പ്രിയ മാഡി….

ശ്രീനന്ദനം വായിച്ചു. ശ്രീനന്ദനയെന്ന മോളുടെ കൊഞ്ചലില്‍ തീരുന്ന കഥയുടെ അവസാന പേജിലെ അവസാന പങ്ങുച്വേഷനില്‍ നിന്ന്‍ കണ്ണുകള്‍ മാറ്റിയപ്പോള്‍ ആണ് ഞാനിരിക്കുന്നയിടം നിറങ്ങളും ചിത്രശലഭങ്ങളും മഴവില്ലുകളുമുള്ള ഒരു പൂന്തോട്ടമല്ല എന്നും മെനൂഹിന്‍ കഫ്റ്റെരിയയാണ് എന്നും മനസ്സിലാക്കുന്നത്.

ആദ്യം തന്നെ പറയാം. വെറുതെ പ്രശംസിക്കുന്നതല്ല എന്ന്‍ മാഡി വിശ്വസ്സിക്കുമെന്നു എനിക്ക് ഉറപ്പുണ്ട്. കാരണം നമ്മുടെ സൌഹൃദത്തിനും സാഹോദര്യത്തിനുമിടയില്‍ രണ്ട് അക്കൌണ്ട് ബുക്കുകള്‍ ഇല്ല. പറയാന്‍ പോകുന്നത് ഇതാണ്. അനുപമമായ സിദ്ധിയുള്ള ഒരു കഥാകാരനാണ് മാഡി. “ചെമ്പനീര്‍പൂവ്” തന്ന സുഗന്ധം പ്രാണനില്‍ അലിഞ്ഞപ്പോള്‍ തന്നെ അത് തീര്ച്ചപ്പെടുത്തിയതാണ്. ഭാഷയില്‍ ഇടയ്ക്ക് സംഭവിക്കുന്ന[ഇടയ്ക്ക് മാത്രം സംഭവിക്കുന്ന] “ലിബറല്‍” ഫ്ലോ ഒഴിവാക്കി അല്‍പ്പം കൂടിമുറുക്കിപ്പിടിച്ചാല്‍ ഒരു തെറ്റും ചൂണ്ടിക്കാണിക്കാനില്ലാത്ത വിധം വായനക്കാരെ ആദിമധ്യാന്തം അനുഭവിപ്പിച്ച്, ചിന്തിപ്പിച്ച്, കണ്ണുകള്‍ നനയിച്ച്, പ്രണയിപ്പിച്ച് കൂടെക്കൊണ്ടുപോകുന്ന കളഭ സുഗന്ധിയായ കഥ.

