തടിയൻ 3 [ദേവകിയമ്മ] 231

“ഹാലോ, ഹാലോ ഇത്ത…”
അപ്പുറത്ത് നിന്നും ഒന്നും കേൾക്കുന്നില്ല.
“ഹാലോ….”
“കമലേ”
ഇത്ത ദേഷ്യം കൊണ്ടു വിറച്ചാണ് സംസാരിക്കുന്നതെന്നു എനിക്ക് തോന്നി.
“എന്താ ഇത്ത, എന്തു പറ്റി?”
“നിനക്കൊന്നും ഒരു രഹസ്യം പോലും സൂക്ഷിക്കാൻ പറ്റില്ലല്ലേ, ഞാനെന്താടാ കഴപ്പു മൂത്തു കളിക്കാൻ തന്ന വെറും കൂത്തിച്ചിയാണെന്നു കരുതിയോ നീ?”
“ഇത്ത എന്താ ഇങ്ങനെയൊക്ക സംസാരിക്കുന്നെ? ഞാനെന്തു ചെയ്തുന്നാ പറയണേ?”
“ഒന്നും ചെയ്തില്ലെങ്കിൽ പിന്നെങ്ങാനാടാ നായെ എന്റെ കയ്യിൽ നിന്നും കോണ്ടത്തിന്റെ കവർ നിനക്കു കിട്ടിയതു ബിനു അറിഞ്ഞേ?”
ഞാനൊന്നു കിടുങ്ങി. നേരാണ്, ബിയറും കുടിച്ചു ആഘോഷിച്ചിരുന്ന ഒരു സമയം അറിയാതെ എന്റെ നാവിൽ നിന്നും വീണ് പോയി. ബിനു മൈരൻ ഇത്താടെ കാര്യം പറഞ്ഞ് കുറെ മൂപ്പിച്ചപ്പോ. പക്ഷെ കളിക്കഥ ഒന്നും പറഞ്ഞിട്ടില്ല. അതെനിക്ക് പക്ഷെ ഇവിടെ പറയാനാവില്ലല്ലോ.
“അറിയില്ല ഇത്താ, ഇത്തയോട് ഇതൊക്കെ ആരാ പറഞ്ഞേ?”
“നീ ഒരുപാട് അഭിനയിക്കണ്ട കമലേ, ഞാനിന്നലെ ജോലി വിട്ടു താഴേക്കു ഇറങ്ങിയപ്പോൾ ബിനു തന്നെയാ അർത്ഥം വച്ചു എന്നോടതിനെ പറ്റി ചോദിച്ചത്. അവനെന്നെ ഒന്നു കൂടുതൽ പരിജയപ്പെടണം പോലും. അലവലാതി.. ഞാനാട്ടി വിട്ടു.. പക്ഷെ കമലേ, നീയത് അവനോടു പറഞ്ഞതാണെന്നു അവൻ പറഞ്ഞപ്പോൾ എന്റെ ചങ്ക് പൊട്ടിപോയി. നമ്മുടെ ലോകത്തു നമ്മൾ മാത്രമാണെന്നാ ഞാൻ കരുതിയത്. പക്ഷെ നീയിങ്ങനെ നാറിയ പണി കാണിക്കുമെന്നു ഞാൻ കരുതിയില്ല. വേറെന്തൊക്കെ പറഞ്ഞേടാ നീ അവനോടു, നീയെന്നെ വെറും അറവാണിച്ചിയാക്കിയില്ലേ? ഇനി നീയെന്നെ വിളിക്കരുത്. നമ്മൾ തമ്മിലിനി കാണില്ല. എല്ലാം ഇതോടെ തീർന്നു. ഇക്ക അറിയാണ്ടാണ് ഞാൻ വിളിക്കണത്. അയാൾ കൂടി ഇനി ഒന്നും അറിയണ്ട. ഗുഡ്‌ബൈ.”
ഇത്ത ഫോണ് കട്ട് ചെയ്തു. ഞാൻ അണ്ടി കളഞ്ഞ അണ്ണാനെപോലെ ഫോണും ചെവിട്ടിൽ വച്ചുകൊണ്ട് പുറത്തേക്കു നോക്കി നിന്നു. എനിക്ക് നല്ല സങ്കടം തോന്നി. അതിലേറെ കലിപ്പ്. ആ ബിനു പോലയടിമോൻ അവൻ എന്തു കൊണച്ച പണിയ കാണിച്ചേ. എന്നിലും മൂത്തതാണെങ്കിലും എന്റെ ഒരു കൈക്കില്ല അവൻ. അവനു ഞാൻ ആരാണെന്നു കാണിച്ചു കൊടുക്കാം. എന്നാലും ഇത്തയെ എനിക്ക് ഇനി കാണാൻ പറ്റില്ലേ? അവരെ തിരിച്ചു വിളിക്കാൻ എനിക്ക് ധൈര്യം പോര. നാളെ വരെ കാക്കാം.