രാവ് 3 [Achillies] 553

ഓഡിറ്റോറിയത്തിൽ നിന്ന് അനൗൻസ്മെന്റ് കേട്ടു തുടങ്ങുമ്പോൾ സൂരജും കുറച്ചു ജിമ്മന്മാരും ഗസ്റ്റിനെ കൂട്ടാൻ വരുന്നത് കണ്ടു.

അവരോടൊപ്പം ഞാൻ പ്രിൻസിപ്പലിന്റെ ഓഫീസിലേക്ക് നടക്കുമ്പോൾ പരിവാരങ്ങൾ എല്ലാം കൂടി മുല്ലപ്പന്തൽ കടന്നു അടുത്തെത്തി.

സമിഷയുടെ അരിക് പറ്റി ചേർന്നു ജോപ്പൻ ഇളിച്ചു പിടിച്ചു വരുന്നുണ്ട്,

മൈരൻ വല്ലോം അറിയണോ, മനുഷ്യൻ ഇവിടെ ഓടി ചാവാറായി….

ഞാൻ ചെല്ലുന്നത് കണ്ട ജോപ്പൻ എന്റെ അടുത്തേക്ക് വന്നു.

“ഡാ സീനൊന്നുമില്ലല്ലോ…”

ഈ തെണ്ടി അറിഞ്ഞോ…

“ആ ഒരു വിധത്തിൽ ഒതുക്കി വിട്ടു…”

ഞാൻ കാര്യം പറഞ്ഞു.

“എന്ത് ഒതുക്കി വിടാൻ, എടാ മൈരേ, എന്റെ മുണ്ടും ഷർട്ടും സീനില്ലല്ലോ എന്നു ഒരു ലുക്ക് ഒക്കെ ഇല്ലേ…”

ഇതിന് വേണ്ടി അമ്മേടെ കാലു പിടിച്ചു വാങ്ങിയ ഷർട്ടും മുണ്ടും നിവർത്തി വലിച്ചു ജോപ്പൻ ചോദിച്ചുത് കേട്ട എനിക്ക് അങ്ങു വിറഞ്ഞു വന്നു.

“ഏയ്‌…സീനില്ല നേരെ പാലത്തിന്റെ താഴെ പോയി കുനിഞ്ഞു നിന്നാൽ സുമ ചേച്ചിയെ ഫീൽഡ് ഔട്ട് ആക്കാം, ഈ പരിപാടി ഒന്നു തീർന്നു കിട്ടിയാൽ മതിയെന്ന നിലയിലാ ഞാൻ, അപ്പോഴാ അവന്റെ ഓരോ കൊണ…”

സമിഷയെ നോക്കി ഞാനും ഒന്നു ചിരിച്ചു കാണിച്ചു, അവർക്കില്ലാത്ത ജാഡ നമ്മൾ കാണിക്കാൻ പാടില്ലല്ലോ, തിരിച്ചു കിട്ടിയ ചിരിയും വാങ്ങി, ഓഡിറ്റോറിയതിനടുത്തേക്ക് നടന്നു കയറുമ്പോൾ പിള്ളേരെല്ലാം ഗസ്റ്റിനെ കാണാൻ വേണ്ടി എത്തി നോക്കാൻ തുടങ്ങി ജിമ്മൻമാർ ഒരു റൌണ്ട് തീർത്തു നടുക്ക് സമീഷയെ പൂട്ടി നടക്കുമ്പോൾ ആർക്കും വേണ്ടാത്ത ജോപ്പനും അതിന്റെ നടുക്ക് കയറി,

ഞാൻ സൈഡിലൂടെ നേരെ സ്റ്റേജിന്റെ പിന്നിലേക്ക് നടന്നു, സ്റ്റേജിൽ ആ നേരം എന്നെ അമ്പരപ്പിച്ചുകൊണ്ടു കൃഷ്ണേന്ദുവിനൊപ്പം മേഘ മിസ്സും ആങ്കറിങ്ങിന് നിൽക്കുന്നു,…

അവരെ വെൽക്കം ചെയ്യുമ്പോൾ മലയാളത്തിൽ കൃഷ്ണേന്ദുവും ഇംഗ്ലീഷിൽ മേഘ മിസ്സും തകർത്തലക്കുന്നുണ്ട്, സമീഷയെ കണ്ട പിള്ളേരൊക്കെ ഒച്ചപ്പാടും ബഹളവും ആർപ്പുവിളിയും ഒക്കെ തുടങ്ങുമ്പോഴും ഇവരുടെ ആങ്കറിങ് സീനായിരുന്നു, ഇത്ര നേരം കൊണ്ട് ഇവരിങ്ങനെ സെറ്റ് ആക്കിയോ എന്നു പോലും ഞാൻ ചിന്തിച്ചു പോയിരുന്നു.

ബാക്ക് സ്റ്റേജിൽ കയറുമ്പോൾ ആരതി അവരെ നോക്കി വായും പൊളിച്ചു നിൽക്കുന്നതും കണ്ടൊണ്ട് ഞാൻ ചെന്നു.