“ കണ്ണാ… ഇനിയൊരിക്കലും ആർക്ക് വേണ്ടിയും ഉപേക്ഷിക്കില്ലെന്ന് പറഞ്ഞ മോനെ, മോൾക്ക് വേണ്ടി ഉപേക്ഷിച്ച് ഈ അമ്മ കടല് കടക്കുകയാണ്. അന്വേഷിക്കരുത്. വിധിയുണ്ടെങ്കിൽ ഇനിയും കാണാം. ഇല്ലെങ്കില്‍…. ഇല്ലെങ്കിൽ അടുത്ത ജന്മത്തിൽ നമുക്ക് ഒന്നിക്കാം. കൂടുതലൊന്നും എഴുതാൻ ശക്തിയില്ല. മാപ്പ്.”
എഴുതിയത് പൊയ് വാക്കാണോ എന്നറിയാൻ വീട്ടിലെത്തിയിട്ടും പലകുറി അവനാ കത്ത് വായിച്ചുനോക്കി. അക്ഷരങ്ങൾ കൊഞ്ഞനം കുത്തുന്നത് പോലെ തോന്നി. കണ്ണീർ വന്ന് മറഞ്ഞ് വരികൾ അവ്യക്തമായതോടെ അവനാ കത്ത് കീറിക്കളഞ്ഞു.
ഇനിയാർക്ക് വേണ്ടി? എന്തിന് വേണ്ടി? സ്വബോധത്തോടെയിരുന്നാൽ ഇരുട്ടിവെളുക്കും മുന്നേ ഭ്രാന്ത് പിടിക്കുമെന്ന് അവന് ഉറപ്പായി. അന്നാദ്യമായി ബിവറേജിൽ പോയി ഒരു പൈന്റ് വാങ്ങി വന്നു. ജീവിതത്തിലെ ആദ്യത്തെ വെള്ളമടി ആയതുകൊണ്ട് എത്ര വെള്ളം ചേർക്കണം എന്നൊന്നും അറിയില്ലായിരുന്നു. കൂമ്പു വാടുന്നതുവരെ കുടിച്ചു. ടീച്ചറിന്റെ വേർപാട് അവനെ അത്രയ്ക്ക് ഉലച്ചിരുന്നു.
ഇതുവരെയുള്ള ജീവിതം അവനൊന്ന് ഓടിച്ചുനോക്കി. ആറേഴ് വർഷമായി തന്റെ ഇരട്ടപ്പേരുമായി പൊരുത്തപ്പെട്ട് വരികയായിരുന്നു. പിന്നീട് ടീച്ചറുമായി ചേർത്ത് ഉണ്ടാക്കിയ കഥകളും കണ്ടില്ലെന്ന് നടിച്ചു. അവരായിരുന്നു ധൈര്യവും പ്രചോദനവും. ഇപ്പോൾ അച്ഛന് പിന്നാലെ അവരും പോയപ്പോൾ ഒറ്റപ്പെട്ടൽ വീണ്ടും ശ്വാസം മുട്ടിക്കുന്നു. ഭ്രാന്ത് പിടിക്കുന്ന അവസ്ഥ.
അങ്ങനെയാണ് അവന് ആ രാത്രി നാട് വിട്ടു പോകാന്‍ തീരുമാനിക്കുന്നത്. ആ നാട് ഓര്‍ക്കുവാന്‍ നല്ലതൊന്നും നല്‍കാതെ അവനെ അത്രയ്ക്കും വിഷമിപ്പിച്ചിരുന്നു. ജീവിക്കുവാനോ പ്രതീക്ഷിക്കുവാനോ ഒന്നും ഇല്ല. ആരും ഇല്ല. ആളുകളുടെ മുഖത്ത് പോലും നേരെ നോക്കാൻ പോലും തോന്നുന്നില്ല. നശിച്ച നാട്. വെളുപ്പിനുള്ള ട്രെയിനിൽ പോകാം, എങ്ങോട്ടെങ്കിലും. അത് ഓര്‍ത്താണ് അവന് ഉറങ്ങാന്‍ കിടന്നത്. മദ്യം തലയ്ക്ക് പിടിച്ചിട്ട് പോലും ഓരോന്ന് ആലോചിച്ച് കിടന്നതുകൊണ്ട് ഉറങ്ങാന്‍ താമസിച്ചു.
പാതിരാ കഴിഞ്ഞുകാണും. നല്ല ഉറക്കം പിടിച്ചുവരുന്ന സമയത്താണ് വാതിലിൽ ശക്തിയായ മുട്ട് കേട്ടത്.
അർദ്ധരാത്രിയിൽ ആരാ ഇവിടെ വന്ന് മുട്ടാൻ? കണ്ണൻ കണ്ണ് തിരുമ്മി വാതിൽ തുറന്നു. കള്ള് തലയ്ക്ക് പിടിച്ചത് കാരണം കണ്ണ് തെളിയുന്നില്ല. എങ്കിലും അവൻ കണ്ടു, പേടിച്ച മാൻപേടയെ പോലൊരു പെണ്ണിനെ, ഒരു പ്ലാസ്റ്റിക് കവറില്‍ തുണി ആണെന്ന് തോന്നുന്നു. നെഞ്ചിനോട് ചേർത്ത് പിടിച്ചിട്ടുണ്ട്. അവളുടെ കണ്ണിൽ മുഴുവന്‍ ഭയം.
40 page kazhinju, 50 page ezhuthi tharam ennu paranju poya aala.