സുനിത [Smitha] 1102

“അമ്മെ അതിനു മോര് കറിയും പാവക്കാ ഉപ്പേരിയും ഒക്കെയില്ലേ?”

“അതൊക്കെ നെനക്ക്…”

സുനിത തേങ്ങയെടുത്ത് ചുരണ്ടിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

“പനി ഉള്ള ആള്‍ക്കേ മോര് കറി ഒന്നും കൂട്ടാന്‍ പാടില്ല…കോളേജ് കുമാരന് അറിയില്ലേ അതൊന്നും?”

ഡെന്നീസിനെ നോക്കി ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പ്രശാന്ത് പപ്പടം ചുടാന്‍ തുടങ്ങി.

“കഞ്ഞീടെ ചൂട് പോയിട്ടില്ല…”

ചമ്മന്തി അരച്ച് കഴിഞ്ഞ് ഒരു പാത്രത്തിലേക്ക് കഞ്ഞിയെടുത്ത് സുനിത പറഞ്ഞു.

“ഈ പപ്പടോം ചമ്മന്തീം കൂട്ടി കഴിക്ക് കേട്ടോ…”

അവന് വിളമ്പിക്കൊടുത്ത് വീണ്ടും അവളവനെ തഴുകി.

“ഭക്ഷണത്തിന്‍റെ മുമ്പി വെച്ച് കരയാന്‍ പാടില്ല…”

അവളുടെ വിരല്‍ത്തുമ്പുകള്‍ അവന്‍റെ കണ്ണിണകളെ തഴുകി മിഴിനീരൊപ്പി.

“അങ്ങനെ കൊറേ റൂള്‍സ് ഒക്കെ ഒണ്ട് സുനിതാമ്മ അംബേദ്‌കര്‍ എഴുതിയ ഭരണഘടനയില്‍…”

പ്രശാന്ത് ചിരിച്ചു.

“എന്തേലും കഴിച്ച് കഴിഞ്ഞ് കൈകഴുകാതെ കുറെ നേരം ഇരുന്നാല്‍ ദാരിദ്ര്യം മാറില്ല, തേങ്ങ ചിരണ്ടുന്ന ചിരവയില്‍ ഇരുന്നാല്‍ സ്ത്രീധനം കിട്ടില്ല…”

പ്രശാന്തിനെ നോക്കി അവള്‍ പറഞ്ഞു. “കളിയാക്കണ്ട…”

അവന്‍ ചിരിച്ചപ്പോള്‍ സുനിത മുഖം കോട്ടി പറഞ്ഞു. പ്രശാന്തിന് ഭക്ഷണം വിളമ്പുമ്പോള്‍ അവള്‍ പറഞ്ഞു.

“ഞാന്‍ പറഞ്ഞത് ശരിയാവില്ലേ എന്ന് അറിയാല്ലോ കൊറേ കഴിയുമ്പോള്‍…”

“ആന്‍റി കഴിക്കുന്നില്ലേ?”

ഡെന്നീസ് ചോദിച്ചു. സുനിത ഇല്ല എന്ന അര്‍ത്ഥത്തില്‍ തലയാട്ടി.

“അയ്യോ അതെന്നാ കഞ്ഞിയില്ലേ ഇനി?” അവന്‍ പെട്ടെന്ന് ചോദിച്ചു.

“കഞ്ഞി കലം നിറച്ചും ഉണ്ട് ചെറുക്കാ…”

അവന്‍റെ വിഷമം മനസ്സിലാക്കി സുനിത പറഞ്ഞു.

“എന്‍റെ ഡെന്നീ, നെനക്ക് അമ്മയെ അറിയില്ല…”

കഴിക്കുന്നതിനിടയില്‍ പ്രശാന്ത് പറഞ്ഞു.

“മിക്ക ദിവസോം നോയമ്പ് ആണ് അമ്മയ്ക്ക്…”

“അയ്യോ…!”

ഡെന്നീസ് അവളെ നോക്കി.

“അങ്ങനെയൊക്കെ നോയമ്പ് എടുത്താല്‍ എങ്ങനെയാ ആന്റി? വല്ല രോഗോം വരില്ലേ? അല്ല എന്തിനാ ഇങ്ങനെ നോയമ്പ് ഒക്കെ എടുക്കുന്നെ? എന്തേലും പ്രശ്നം ഒക്കെ വരുമ്പം അല്ലെ നോയമ്പ് എടുക്കാറുള്ളത്”

“സ്വന്തം പ്രശ്നത്തിന് അല്ല…”

സുനിത സെന്നീസിനെ നോക്കി ഒന്ന് ചിരിച്ചു.

“പിന്നെ?”

കഴിക്കുന്നതിനിടയില്‍ അവന്‍ ചോദിച്ചു.

“വേറെ ഉള്ളൊരുടെ പ്രശ്നത്തിന് ആണോ? വേറെ ആര്‍ക്കാ എന്താ പ്രശ്നം?”

ഡെന്നീസ് അവരെ മാറി മാറി നോക്കി.