അവൾ ബൈക്കിനടുത്തേക്ക് നടന്നു.
“നേരം പോയി! വേഗം വാ!”
റിസ്വാൻ ബൈക്കിന് മേൽ കയറി.
ഹെൽമറ്റ് വെച്ചു.
“പതുക്കെ ഓടിക്കണം,”
റിസ്വാനോടൊപ്പം അവന്റെ പിമ്പിൽ ബൈക്കിലിരിക്കവേ റസിയ മകനോട് പറഞ്ഞു.
“ഓട്ടമത്സരത്തിന് പോകുവല്ല. ചികിത്സയ്ക്ക് പോകുവാ. ശരീരം കണ്ടമാനം ഇളകാൻ പാടില്ല!”
റിസ്വാൻ വേഗത കുറച്ചു.
“ഉമ്മച്ചീ…”
അവൻ വിളിച്ചു.
“ഹ്മ്മ്…?”
അവൾ ചോദ്യരൂപത്തിൽ മൂളി.
“ഞാൻ ഒറ്റയ്ക്കായിട്ട് മടുത്തു…”
“ഒറ്റയ്ക്കോ?”
“പിന്നല്ലാതെ!”
“അപ്പം ഞാനും നിന്റെ വാപ്പച്ചിയുമോ?”
“അത് നിങ്ങളല്ലേ?”
“ഓഹോ?”
റസിയ രൂക്ഷമായ സ്വരത്തിൽ ഒന്ന് മൂളി.
“എന്താ ഇരുപത് വയസ്സ് ആയപ്പം തന്നെ നിനക്ക് പെണ്ണുകെട്ടണോ? വാപ്പച്ചി ചെയ്ത പോലെ?”
“അയ്യേ!! ച്ചെ!! അതൊന്നുമല്ല !!”
“പിന്നെ?”
“അത് പിന്നെ …ഞാൻ പറഞ്ഞാ ഉമ്മച്ചി ദേഷ്യപ്പെടരുത്!”
“നീ കാര്യം പറയെടാ ചുമ്മാ കൊഞ്ചാതെ!”
“ഉമ്മച്ചിയ്ക്ക് വാപ്പച്ചിയോട് പറഞ്ഞ് എനിക്കൊരു കുഞ്ഞനിയത്തിയെ തന്നുകൂടെ?”
പറഞ്ഞ് കഴിഞ്ഞ് റിസ്വാൻ പെട്ടെന്ന് ബൈക്ക് നിർത്തി.
അവന്റെ ചോദ്യം കേട്ടിട്ട് ഒരു നിമിഷം റസിയ ഒന്ന് പകച്ചു. പിന്നെ അത് ലജ്ജയും പുഞ്ചിരിയുമായി.
“നീയെന്താ വണ്ടി നിർത്തിയെ?”
സ്വരത്തിൽ നാണം കടന്നുവരാതിരിക്കാൻ പരമാവധി ശ്രമിച്ചുകൊണ്ട് അവൾ ചോദിച്ചു.
