ശരണ്യ [Ajitha] 314

ശരണ്യ : ഇല്ല ചേട്ടാ.

Vk : ചേട്ടനോ

ശരണ്യ : ആ, ഭർത്താക്കന്മാരെ ചേട്ടന്നാണ് ഭാര്യമാർ വിളിക്കുന്നത്‌. ഞാൻ ചേട്ടന്റെ ഭാര്യയായല്ലേ.

വിജയകുമാർ അവളെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചിട്ടു നെറുകിൽ മുത്തം നൽകി. അന്നത്തെ ദിവസം മുഴുവനും കളിയായിരുന്നു. അങ്ങനെ ഇരിക്കുമ്പോളാണ് ശരണ്യക്ക് ഒരു call വരുന്നത്. അവളുടെ അമ്മക്ക് സുഖമില്ലാന്നു.

Vk : അപ്പോൾ നീ പോകുവാണല്ലേ

ശരണ്യ : ഉം, പെട്ടെന്ന് വരാം

Vk : ഉം.

അങ്ങനെ അവളെ ബസ് സ്റ്റാൻഡിൽ കൊണ്ട് വിട്ടു. എന്നാൽ അവൾ ഒരാഴച കഴിഞ്ഞിട്ടും വന്നില്ല. വിജയകുമാർ അവളെ വിളിച്ചു നോക്കി. ഫോൺ not റീചാബിൾ എന്നാണ് പറയുന്നത്. അയാൾക്ക് വല്ലാതെ അധികേറി. അയാൾ രവിയെ വിളിച്ചു. അവനും സ്ഥലത്തില്ല എന്നാണ് പറഞ്ഞത്. അവളെ കാണാതിരിക്കാൻ പറ്റാത്തോണ്ട് തന്നെ വിജയകുമാർ രവിടെ ഭാര്യയായ സുജയെ വിളിച്ചു.

വിജയകുമാർ : ഹലോ സുജ.

സുജ : ആ ചേട്ടാ.

വിജയകുമാർ : എപ്പോൾ എങ്ങനെയുണ്ട്

സുജ : അല്പം കുറവുണ്ട്.

വിജയകുമാർ : അല്ല, അവളെന്തിയെ

സുജ : ആ അപ്പുറത്തുണ്ട്. ടി ശരണ്യേ, ദേ അങ്കിൾ വിളിക്കുന്നു.

സുജ അവൾക്കു ഫോൺ കൊടുത്തു അവൾ ഫോണും വാങ്ങി വെളിയിലേക്കിറങ്ങി.

ശരണ്യ : എവിടാ മുത്തേ.

വിജയകുമാർ : ങേ, മുത്തോ,

ശരണ്യ : ആ മുത്തു തന്നെ. എന്റെ ചേട്ടനല്ലേ. എന്നെ കാണാതെ വിഷമിച്ചിരിക്കുകയാണോ.

വിജയകുമാർ : ആണെടി. എനിക്കു പറ്റുന്നില്ല.

ശരണ്യ : എന്നാൽ ഇങ്ങോട്ടേക്ക് പോര്.

വിജയകുമാർ : അത് വേണോ, ഇല്ലെങ്കിൽ ഞാൻ വരാം.

ശരണ്യ : അയ്യോ വേണ്ട. ഞാൻ എന്റെ പൊന്നിനെ കണ്ടാൽ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു ചുണ്ടിൽ ലിപ്‌ലോക്ക് ചെയ്തു പോകും.

വിജയകുമാർ : അല്ല, നിന്നെ വിളിച്ചിട്ട് കിട്ടുന്നില്ലലോ.

ശരണ്യ : ആ, എന്റെ ഫോൺ എന്നാലേ വെള്ളത്തിൽ വീണു. അത് ശെരിയാക്കാൻ കൊടുത്തേക്കുവാ

വിജയകുമാർ : ഓഹ്, ടി ചരക്കെ നിന്റെ ശബ്ദം കേട്ടിട്ട് എനിക്കു പറ്റുന്നില്ല, ഞാനിന്നു രാത്രി അങ്ങോട്ട്‌ വരും.