാടിയിട്ടുണ്ട്.

പോക്കറ്റിൽ അടിക്കുന്ന ഫോൺ ആണ് എന്റെ നോട്ടം തെറ്റിച്ചത്…

“വേഗം വാടാ മൈരേ…ഞാൻ ഇവിടെ പോസ്റ്റാ….”

എടുത്ത വാക്കിന് ജോപ്പന്റെ തെറി കേട്ടതും ഞാൻ ചാവി തിരിച്ചു ബൈക്ക് ഓണാക്കി.

“പോട്ടേഡി പ്രാന്തി…”

“നിന്നെ കണ്ടു കൊതി തീരുന്നില്ലട…”

ചിണുങ്ങിക്കൊണ്ടു പെണ്ണ് പറഞ്ഞു.

“അതെന്തേ ഇത്ര നാളും ഇല്ലാതിരുന്ന കൊതി ഇപ്പൊ,..”

“ഇത്ര നാളും ആയിരുന്ന പോലെ ആണോ,…ഇപ്പൊ നീ എന്റെ അല്ലെ…അപ്പൊ പിന്നെ എനിക്ക് എപ്പോഴും കാണാൻ ഒക്കെ തോന്നും…”

വീണ്ടും ഫോൺ അടിക്കാൻ തുടങ്ങിയതും ഞാൻ അവളെ നോക്കി കണ്ണു ചിമ്മി കാട്ടി.

“ഡാ…സൂക്ഷിച്ചൊക്കെ പോണേ…പിന്നെ എനിക്ക് വിളിക്കാൻ തോന്നുമ്പോഴൊക്കെ വിളിക്കും ഫോൺ എടുക്കണേ…”

“നിന്റെ ഫോൺ ഞാൻ എപ്പോഴാ എടുക്കാതിരുന്നിട്ടുള്ളെ…ഇനിയിപ്പോ, എന്റെ കാര്യത്തിൽ അവകാശോം കൂടിയുള്ള ആളല്ലേ…എന്റെയല്ലേ നീ…”

ഒന്നു പൂത്തുലഞ്ഞു പെണ്ണ്…

യാത്ര ചോദിക്കാൻ എനിക്ക് മനസ്സു വന്നില്ല ബൈക്ക് വളച്ചെടുത്തു പോവുമ്പോൾ ഞാൻ മിററിലൂടെ കണ്ടു എന്നെ നോക്കി നിൽക്കുന്ന എന്റെ പെണ്ണിനെ…

അനാഥനായ എനിക്ക് എന്റെ എന്നു പറയാൻ ഉണ്ടായ നിധി ഞാൻ കണ്ണു നിറയെ കണ്ടു.

***********************************

“ജയിച്ചതൊക്കെ കൊള്ളാം പുതിയ ഉത്തരവാദിത്വം, ഓരോ സീറ്റുവേഷൻ ഒക്കെ എങ്ങനെ ഓവർകം ചെയ്യണം എന്നൊക്കെ നിനക്ക് പഠിക്കാൻ പറ്റും …എന്നാലും കോളേജിൽ കയറിയത് പഠിക്കാൻ ആണെന്ന് ഓർമയുണ്ടാവണം കേട്ടോ കുഞ്ഞാ, പിന്നെ പ്രശ്നത്തിനൊന്നും പോകരുത്…അവിടുന്ന് ഇറങ്ങുമ്പോൾ കൂട്ടും ഡിഗ്രിയുടെ സർട്ടിഫിക്കറ്റും എന്നും ഓർക്കാൻ കുറെ നല്ല ഓർമകളും മാത്രേ പാടുള്ളൂ.…”

രാത്രി പതിവ് പോലെ മനോജ് അച്ഛൻ വിളിച്ചു സംസാരിക്കുകയായിരുന്നു, എന്റെ ഓർഫനേജിലെ എന്നെ വളർത്തിയ അച്ഛൻ, എന്നെപ്പോലെ ഒത്തിരിപ്പേരെ വളർത്തിയ അച്ഛൻ, ഇപ്പോഴും ഒരുപാട് പേരുണ്ട് അവിടെ.