“ആഹാ ഓർമ്മയുണ്ടല്ലോ..!” രേഷ്മചേച്ചി അതിയായ സന്തോഷത്തോടെ പറഞ്ഞു.
“ചേച്ചിക്ക് സുഖമല്ലേ..?” അവൻ ഏതോ ലോകത്തെന്ന പോലെ ചോദിച്ചു.
“സുഖമാടാ.. നിനക്കോ?” ചേച്ചിയുടെ തിരിച്ചുള്ള ചോദ്യത്തിൽ അതിയായ വത്സല്യം നിറഞ്ഞിരുന്നു.
“ഉം…” അവൻ മൂളി.
“അഞ്ജൂനറിയോ… പണ്ടിവൻ വല്യ വഴക്കാളിയായിരുന്നു. എന്റെ ട്യൂഷൻ ക്ലാസ്സിൽ ഏറ്റവും കൂടുതൽ കുരുത്തക്കേട് കാണിക്കുന്നതും ഇവൻ തന്നെ.”
രേഷ്മ ചേച്ചിയുടെ പറച്ചില് കേട്ടു അഞ്ജൂ റോഷനെ ഒന്നു പാളി നോക്കി. പക്ഷെ ചേച്ചിയുടെ ആ പറച്ചിൽ റോഷനെ സത്യത്തിൽ സന്തോഷിപ്പിക്കുകയാണ് ചെയ്തത്.
“ഇപ്പഴും അങ്ങനെയൊക്കെ തന്നെയാണോടാ?” രേഷ്മ ചേച്ചി തമാശരൂപേണ റോഷനോടായി ചോദിച്ചു.
“അതൊക്കെ പണ്ടല്ലേ ചേച്ചി… ഇപ്പോ ഞാൻ നല്ല കുട്ടിയാ…”
“ഉം… ഒരു നല്ല കുട്ടി..!” അഞ്ജു റോഷൻ മാത്രം കേൾക്കാൻ പാകത്തിന് കളിയാക്കി പറഞ്ഞു.
റോഷൻ ചിരിച്ചെങ്കിലും ആ പറഞ്ഞതിനു വേറെ എന്തെങ്കിലും അർത്ഥം ഉണ്ടോ എന്നും അവനു തോന്നി.
“എന്നാ ഞാൻ പോട്ടെ, ചെന്നിട്ടു വേണം ചേട്ടന് ഭക്ഷണം കൊടുക്കാൻ” രേഷ്മ ചേച്ചി നടക്കാൻ ഒരുങ്ങിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“അല്ല.. ചേച്ചി വണ്ടിയെടുത്തോ..” അഞ്ജു സ്കൂട്ടറിന്റെ കീ നീട്ടിക്കൊണ്ടു പറഞ്ഞു.
“അതു വേണ്ടെടി. കൊണ്ടായാ വണ്ടി പിന്നെ കൊണ്ടുത്തരാൻ വീണ്ടും വരേണ്ടി വരും. ഞാൻ നടന്നോളാം.”
“അത്ര ദൂരം നടക്കാൻ പോവാ… ചേച്ചിടെ വീട് ഇപ്പഴും ആ പുഴയുടെ അവിടെ തന്നല്ലേ..?” റോഷൻ കളിയാക്കി ചോദിച്ചു.
“ആഹാ.. വീടൊക്കെ ഇപ്പഴും നല്ല ഓർമ്മയുണ്ടല്ലോ..!”
“അതു എന്തു ചോദ്യാ ചേച്ചി… ഒരു കാലത്ത് സ്ഥിരം വന്നുകൊണ്ടിരുന്നതല്ലേ…” റോഷൻ രേഷ്മ ചേച്ചിയുടെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി മൊഴിഞ്ഞു. കളിയാക്കിയാണ് പറഞ്ഞത് എങ്കിലും അവന് ഇപ്പഴും തന്റെ വീടും പരിസരവും ഒക്കെ ഓർമ്മയുണ്ടെന്നു അറിഞ്ഞതിൽ രേഷ്മ ഉള്ളിൽ സന്തോഷിച്ചു.
“അതന്നാ ഞാനും പറഞ്ഞേ റോഷാ… കേക്കണ്ടേ.. ഒരു കാര്യം ചെയ്യ്, റോഷൻ ചേച്ചീനെ ഒന്നാക്കിയിട്ടു വാ”
“അതിനെന്താ..” റോഷൻ താക്കോലിനായി കൈ നീട്ടി.
അഞ്ജു താക്കോൽ നൽകി. അതു വാങ്ങവേ, അറിയാതെ എങ്കിലും അവളുടെ നനുത്ത കൈവിരലുകളിൽ അവന്റെ കൈ മുത്തമിട്ടു. താക്കോൽ വാങ്ങിക്കൊണ്ട് റോഷൻ അവളെ ഒന്നു നോക്കി. എന്തോ തിരിച്ചറിഞ്ഞതുപോലെ അഞ്ജുവും അവനെ നോക്കി വശ്യമായ ഒന്നു ചിരിച്ചു.
കൊള്ളാം….. നല്ല തുടക്കം.
ഇന്നാണ് ഇത് വായിക്കാൻ തുടങ്ങുന്നത്….
????
??????
ഞാൻ എന്റെ പഴയ ട്യൂഷൻ കാലം ഓർത്തു എഴുതാൻ അറിയാത്തതു കൊണ്ട് ആരും അറിയാതെ മനസിൽ നില്കുന്നു…
കൊള്ളാം.
വായിക്കാൻ നല്ല സുഖം.