ശോഭാനന്തം 1 [കുറുമ്പി പെണ്ണ്] 226

മോന്റെ ഒരു ഫ്രണ്ട് ഉണ്ട് നൗഫൽ ഇവർ ചെറുപ്പം മുതലേ നല്ല കൂട്ടുകാർ ആണ് എന്നതിലുപരി നൗഫലിന്റെ ഉമ്മ സീനത്തും ഞാനും കുട്ടിക്കാലം മുതലുള്ള കൂട്ടുകാരികളും ആയിരുന്നു അതിനാൽ നൗഫൽ മോന് ഞങ്ങളുടെ വീട്ടിൽ പൂർണ സ്വാതന്ത്ര്യം ആയിരുന്നു തിരിച്ചും അങ്ങനെ തന്നെ എല്ലായിടത്തും അവർ ഒരുമിച്ചായിരുന്നു.ഞങ്ങളുടെ വീടുകൾ തമ്മിൽ ഒരു വീടിന്റെ അകലമേ ഉള്ളു.

എന്റെ അവസ്ഥ തന്നെയാണ് സീനത്തിന്റെയും അവളുടെ ഭർത്താവ് ഉപേക്ഷിച്ചതല്ല 5 വർഷം മുൻപ് ഒരു അസുഖം മൂലം മരണപ്പെട്ടതാണ് അവളുടെ പ്രണയവിവാഹം ആയതിനാൽ കുടുംബക്കാർ എല്ലാം കയ്യൊഴിഞ്ഞു അവൾ വളരെ കഷ്ടപ്പെട്ടാണ്  നൗഫലിനെ ഇത്രയും വളർത്തിയത്. എന്നാൽ പറ്റുന്ന സഹായങ്ങൾ എല്ലാം ഞാനും ചെയ്യാറുണ്ട് അവർ ഉമ്മയും മകനും മാത്രം ഉള്ള ഒരു കൊച്ചു വീടാണ് അവരുടേത് അങ്ങനെ പരസ്പരം സഹകരണത്തോടെ സന്തോഷത്തിൽ കഴിഞ്ഞു പോകുന്ന കാലം.

അന്ന് ഒരു ബുധനാഴ്ച ദിവസം ആയിരുന്നു അനന്തുവിന്റെ അമ്മേ എന്നുള്ള വിളിക്കട്ടാണ് ഞാൻ ഉച്ച മയക്കത്തിൽ നിന്നും ഉണർന്നത് പുറത്ത് നല്ല മഴയും ഞാൻ മുകളിൽ മോന്റെ റൂമിലേക്ക് നടന്നു അവൻ കമ്പ്യൂട്ടറിന്റെ മുന്നിൽ ആണ് എന്താ മോനെ ഞാൻ ആചര്യത്തോടെ ചോദിച്ചു അമ്മേ അഡ്മിഷൻ അലോട്മെന്റ് വന്നു എനിക്ക് കൊല്ലത്ത് ആണ് കിട്ടിയത് നൗഫലിനും അവിടെ തന്നെ ഞങ്ങൾ വീണ്ടും ഒരുമിച്ചാണ് അമ്മേ…

എന്നുള്ള സന്തോഷത്തിൽ ആയിരുന്നു അവൻ. അമ്മേ അവനെ ഫോൺ വിളിച്ചിട്ട് കിട്ടുന്നില്ല അമ്മ ഒന്ന് സീനത്ത് ആന്റിയെ വിളിച്ചുപറ ഉടനെ തന്നെ ഞാൻ സീനത്തിനെ വിളിച്ചു ഫോൺ സ്വിച്ച് ഓഫ്‌ ആണ്. ഞാൻ അനന്തു മോനോട്  പറഞ്ഞു എങ്കിൽ ഞാൻ പോയി പറഞ്ഞിട്ട് വരാം അവനും കൂടെ വരാം എന്ന് പറഞ്ഞു.

പുറത്ത് മഴ ആയതിനാൽ ഞാൻ തന്നെ പോയിക്കൊള്ളാം എന്ന് അവനോട് പറഞ്ഞു അവൻ നിർബന്ധിച്ചെങ്കിലും ഞാൻ സമ്മതിച്ചില്ല അപ്പോഴാണ് നല്ല ശബ്ദത്തിൽ ഒരു ഇടിമിന്നൽ ഉണ്ടായത് അവൻ കമ്പ്യൂട്ടർ ഓഫാക്കാൻ മുകളിലേക്ക് ഓടി ഞാൻ കുടയുമായി സീനത്തിന്റെ വീട്ടിലേക്ക് നടന്നു..

നല്ല ഇടിയും മഴയും ഞാൻ മെല്ലെ നടന്നു സീനത്തിന്റെ വീടിന് മുൻപിൽ എത്തി കാളിങ് ബെൽ അടിച്ചു പക്ഷെ കറണ്ട് ഇല്ലാത്തതിനാൽ അത് വർക്ക്‌ അല്ല കതകിൽ മുട്ടി തുറക്കുന്നില്ല പക്ഷെ അവർ രണ്ടാളുടെയും ചെരുപ്പുകൾ വെളിയിൽ തന്നെ ഉണ്ട് അപ്പോൾ എങ്ങും പോയിട്ടില്ല എന്ന് മനസിലായി പഴയ ഓടിട്ട വീടാണ് ഞാൻ വീടിന്റെ ഒരുവശത്തെ ജലൽ അരികിലേക്ക് നടന്നു അതിലൂടെ നോക്കി ആരെയും കാണാനില്ല പുറകുവശത്തേക്ക് നടന്നപ്പോൾ നൗഫലിന്റെ ശബ്ദം കേട്ടു ഉമ്മ അത് ഇടണ്ടേ..