ഉടമകളില്ലാത്ത പൂറുകൾ [പവിത്രൻ] 294

നരച്ചു പിഞ്ഞാറായ അവളുടെ നീല പാന്റിയിലെ നനവുകളിൽ കൂടി വിരല് കറക്കി മറിയ മത്തായിയെ തന്റെ പൂറിന്റെ കടിയേക്കുറിച്ചു ബോധവാനാക്കി.

“ഇത്രയ്ക്കും കഴച്ചിരുന്നിട്ടാണോടി പൂറി മോളെ നീ എന്നെ ഇത്ര നേരം ഇരുത്തി പഴുപ്പിച്ചത്. “

“പെണ്ണില്ലായിരുന്നോ പൊന്നേ അകത്തു.. തുടങ്ങിയാൽ നീ നിർത്തുല്ലല്ലോ.. ചായയും കൊണ്ടു വരുന്ന പെണ്ണിന് മുൻപേ അവളുടെ തള്ള പാല് കുടിപ്പിച്ചുന്നു അവളെങ്ങാനും അറിഞ്ഞാൽ മാനം പോവൂല്ലേടാ.. “

അവന്റെ നെഞ്ചിൽ മുഷ്ടി ചുരുട്ടി മെല്ലെ അവൾ അടിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. തുറന്നിട്ടിരുന്നു മുകളിലെ ബട്ടന്സുകള്ക്കിടയിലൂടെ ഇരുളും പകലും കലർന്ന രോമങ്ങൾ തല പൊക്കി നിന്നു. അതിലൊരെണ്ണത്തിനെ വിരലിൽ ചുറ്റി മറിയ പറിച്ചെടുത്തു.

“അആഹ്.. “

എത്ര വീരനായ ആണിനും ഇതുപോലുള്ള ചെറിയ നോവുകൾ ഉണ്ടാവുമെന്ന് മത്തായിയിലെ  പുരുഷനും സമ്മതിച്ചു.

“ഒരു രോമം വലിച്ചതിനാണോ മത്തായി ഇത്രയ്ക്കു അലറുന്നെ.. “

വിരലുകൾക്കിടയിൽ പിടിച്ച രോമം മറിയ കാറ്റിനൊപ്പം ഊതി വിട്ടു..

“ആആഹ്‌… “

ഈ തവണ അതൊരു വല്യ നിലവിളിയായിരുന്നു. വലിയ വായിൽ നിലവിളിക്കണമെങ്കിൽ അതെന്തായാലും മത്തായി ആവില്ല. വേദന നിറഞ്ഞ മറിയയുടെ കണ്ണുകളിൽ വെള്ളം നിറഞ്ഞു.

“ഒരു മൈരല്ലേ പറിച്ചുള്ളു.. അതിനാണോ ഇത്രയ്ക്കു കരയുന്നേ.. “

മറിയയുടെ പാന്റിയുടെ ഇടയിലൂടെ പുറത്തോട്ടു തള്ളി നിന്നിരുന്ന ഒരു രോമം പകരമായി മത്തായിയും പിഴുതെടുത്തു..

അവളുടെ തടിച്ചു പൊന്തിയ പാന്റിക്ക് മീതെ അവന്റെ കൈപ്പത്തി അമർന്നു.

“ഇപ്പോൾ വേദന മാറിയോ? “

“അതിനു മോളിൽ കൈവെച്ചോണ്ടിരുന്നാലെങ്ങനാ വേദന കുറയണേ.. !”

“പിന്നെ എന്ത് ചെയ്താല എന്റെ മുത്തിന്റെ വേദന കുറയ? “

അവളുടെ പൂറ് ചൂട് കൂടി പഴുത്തു വരുന്നുണ്ടെന്ന സന്ദേശം  അവന്റെ കൈയിൽ നിന്നും  തലച്ചോറിലേക്ക് പാഞ്ഞു.

“അതിനു താഴെ എന്റെ പൂറുണ്ട്.. അതിൽ ഒരു വിരൽ. ഒന്നോ രണ്ടോ.. കയറ്റിയാൽ സുഖം കിട്ടും. “