ശ്യാമയും സുധിയും 10 [ഏകൻ] 111

 

 

“കുഞ്ഞുനാളിൽ നീ ഇവനെ കുറേ എടുത്തു നടന്നതല്ലേ..?. എടി ഇത് നമ്മുടെ അപ്പു ആണ്. എന്റെ മോൻ.. നീയല്ലേ ഇവന് പേര് ഇട്ടത്. സുധീഷ് ചന്ദ്രൻ എന്ന്. നീ ഒക്കെയും മറന്നു പോയോ…?”

 

ശ്യാമയുടെ അമ്മ കരഞ്ഞു. എഴുനേറ്റ് സുധിയെ കെട്ടിപിടിച്ചു.

 

 

“ഇവൻ ജനിച്ചന്ന് മുതൽ ചേച്ചി പറയുമായിരുന്നു . ചേച്ചിക്ക് ജനിക്കുന്നത് ഒരു മോള് ആണെങ്കിൽ അവൾ ഇവന് ഉള്ളതാണെന്ന്. ഓർമ്മയുണ്ടോ ചേച്ചിക്ക്..?” സുധ ചോദിച്ചു.

 

 

ശ്യാമയുടെ അമ്മ സുധിയെ നോക്കി പിന്നെ സൂചിത്രയേയും.

 

 

“അതുകൊണ്ട് അത് ഞങ്ങൾ അത് അങ്ങ് നടത്താൻ പോകുകയാ..ഇവരുടെ കല്ല്യാണം. ” സുധ വീണ്ടും പറഞ്ഞു.

 

 

“അതൊക്കെ ഞാനും അപ്പച്ചിയും നേരത്തെ തന്നെ ഉറപ്പിച്ചു കഴിഞ്ഞു അല്ലേ അപ്പച്ചി. അപ്പച്ചി എനിക്ക് വാക്കും തന്നു. ” സുചിത്ര പറഞ്ഞു.

 

 

അപ്പോഴാണ് ശ്യാമയുടെ അമ്മ ശ്യാമയെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നത്. എന്നിട്ട് അവർ ചോദിച്ചു.

 

 

“ഇത് എന്റെ മോൾക്ക് എന്ത് പറ്റി.. ”

 

 

“അപ്പച്ചി പേടിക്കേണ്ട. അത് ചെറിയൊരു തലകറക്കം ആണ്. അത് ഇപ്പോൾ ശരിയാകും. ” സുചിത്ര പറഞ്ഞു.

 

 

 

സുധി ശ്യാമ കിടന്ന കട്ടിലിന്റെ അടുത്ത് പോയി . ആ കട്ടിലിൽ ഇരുന്നു. എന്നിട്ട് ശ്യാമയുടെ കൈ എടുത്ത് തന്റെ ഉള്ളം കൈയിൽ വെച്ചു

ആ കൈയിൽ പതിയെ തഴുകി. എന്നിട്ട് ചോദിച്ചു.

 

 

“എന്ത് പറ്റി ഇങ്ങനെ വീണുപോകാൻ..? തളർന്നു പോയോ..? ഇനി വീണാൽ ശ്യാമയെ താങ്ങാൻ ഞാൻ മാത്രം അല്ല ഇവർ എല്ലാവരും ഉണ്ടാകും. “