ടൈംമെഷീൻ 2 [KOchoonj] 351

“ഇവിടെ അടുത്തു സ്‌കൂളിൽ എട്ടാംതരം വരെയേ ഉള്ളു.. ദേവു അവിടെയാണ് പോയത്.. പഠിക്കാൻ മിടുക്കിയാണേലും ഇനിയും പടിക്കണേല് കുറെ ദൂരം പോണം.. അതുകൊണ്ടു പോയില്ല..” അതും പറഞ്ഞു ജാനകി കാർത്തിക് കഴിച്ച ഇല കുനിഞ്ഞെടുത്തു.. അപ്പോൾ അറിയാതെതന്നെ അവന്റെ കണ്ണുകൾ ആ മേനിയിൽ പതിഞ്ഞുപോയി.. കറുത്ത ബ്ലൗസിൽ നിറഞ്ഞുനിക്കുന്ന ആ പാൽകുടങ്ങൾ.. അതിന്റെ വെട്ടു ചെറുതായി കാണാം.. ഒരു കറുത്ത മറുക് ആ വെളുത്ത മേനിയിൽ ഒരു വല്ലാത്ത വികാരം ഉണർത്താൻ പൊന്നവയായിരുന്നു.. കാർത്തിക് പെട്ടെന്നുതന്നെ തന്റെ കണ്ണുകൾ അതിൽനിന്നും പറിച്ചു.. ദേവു അടുത്തുതന്നെ നിപ്പോണ്ടു.. ഇപ്പോതന്നെ അകൾച്ചയാ.. ഇനിയത് കൂട്ടുണ്ടാ.. അവൻ പതിയെ എഴുന്നേറ്റു കൈകൾ കഴുകിവന്നു..
“എന്നാൽ കണ്ണൻ കിടന്നോളൂ.. ഞങ്ങൾ കഴിച്ചിട്ട് മുത്തച്ഛന് അത്താഴവും കൊടുത്തിട്ട് കിടക്കും..” ജാനാകിയാണ് അതു പറഞ്ഞതു..
കാർത്തിക് റൂമിലേക്ക്‌ നടന്നു.. പോകുന്നവഴി അവൻ അറിയാതെതന്നെ തിരിഞ്ഞു ദേവയാനിയെ ഒന്നു നോക്കി.. അവളുടെ കണ്ണുകളും അവന്റെ നേർക്കുതന്നെയായിരുന്നു..
ഒന്നുരണ്ടുദിവസം കടന്നുപോയി.. ഇതിനിടയിൽ ജനാകിയുമായി കാർത്തിക് നല്ലപോലെ അടുത്തു.. ദേവയാനിക്കു ഇപ്പോഴും ആ അകൽച്ച ഉണ്ട്.. പകൽസമയങ്ങളിൽ കാർത്തിക് പുറത്തെല്ലാം ഇറങ്ങി നടക്കും.. പകൽ ഉച്ചവരെ ദേവയാനി തയ്യൽ പഠിക്കാൻ പോകുന്നതുകൊണ്ടു അവളെ കാണില്ല.. കഴിക്കാൻ നേരം കൃത്യമായി അവൻ ജാനകിയുടെ അടുത്തു ചെല്ലും..
പതിവുപോലെ ഒരു ചെറിയ കറക്കവും കഴിഞ്ഞു കാർത്തിക് ഉച്ചക്ക് വീട്ടിലെത്തി.. കസേരയിൽ നാരായണമേനോൻ ഇല്ല. അപ്പൊ കഴിച്ചു കിടക്കുവായിരിക്കും.. ഉച്ചക്ക് പുള്ളിക്കൊരു മയക്കം പതിവുള്ളതാ.. കാർത്തിക് അകത്തേക്ക് ചെന്നു.. ആരെയും കാണുന്നില്ല.. ജനാകിയെയും..
“ജാനകിച്ചേച്ചി..” കാർത്തിക്കിന്റെ വിളിയിൽ ജാനകി വിളികേട്ടത് അവളുടെ റൂമില്നിന്നുതന്നെയാണ്.. കാർത്തിക് അങ്ങോട്ടു നടന്നു..
“കയറിപ്പോര് കണ്ണാ..”
കാർത്തിക് അകത്തേക്ക് കടന്നു.. അകത്തു കട്ടിലിൽ കിടക്കുന്ന ജാനകി.. എന്തോ വയ്യായിക പോലെയാണ് കിടക്കുന്നത്..
“എന്താ ചേച്ചി.. എന്തുപറ്റി ഇങ്ങനെ കിടക്കാൻ..” കാർത്തിക് അതുചോദിച്ചു കട്ടിലിനു സൈഡിൽ ഇരുന്നു..
“ഒന്നൂലഡാ.. ഒന്നു വീണു.. കാലിൽ ചെറിയ മുറിവുണ്ട്.. നടക്കുമ്പോ വേദനപോലെ..”
കാർത്തിക് അവരുടെ കാലിലേക്ക് നോക്കി.. ജാനകിയുടെ കിടപ്പു ഏതൊരു ആണിന്റെയും വികാരത്തെ ഉണർത്താൻ പൊന്നതായിരുന്നു.. കൊത്തിവെച്ച ഒരു ദേവീശില്പം.. കാർത്തിക്കിന്റെ മനസിലൂടെ ചിന്തകൾ വഴിമാറിയെങ്കിലും അവൻ നിയന്ത്രിച്ചു..
“എവിടെ.. കാലിലൊന്നും കാണുന്നില്ലല്ലോ..”
അതു നിന്നെ കാണിക്കാൻ പറ്റുന്ന ഭാഗതല്ല മുറിഞ്ഞിരിക്കുന്നത് കണ്ണാ..””
കാർത്തിക്കിന്‌ കാര്യം മനസിലായി..
“എന്നാലും ചേച്ചി.. മുറിവ് കെട്ടണ്ടേ..”
“ഞാൻ കെട്ടിയിട്ടുണ്ട്.. ഇപ്പൊ ദേവൂ വരും.. അവളോട്‌ പറയാം നിനക്കു കഴിക്കാനെടുത്തുതരാൻ..”
അതു പറഞ്ഞുതീർന്നതും ദേവയാനി വാതിൽപടിയിൽ.. എന്തോ പന്തികേടുതോന്നി അവൾ അകത്തേക്ക് കടന്നുവന്നു..
“എന്തുപറ്റി അമ്മേ..”
“ഒന്നൂല ദേവൂ.. ഒന്നു വീണു.. കാലുചെറുതായി മുറിഞ്ഞതാ.. നീ കണ്ണന് കഴിക്കാനെടുത്തുകൊടുക്കു..”
“ഞാൻ കഴിച്ചോളാ.. നമ്മുക്കാദ്യം ഹോസ്പിറ്റലിൽ വല്ലോം പോകാം.. മുറിവിങ്ങനെ വെക്കരുത്..”