ഷജ്നാമെഹ്റിൻ1 497

അഭയം നക്തമഭയം ദിവാ ന: സർവാ ആശാ മമ മിത്രം ഭവന്തു:) ഷെഡ്ഡിലേക്ക് നടന്നു.

കൂരിരുട്ടിൽ എന്റെ ശ്വാസം നിലച്ചുപോവുന്നോ എന്ന് ഞാൻ സംശയിച്ചു.

ഉദ്ദേശം നല്ലതല്ലെങ്കിൽ മന്ത്രങ്ങൾ ഫലിക്കില്ല എന്ന് മന്ത്രങ്ങൾ പഠിപ്പിക്കുമ്പോൾ അച്ഛൻ പറഞ്ഞത് ആപ്പോഴാണ് ഓർമ്മയിൽ വന്നത്.

പുറത്തിറങ്ങാൻ തോന്നിയ നിമിഷത്തെ ഞാൻ പഴിച്ചു.

പിന്തിരിയണോ എന്ന് സംശയിച്ചു.

എന്തും വരട്ടെ,
പിന്തിരിഞ്ഞാൽ പിന്നെയിനി‌ എന്താണവിടെ നടക്കുന്നതെന്ന് കാണാൻ കഴിയില്ലെന്ന് മനസ്സിലാക്കി ഞാൻ ഷെഡ്ഡിനോടടുത്തു.

വാതിൽ പാളിയോട് മുഖം ചേർത്ത് വച്ച് ഞാൻ കൂരിരുട്ടിലെ ഭയപ്പെടുത്തുന്ന ശബ്ദങ്ങളെ ചെവിപൊത്തിക്കൊണ്ട് പ്രതിരോധിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.

ന്റെ മോളേ…
അവിടെക്കണ്ട കാഴ്ച എന്നെ അമ്പരപ്പിച്ചു.

അത് ഞാനെങ്ങിന്യാ നിന്നോട് പറയുക?

“സാരല്ലടോ പെട്ടെന്ന് പറയ്”

അവളുടെ ആകാംക്ഷ കണ്ട് ദേവികയിൽ പറയാനുള്ള ഊർജ്ജം കയറി.

അവൾ തുടർന്നു…

തറയിൽ വിരിച്ച ഓലപ്പായിൽ രണ്ട് പെണ്ണുങ്ങളും കെട്ടിപ്പിടിച്ച് ചുംബിക്കുന്നു!!!

എനിക്ക് അറപ്പുണ്ടാകുന്ന കാഴ്ചയായിരുന്നു അത്.

അച്ഛനോട് പറഞ്ഞ് രണ്ടെണ്ണത്തിനെയും പറഞ്ഞ് വിടണമെന്ന് വിചാരിച്ചു.

അത് കഴിഞ്ഞ് അവർ അവരുടെ വസ്ത്രങ്ങൾ അഴിച്ച് അമ്മിഞ്ഞ കുടിച്ചു.

ഞാൻ ചെവിയിൽ നിന്ന് കൈകളെടുത്ത് അവരുടെ സഭാഷണങ്ങൾ ശ്രദ്ധിച്ചു.

നമ്മൾ കേൾക്കാത്ത പല വൃത്തികെട്ട‌ വാക്കുകളും അവർ പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

അവർ വസ്ത്രങ്ങൾ എല്ലാമഴിച്ച് പിറന്നപടി‌ കിടന്നു.

എന്നിട്ടവർ അവരുടെ മൂത്രമൊഴിക്കുന്നത് വായ കൊണ്ട് പരസ്പരം നക്കിക്കൊടുത്തു.

“നീ ഇന്നലെ പറഞ്ഞത് പോലെ തമ്പുരാട്ടിക്കുട്ടിയും ഷജ്നയും ഇതൊക്കെ ചെയ്യുന്നുണ്ടാവോ”

“ഉം.. ഇന്നത്തെക്കാലത്ത് എല്ലാവരും ഇതൊക്കെ ചെയ്യും”

“അവളെക്കിട്ടിയാൽ ഞാനും നന്നായി കളിക്കും”

“അയ്യട അപ്പോ ഞാനോ?