“ ങും.. ഇന്നും സ്വപ്നം കണ്ടല്ലേ. സാരമില്ല. ഇനിയെന്നും പ്രാർത്ഥിച്ചിട്ട് വേണം കിടക്കാൻ… അപ്പൊ ഇങ്ങനെയുള്ള സ്വപ്നമൊന്നും കാണില്ല. എഴുന്നേറ്റ് വാ… പഠിക്കാം.”
അതും പറഞ്ഞ് അംബിക എഴുന്നേറ്റ് പോയി. പിന്നെ അവന് ഉടുക്കാർ ഒരു മുണ്ടുടുത്ത് കൊടുത്ത് പഠിപ്പിക്കൽ തുടർന്നു.
പക്ഷേ പിന്നീടുള്ള പല ദിവസങ്ങളിലും പവർക്കെട്ട് കഴിഞ്ഞ് പഠിക്കാൻ വരുന്ന കണ്ണൻ കുണ്ണപ്പാലിൽ കുതിർന്ന നിക്കറുമായി എഴുന്നേൽക്കുക പതിവായപ്പോൾ അംബികയ്ക്ക് സംശയമായി. ഇത് സ്വപ്ന സ്ഖലനമാണോ അതോ അവൻ മനപ്പൂര്‍വ്വം ചെയ്യുന്നതാണോന്ന്. അങ്ങനെയെങ്കില്‍ അവനെന്തിന് ഇവിടെ തന്നെയത് ചെയ്യണം? അതും അവന്റെ വീട്ടില്‍ സൗകര്യമുള്ളപ്പോൾ തന്റെ മുന്നില്‍ ഇത്രയും റിസ്ക്ക് എടുത്ത്? കുറച്ച് ആലോചിച്ചപ്പോൾ അതിനുള്ള ഉത്തരവും അവൾക്ക് കിട്ടി. അതെ, അതാകാനേ വഴിയുള്ളൂ.
“ നീ ഇപ്പോഴും രാത്രിയില്‍ സ്വപ്നം കാണാറുണ്ടല്ലേ?”
അഞ്ചാം രാത്രിയിലും നിക്കറിന് മുന്നിലെ നനവ് പൊത്തിപ്പിടിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നവനെ നോക്കി അവൾ ചോദിച്ചു. അവൻ തലകുനിച്ച് ഒരു കുറ്റവാളിയെപ്പോലെ ഒന്നും മിണ്ടാതെ നിന്നു.
“ അതോ… അറിഞ്ഞോണ്ടാണോ?” അവൾ കാര്യമായി തന്നെ ചോദിച്ചു. കുറച്ച് നേരം കഴിഞ്ഞിട്ടും ഉത്തരമൊന്നും കിട്ടാഞ്ഞപ്പോൾ അവളൊരു മുണ്ടെടുത്ത് കൊടുത്തിട്ട് പറഞ്ഞു.
“ നിക്ക് മനസ്സിലാവും കണ്ണാ. അച്ഛൻ മരിച്ചിട്ട് ആറ് മാസമേ ഉള്ളൂ… ആ വീട്ടില്‍ വെച്ച് ചെയ്യണത് പാപമാണെന്നല്ലേ നിന്റെ ഉള്ളില്? അതോർത്ത് വെഷമിക്കണ്ട. ഇനി അറിഞ്ഞോണ്ടാണെങ്കിലും അറിയാതെയാണെങ്കിലും ഇവിടെ വച്ചായിക്കോളൂ. ഈ പ്രായത്തില്‍ എല്ലാവരും ചെയ്യുന്നതേ നീയും ചെയ്യുന്നുള്ളൂ. മനസ്സിൽ ചീത്തവിചാരം ഒന്നുമില്ലേൽ അതൊന്നും ഒരു തെറ്റായിട്ട് ടീച്ചർ കാണുകയുമില്ല.”
“ ടീച്ചറേ..”
അംബിക അവനെ മുഴുവിക്കാൻ വിട്ടില്ല.
“ എന്റെ മോന്‍ പാപമൊന്നും വിചാരിക്കണ്ട. പക്ഷേ ഇനിയെന്തായാലും നിക്കറിൽ പറ്റിക്കാൻ നിക്കണ്ട. പുതപ്പിലോ മറ്റോ തുടച്ചാൽ മതി. പോണ വഴിക്ക് ആളുകള്‍ കണ്ടാൽ മോശമാ.” അവൾ കുറച്ച് താഴ്ന്ന സ്വരത്തില്‍ പറഞ്ഞു.
“ ങും… എന്നിട്ട് കരണ്ട് വന്നാലുടൻ നല്ല കുട്ടിയായിട്ട് ഇരുന്ന് പഠിച്ചോണം, കേട്ടോ…” വാത്സല്യത്തോടെ അവന്റെ മുടി അവൾ പിടിച്ചുലച്ചു.
അവന് എന്ത് പറയണമെന്ന് അറിയില്ലായിരുന്നു. ടീച്ചർ അവനെ സ്വന്തം ഉള്ളംകൈയെന്ന പോലെ മനസ്സിലാക്കിയിരിക്കുന്നു. അച്ഛന്റെ മരണശേഷം സ്വയംഭോഗം നിർത്തിയതാണെന്നും അതാണ് ഈ സ്വപ്നസ്ഖലനങ്ങൾക്ക് കാരണമെന്നും അവർ തിരിച്ചറിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. അതും താനൊന്നും പറയാതെ തന്നെ. ഇനി അതല്ല, അറിഞ്ഞോണ്ടാണെങ്കിലും ടീച്ചർക്ക് ഓക്കെയാണ്. അത്രത്തോളം തന്റെ വികാരങ്ങളെ അവർ ഉൾകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ഇവർ ടീച്ചറല്ല, എല്ലാം മനസ്സിലാക്കുന്ന ദൈവമാണ്.
40 page kazhinju, 50 page ezhuthi tharam ennu paranju poya aala.