തുളസിദളം 7 [ശ്രീക്കുട്ടൻ] 632

വൃന്ദ പിന്നീട് അതുമായി കണ്ണാടിക്ക് മുന്നിലേക്ക് നടന്നു, ആ ഷർട്ട്‌ ധരിച്ചു, അവളുടെ മുട്ടിന് മുകളിൽ വരെ എത്തുന്നതായിരുന്നു ഷർട്ട്‌,

കണ്ണാടിക്കുമുന്നിൽ നിന്ന് ചാഞ്ഞും ചരിഞ്ഞുമൊക്കെ ഭംഗി നോക്കി,പിന്നീട് ഷർട്ടിന്റെ കൈ ചുരുട്ടി മുകളിലേക്ക് വച്ചു,

“വൃന്ദ എന്റെയാടാ… എന്റെ മാത്രം… അവളുടെ മുടിനാരിൽ പോലും ആരെങ്കിലും തൊട്ടാൽ ആ കൈ ഞാൻ വെട്ടും… ഓർത്തോ എല്ലാവരും…”

തലേ ദിവസം രുദ്ര് പറഞ്ഞ വാക്കുകൾ അവൾ രുദ്രിന്റെ ഭാവത്തിൽ കണ്ണാടിയിൽ നോക്കി അഭിനയിച്ച് പറഞ്ഞു, എന്നിട്ട് കണ്ണാടിയിൽ നോക്കി നാണിച്ച് ചിരിച്ചു,

പെട്ടന്നാണ് കണ്ണാടിയിലൂടെ അവളെ നോക്കി കൈകെട്ടി ചുമരിൽ ചാരിനിൽക്കുന്ന രുദ്രിനെ കണ്ടത്, അവളൊന്ന് ഞെട്ടി തിരിഞ്ഞ് അവനെനോക്കി ഒരു ചമ്മിയ ചിരി ചിരിച്ചു,

രുദ്ര് വാതിൽ ചാരി പതിയെ അവൾക്കരികിലേക്ക് നടന്നു, വൃന്ദയ്ക്ക് അവനെ ഒരുനോക്ക് കാണാനുള്ള കൊതിയും പെട്ടെന്ന് അവൻ മുന്നിൽ വന്നപ്പോഴുള്ള ഞെട്ടലും കാരണം അവന്റെ ആ നീലക്കണ്ണുകളിൽ തന്നെ നോക്കി, അനങ്ങാൻ പോലും പറ്റാതെ, ആ കണ്ണുകളിൽ കുടുങ്ങി നിന്നു,

രുദ്ര് ഒരു വിരൽപാടകലെ അവളുടെ മുന്നിൽ എത്തിനിന്നു, അവളുടെ മൂക്കുത്തിയിൽ തിളങ്ങുന്ന ചുവന്ന കല്ലിന്റെ തിളക്കം ഒരു നിമിഷം നോക്കി നിന്നുപോയി,

അവൻ പതിയെ അവന്റെ മുഖത്തേക്ക് കണ്ണുകളിൽ നിറയേ പ്രണയവും പേറി ഇമവെട്ടാതെ നോക്കി നിൽക്കുന്ന വൃന്ദയുടെ മുഖത്തേക്ക് പതിയെ ഊതി, അവൾ കണ്ണ് ചിമ്മി ബോധത്തിലേക്ക് വന്നു, താൻ അവനെ നോക്കി നിൽക്കുകയായിരുന്നു എന്ന് അപ്പോഴാണ് അവൾക്ക് മനസ്സിലായത്,

“മാറ് ഞാൻ പോട്ടേ…”

നാണത്തോടെ പറഞ്ഞ് പുറത്തേക്കോടാൻ നോക്കിയ അവളെ രുദ്ര് കയ്യിൽ പിടിച്ചു അവനഭിമുഖമായി നിർത്തി, അവളുടെ ഇടുപ്പിലൂടെ കൈ ചുറ്റി അവളെ അവനോട് അടുപ്പിച്ചു, ഹാഫ് സാരിക്കിടയിലൂടെ നഗ്നമായ വയറിന്റെ ഭാഗത്തു അവന്റെ വിരലുകൾ ഇഴഞ്ഞപ്പോൾ അവളൊന്ന് ഞെട്ടി, അവൾ അറിയാതെ കാൽ വിരലുകളിൽ ഒന്ന് പൊങ്ങി, കണ്ണെടുക്കാതെ അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ നോക്കി നിന്നു,

“ഉണ്ണിക്കുട്ടാ…”

അവൻ ആർദ്രമായി അവളെ വിളിച്ചു,

കുനിഞ്ഞുപോയ അവളുടെ മുഖം അവൻ വിരലുകൾക്കൊണ്ട് ഉയർത്തി, മുന്നിലേക്ക് വീണുകിടക്കുന്ന മുടി നാരുകൾ അവൻ പതിയെ ഒതുക്കി വച്ചുകൊടുത്തു, അവന്റെ സ്പർശം പോലും അവളിൽ ഒരു കോരിതരിപ്പുണ്ടാക്കി, അവളുടെ ദേഹത്തെ രോമങ്ങൾ എഴുന്നേറ്റു, അവൾ അറിയാതെ കണ്ണടച്ചു, രുദ്ര് അവളുടെ കവിളിൽ നിലിച്ചു കിടക്കുന്ന വിരൽപാടിൽ പതിയെ തലോടി, അവൾ വേദനകൊണ്ട് എരിവ് വലിച്ചു,