? വൈശാഖി ? [? ? ? ? ?] 466

വൈശാഖിയോട് മോനെ നോക്കാനും ഇപ്പൊ വരാമെന്നു പറയാനും അവളെ ഞാൻ വിളിച്ചപ്പോൾ അളിയൻ എന്നെ വിലക്കി. വൈശാഖിയെ അവനു ഒരു വിലയുമില്ലെന്നു ഞാൻ മനസിലാക്കിയപ്പോ എനിക്ക് അവളോട് ഉള്ള ഇഷ്ടം കൂടിയെന്ന് ഞാൻ മനസിലാക്കി. എന്റെ സുമിഷയപോലെ ഡോക്ടർ ആണെന്ന ഭാവമോ, എന്നെക്കാൾ നല്ല ജോലിയാണ് എന്ന അഹങ്കാരമോ ഒന്നും ആ പാവത്തിനില്ല. ഭർത്താവ് മാത്രമാണ് അവളുടെ ലോകം! ബൈക്ക് ഓടിച്ചു ടൗണിലേക്ക് എത്തുമ്പോ വൈശാഖിയെ കുറിച്ചായിരുന്നു എന്റെ ചിന്ത മുഴുവനും.

അവളെ അപ്പൊ തന്നെയെനിക്ക് കാണണമെന്ന് തോന്നി…..

“അളിയാ നമുക്ക് തിരികെ പോകാം…”
ഞാൻ സുജിത്തിനോട് പറഞ്ഞു.

ഗ്ലാസ്സിലെ ബിയർ മുഴുവനും കഴിച്ചുകൊണ്ട്, അവനും പോകാമെന്നു പറഞ്ഞു. നേരം 11:40 ആയി. ഞങ്ങൾ ബാറിൽ നിന്നുമിറങ്ങി, ഞാൻ പകൽ കഴിക്കാറില്ല, പിന്നെ വണ്ടിയോടിക്കണ്ടേ എന്ന് വെച്ചത് കൊണ്ട് അളിയൻ നിർബന്ധിച്ചെങ്കിലും കഴിച്ചില്ല.

വീടെത്തിയപ്പോൾ അളിയൻ ഒന്ന് മയങ്ങട്ടെ എന്നും പറഞ്ഞു നേരെ ബെഡ്റൂമിലേക്ക് ചെന്നു. വൈശാഖിയും എന്റെ മോനും സോഫയിൽ ഇരുന്നു ടീവി കാണുകയായിരുന്നു, വൈശാഖി പക്ഷെ സുജിത്തിനെയും എന്നെയും നോക്കിയില്ല. അവൾക്ക് ദേഷ്യമായിക്കാണുമെന്നു ഞാനൂഹിച്ചു.

സുജിത് വൈശാഖിയെ ഒന്ന് നോക്കാനോ മിണ്ടാനോ നില്കാതെ ബെഡ്റൂമിലേക്ക് ചെന്നപ്പോൾ വൈശാഖി മുഖം വീര്പ്പിച്ചുകൊണ്ട് അടുക്കളയിലേക്ക് ചെന്നു. കക്ഷിയവിടെ ഒരു കസേരയിൽ തിരഞ്ഞിരിക്കുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു. ഞാൻ നേരെ ബെഡ്റൂമിലേക്ക് ചെന്നു. ജീൻസ് പാന്റൂരി കബോർഡിൽ നിന്നും മുണ്ടുടുത് അവളുടെ അടുത്തേക്ക് നടന്നു, ഞാൻ കുടിപ്പിച്ചതാണ് എന്ന് അവൾ കരുതി കാണുമോ…!??

എന്തായാലും കാര്യം ഞാൻ വൈശാഖിയോടു പറയാമെന്നു വെച്ചു, എന്നെ മുന്നിൽ കണ്ടതും വൈശാഖി എണീറ്റപ്പോൾ ഞാൻ അവളുടെ തോളിൽ കൈ വെച്ചുകൊണ്ട് കസേരയിലേക്ക് തന്നെ ഇരുത്തി.

“വൈശാഖി…. സോറി!!
ഞാൻ പറഞ്ഞതാണ്, പക്ഷെ അവൻ കേട്ടില്ല!”

തല കുനിച്ചിരുന്ന വൈശാഖിയുടെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞപ്പോൾ എനിക്ക് സഹിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല…
ഞാനൊന്നും നോക്കിയില്ല മുട്ട് കുത്തി വൈശാഖിയുടെ മുന്നിൽ ഇരുന്നു…
അവളുടെ കൈ എന്റെ കയ്യിൽ കോർത്തുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു…

“കരയല്ലേ മോളെ….”

എനിക്ക് അവളുടെ മുഖത്തു ചിരി വരുത്തണം എന്ന് തോന്നി..
അവളുടെ മുഖതെ ഒഴുകുന്ന കണ്ണീരു ഞാൻ തുടച്ചുകൊണ്ട്