തടിയൻ 6 [ വാണിയുടെ കഴപ്പ് ] 166

ഇക്കിളിച്ചിരിയുമായി വാണി ഷാൾ എടുത്ത് അഞ്ജനയുടെ മാറു പുതപ്പിച്ചു.
“ഓ… ഇവിടെയിപ്പോ നമ്മലല്ലേയുള്ളൂ, വേറാരു കാണാന.”
“മം..മം..”
വാണിയൊന്ന് ആക്കി മൂളിയിട്ട് എന്റെ മുഖത്തു നോക്കി ഒന്നു പുഞ്ചിരിച്ചു. ഞാൻ ഒരു ചമ്മിയ ചിരി ചിരിച്ച് തല ചൊറിഞ്ഞു.
“ഇനിയിവിടെ നിന്ന് സമയം കളയണ്ട. വാ പള്ളീലോട്ട് പോവാം.” വാണി ചെറുപ്പ് നിലത്തിഴച്ചു മുൻപിൽ നടന്നു. അഞ്ജന എന്റെ കൈ കോർത്തു പിടിച്ചു കൊണ്ട് എന്നെയും വലിച്ചു പിന്നാലെ പോയി. പോകുന്ന വഴിക്കെല്ലാം അവൾ എന്റെ കയ്യിൽ ചുറ്റിപിടിച്ചു കയ്യിലെ രോമങ്ങളിലെല്ലാം വലിച്ചു കളിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. ഇടക്കിടെ തിരിഞ്ഞു നോക്കിയ വാണി ഗൂഢമായി മന്ദഹസിച്ചു കൊണ്ട് എനിക്കിട്ട് കണ്ണേറ് നടത്തി. പള്ളിയിലെത്തി മുൻപേ പോയവരെ തിരഞ്ഞു പിടിച്ചു വൈകിയതിന്റെ കാരണങ്ങൾ വിളമ്പുമ്പോഴും അഞ്ജന എന്നെ മുട്ടിയുരുമ്മി മുലയും അമർത്തി എന്നോട് ചേർന്ന് നിന്നത് കണ്ട ധനേഷ് അവർ കാണാതെ എന്നെ കണ്ണു മിഴിച്ചു കാണിച്ചു.

ആളുകളുടെ മുൻപിൽ വച്ചുള്ള അവളുടെ ആ പെരുമാറ്റം എന്നെ ആലോസരപ്പെടുത്തിയെങ്കിലും തത്കാലം വെറുപ്പിക്കണ്ട എന്നു കരുതി ഞാൻ ഒന്നും മിണ്ടീല. നല്ല വിശപ്പുണ്ടായിരുന്നതിനാൽ പള്ളിയിൽ നിന്ന് കിട്ടിയ ചോറും ഇറച്ചിയും ഞാൻ ആക്രമണ മനോഭാവത്തോടെ വെട്ടി വിഴുങ്ങി. അഞ്ജന മറ്റു കൂട്ടുകാരികളുടെ കൂടിക്കൂടി. ധനേഷിന്റെ കൂടെ മാറി നിന്നു കഴിച്ചു കൊണ്ടിരുന്ന വാണി അപ്പോഴും എന്നെ ചുഴിഞ്ഞു നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
തിരികെ പോകുന്ന വഴിക്കെല്ലാം ധനേഷ് എന്നോട് ഓരോന്ന് ചോദിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. ഞാൻ എന്തോ ഒപ്പിച്ചു വച്ചിട്ടുണ്ടെന്നു എന്റെ മുഖഭാവത്തിൽ നിന്നും ആ ഊള മനസ്സിലാക്കി. വാണി ഉണ്ടായിരുന്നത് കൊണ്ട് ഒന്നും ചെയ്യാൻ പറ്റിയില്ല എന്നു പറഞ്ഞു ഞാൻ ഒഴിഞ്ഞുമാറി. അങ്ങനെ എന്റെ കളിക്കഥ കേട്ട് ഈ മൈരൻ വാണം വിടണ്ട. സ്വന്തമായി ഒരു ഓട്ടോർഷ ഉള്ളത് പണിയാണ്ട് വല്ലവന്റെയും വണ്ടി പണിഞ്ഞ കഥ കേൾക്കാൻ എന്താ ഉത്സാഹം. പക്ഷെ ഒന്നും നടന്നില്ല എന്നു ഞാൻ ആണയിട്ടു പറഞ്ഞത് അവൻ വിശ്വസിച്ച മട്ടില്ല.
വൈകീട്ട് ചോറുമുണ്ട് മുറിയിൽ കയറി വാതിലടച്ചു കുറ്റിയിട്ട് പഴയ റിലയൻസിന്റെ മഞ്ഞ ഡിസ്പ്ലേ ഉള്ള ഫോണെടുത്ത് കുത്തി ഓണക്കിയപ്പോളേ പത്തു പതിനഞ്ചു മെസ്സേജസ് വന്നു കിടപ്പുണ്ട്. അതിൽ 10 എണ്ണവും അജ്ഞാനയുടേത്. മണി ഒന്പതയാതെ ഉള്ളു. മെസ്സേജസ് എല്ലാം 10 മിനിറ്റ് ഇടവിട്ട് അയച്ചതാണ്. ഞാൻ തിരിച്ചു ഒരു ഹാലോ കൊടുത്തു. റിപ്ലൈ പെട്ടെന്ന് തന്നെ കിട്ടി.
അഞ്ജന : എവിടരുന്നെടാ? ഞാനെത്ര നേരായി മെസ്സേജ് അയക്കുന്നു?
ഞാൻ: ഞാൻ നിന്നെപ്പോലെ പണിയില്ലാതെ ഇരിക്കുവല്ല. അച്ഛനെ കട പൂട്ടാൻ സഹായിച്ചു ക്ഷീണിച്ചു വന്നിരിക്കുവാ.
അഞ്ജന: ഇന്ന് വാണിയുടെ വീട്ടിൽ വച്ചു വല്ല്യ ക്ഷീണമൊന്നും കണ്ടില്ലല്ലോ?
ഞാൻ: തിരിച്ചു വന്നപ്പോളല്ലേ ക്ഷീണം അറിഞ്ഞത്? ഒന്നു കുളിച്ചു ഭക്ഷണം കഴിച്ചു ഇപ്പൊ മുറിയിൽ കയറിയതെ ഉള്ളു.
അഞ്ജന: നിനക്കെന്നോട് സംസാരിക്കാൻ താത്പര്യമില്ലെങ്കിൽ അതു പറഞ്ഞാൽ പോരെ?
ഈ കുരിശ് എന്നേം കൊണ്ടേ പോവു. ഞാനോർത്തു. പിണക്കുന്നത് ബുദ്ധിയല്ല.
ഞാൻ: പിണങ്ങല്ലേ മുത്തേ, ക്ഷീണം കൊണ്ടു പറഞ്ഞതാ. നീ ഫുഡ് കഴിച്ചോ?
അഞ്ജന: മം… നീയോ?
ഞാൻ : ഞാൻ കഴിച്ചു. നീയെന്താ ഇട്ടേക്കണേ?
അഞ്ജന: പോടാ… അറിഞ്ഞിട്ടെന്തിനാ?
ഞാൻ: പറ മുത്തേ… പിണക്കമാണെങ്കിൽ ഞാൻ പോവാ..