ചന്ദനത്തിന്റെ ഗന്ധമാണ് കഥയുടെ ‘വാള്‍’ നിറയെ. നന്ദന്‍, ശ്രീക്കുട്ടി, അനിത, ശ്രീനന്ദന തുടങ്ങിയവര്‍ ഈ വാളിന്‍റെ ദീര്‍ഘ ചതുരങ്ങളില്‍ അപ്പൂപ്പന്‍ താടികള്‍ പോലെ ഹൃദയത്തിലേക്ക് പറന്നിറങ്ങുന്നു. എട്ടാം പേജില്‍ നിന്ന്‍ ഒന്‍പതിലേക്ക് പെട്ടെന്നൊരു ട്രാന്‍സിഷന്‍ അതീവചാരുതയോടെയാണ് മാഡി അവതരിപ്പിച്ചത്. സംഭവങ്ങളുടെ ഫ്ലാഷ് ബാക്ക് ചെയ്യുന്ന കാര്യത്തില്‍ പലര്ക്കുമനുഭവപ്പെടാറുള്ള കയ്യടക്കമില്ലായ്മ മാഡിയെ ഒരു വിധത്തിലും ബാധിച്ചിട്ടേയില്ല. റിയാലിറ്റി -ഓര്‍മ്മ ഇവയെ രേഖപ്പെടുത്തുന്നയിടങ്ങള്‍ എല്ലാ കഥകളെയും ചെതോഹരമാക്കും. മേഘങ്ങളിലേക്ക് മറയുന്ന പട്ടം പോലെ ഒരു ‘സോറിംഗ്’ എഫക്റ്റ്. എന്‍റെ വായന ഇത്തരം കഥകളെ എപ്പോഴും പ്രണയിക്കുന്നുണ്ട്. അതിനാലാവാം ഞാന്‍ ഗാര്‍ഷ്യാ മാര്‍ക്കേസിന്‍റെ ഫാന്‍ അസോസിയേഷന്‍ പ്രസിഡന്‍റ്റാകാന്‍ അപേക്ഷ അയച്ചത്. സൂര്യന്‍ പടിഞ്ഞാറ് ഉദിക്കുന്നത് അസ്വാഭാവിക്മാണ് എങ്കിലും സൌന്ദര്യപരമായി നോക്കുമ്പോള്‍ അതില്‍ മിഴിവുണ്ട്. പറഞ്ഞു വരുന്നതെന്തെന്നാല്‍, ഭാര്യ മരിച്ച് അല്ലെങ്കില്‍ ഭര്‍ത്താവ് മരിച്ച് ആണ്ടു തികയുന്നതിനു മുമ്പ് തന്നെ ശരീരം അന്വേഷിക്കുന്നവര്‍ കൂടി വരുന്ന ഒരു കാലത്ത് ശ്രീനന്ദനം നല്‍കുന്ന മാനവികത പടിഞ്ഞാറ് ഉദിക്കുന്ന സൂര്യനെപ്പോലെ മനോഹരമാണ്. ജീവിതത്തോടെ ചെയ്ത വാഗ്ദാനങ്ങള്‍, പ്രണയത്തോട് ചെയ്ത സത്യങ്ങള്‍ ഇവയൊക്കെ പാലിക്കുന്ന ആളുകളുടെ വംശനാശം ഏതാണ്ടൊക്കെ പൂര്‍ണ്ണമല്ലേ മാഡി ഇപ്പോള്‍? അപ്പോള്‍ മാഡി ഇതുപോലെ കവിത എഴുതുമ്പോള്‍ എങ്ങനെ അതെന്‍റെ രക്തത്തിന്‍റെ ഭാഗമാകാതിരിക്കും?

പതിനൊന്നാം പേജില്‍ അനിതയെ വര്‍ണ്ണിച്ചത് നന്നായി. ചിത്രം പോലെ വരച്ചുവെച്ചു. പിന്നെ ഇഷ്ട്ടത്തിന്റെ ഗ്രാഫ് അങ്ങനെ ഗോപുരം പോലെ ഉയര്‍ന്നു 23 , 24 പേജുകളിലെ നന്ദന്‍ -ശ്രീക്കുട്ടി പ്രണയഭംഗി കണ്ടപ്പോള്‍. വിഷ്വല്‍ എഫക്റ്റ് എച്ച് ഡി ക്വാളിറ്റിയ്ക്കപ്പുറം പോയി എന്ന ന്യൂജെന്‍ ടേം ആണ് ഉപയോഗിക്കേണ്ടത്. ഞാന്‍ പക്ഷെ വേറെ വാക്കുകളെ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നു. കണികൊന്ന പൂത്തുലഞ്ഞ വസന്തകാലത്ത് പ്രണയത്തെ ആത്മാവില്‍ നിന്ന്‍ രക്തത്തിലേക്ക് സംക്രമിപ്പിച്ചാല്‍ എന്ത് തൊന്നും?

ആ ഒരു അനുഭൂതിയാണ് ഉണ്ടായത്.

സംഗീത യഥാര്‍ത്ഥത്തില്‍ ആരാണ് എന്ന് പറഞ്ഞ രീതിയും മനോഹരമായി.

വായന കഴിയുമ്പോഴും ആ പാട്ട്, കഥയുടെ ജീവനായി മാറിയ ആ പാട്ട് കാതില്‍ മുഴങ്ങുന്നു.

“….കിളികള്‍ പറന്നതോ….”

ഈ കഥ നിറയെ സംഗീതമാണ്. ചിത്രങ്ങളാണ്. ചിത്രങ്ങളെയും സംഗീതത്തെയും ആത്മാവുള്ളവരാക്കുന്ന പ്രണയമാണ്.

ഈ കഥയെഴുതി ഒരു നല്ല അനുഭവം തന്നതിനുള്ള നന്ദി എങ്ങനെയാണ് പ്രകടിപ്പിക്കേണ്ടാതെന്നറിയില്ല.

സസ്നേഹം,
സ്വന്തം,
ചേച്ചി.