രാജഹംസം 494

അനുമതി നേടി ചെല്ലാൻ പറഞ്ഞു.. അശ്വിനൻ ചെന്നയുടൻ നമ്രമായി കട്ടിലിൽ നിന്ന് എഴുന്നേറ്റ് മുഖം കുനിച്ചു നിന്നു.. ദയയുടെ മുഖവും ഭവ്യതയും കണ്ടപ്പോൾ അശ്വിനന്റെ മനം ശാന്തമായി.. ” എന്നോട് ക്ഷമിക്കേണ്ടതാണ് ദേവി..ഈ പ്രണയാഭ്യർത്ഥന നമുക്ക് സ്വീകാര്യമല്ല ” അശ്വിനന്റെ വാക്കുകൾ കേട്ടതും ദയയുടെ മുഖം വാടി.. അതും പറഞ്ഞ് ദയയുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കാതെ കൈകൾ കൂപ്പി കൊണ്ട് മടങ്ങാൻ ശ്രമിക്കുമ്പോൾ അവൾ അശ്വിനന് നേരേ വന്ന് അശ്വിന നെ തടഞ്ഞു.. ” എന്റെ നിശബ്ദതയാണൊ.. അതിന്റെ കാരണം…” അവൾ ആംഗികമായി ചോദിച്ചു.. “അല്ല ദേവി നമുക്ക് മറ്റൊരാളെ ഇഷ്ടമാണ്. ”
“ആരാണ് ആ സൗഭാഗ്യവതി.. നമ്മോട് പറയാമൊ?.. ” മുഖത്തെ ദുഃഖം മായ്ച്ച് ചിരി വിടർത്തി ദയ വീണ്ടും അംഗീകരിച്ചു…. അശ്വിനൻ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല അങ്ങനെ തന്നെ നിന്നു.. ” പറയില്ലെ” അവൾ വീണ്ടും ചോദിച്ചു.. “എന്റെ പ്രണയം നിന്റെ ജേഷ്ടനോടാണ് ” അതു പറഞ്ഞ് ദയയുടെ കൈ തട്ടി മാറ്റി അശ്വിനൻ പോയി.. ദയ വിജ്രംപിതയായി തരിച്ചു നിന്നു..” എന്ത് അവളുടെ മനസ്സ് പറഞ്ഞു…
“ജേഷ്ടാ..” മഹാകാളിയെ പോലെ അവൾ അലറി ഒരു പ്രജണ്ഠശബ്ദികയായി.
“ജേഷ്ടാ..” ദയ മഹാകാളിയെ പോലെ അലറി.. ഒരു പ്രജണ്ഡശബ്ദത്തോടെ.. അശ്വിനൻ പുറത്തേക്ക് പോകുന്നത് കണ്ടു സിദ്ധാർത്ഥനു തോന്നിയിരുന്നു അവൻ ദയയോട് സത്യങ്ങളെല്ലാം പറഞ്ഞു കാണുമെന്ന്… ദയയിൽ നിന്നുള്ള അലർച്ച കേട്ട് സിദ്ധാർത്ഥൻ അകത്തേക്ക് എത്തി ഒപ്പം കാവൽ ഭടരും.. ദയ അപ്പോഴേക്കും തളർന്ന് വീണിരുന്നു.. സിദ്ധാർത്ഥൻ ഓടി ചെന്ന് അവളെ മടിയിൽ വച്ചു.. മുഖത്ത് തട്ടി വിളിച്ചു.. “ദയാ.. കണ്ണ് തുറക്ക് ദയാ..നീ.. നിന്റെ ശബ്ദം.. എങ്ങനെ
അശ്വിനാ..” അവസാനം സിദ്ധാർത്ഥൻ അശ്വിനനെയും വിളിച്ച് അലറി..ശേഷം സിദ്ധാർത്ഥൻ ദയയെ എടുത്ത് ശയ്യാമഞ്ജത്തിൽ ( കട്ടിലിൽ ) കൊണ്ട് കിടത്തി..അപ്പോഴേക്കും മഹാരാജാവും പരിവാരങ്ങളും എന്തിയിരുന്നു.. ” സിദ്ധാർത്ഥാ എന്താണ് സംഭവിച്ചത് ” മഹാരാജാവ് വെപ്രാളത്തോടെ ചോദിച്ചു.. സിദ്ധാർത്ഥൻ യാതൊന്നും പറഞ്ഞില്ല ഒരു ഭയം മാത്രമായിരുന്നു അദ്ധേഹത്തിൽ.. “അറിയില്ല രാജൻ മന്ത്രികുമാരൻ അശ്വിനൻ ദേവിയുടെ മുറിയിൽ വന്നിരുന്നു… ” കാവൽക്കാരനിൽ ഒരാൾ പറഞ്ഞു.. “അശ്വിനനൊ..” മഹാരാജാവ് ആശ്ചര്യത്തോടെ ചോദിച്ചു.. “അതെ രാജൻ.. എന്നാൽ അദ്ധേഹം പുറത്ത്