ലജ്ജയോടെ വസുന്ധര പറഞ്ഞു.
“വല്ലോം കഴിക്കുമ്പ പറയാൻ പറ്റിയ സബ്ജക്റ്റ്!”
“കഴിക്കുമ്പം അങ്ങനെ ഇന്ന സബ്ജെക്റ്റ് മാത്രേ പറയാൻ പാടുള്ളൂ എന്നൊക്കെയുണ്ടോ എന്റെ പൊന്ന് മമ്മി!”
ആ പ്രയോഗം വസുന്ധരയെ ഒന്നുകൂടി സന്തുഷ്ടയാക്കി.
അവൾ പുഞ്ചിരിയോടെ വിനായകിനെ നോക്കി.
“സോമനും ദേവൂം ഇത് തൊടങ്ങീട്ട് ദിവസം കൊറച്ചായീന്ന് തോന്നണു,”
അവൻ പറഞ്ഞു.
“എന്ത് തൊടങ്ങീട്ട്?”
“യ്യേ! ദങ്ങനെയാ മമ്മിയോട് ഞാൻ പറയ്യാ? മമ്മി എന്താ കണ്ടത് അത്! അതിന്റെ കാര്യാ ഞാൻ പറയണേ”
“അത് എന്തേലും ആട്ടെ!”
അവൾ ലജ്ജയോടെ പറഞ്ഞു.
“സാരമില്ല മമ്മി,”
അവൻ അവളുടെ മുഖത്ത് നോക്കി പറഞ്ഞു.
“അയാള് കല്യാണം ഒന്നും കഴിക്കാത്ത ആളല്ലേ? ദേവു ആണേൽ കെട്ട്യോൻ ഒരു വക…അതുകൊണ്ട് അവരെന്തെലും ചെയ്യട്ടെ…”
പിന്നെ അവൻ ചിരിച്ചു.
“നീയെന്താ ഈ ചിരിക്കണേ!”
“ഒന്നുമില്ലേ…!”
അവൻ ദീർഘനിശ്വാസം ചെയ്തു.
“എന്താ നീയ്യ് ഒന്നാക്കിയ പോലെ ഒരു “ഒന്നുമില്ലേ” ന്ന്?”
“അല്ല ..ആ സുഖം കിട്ടാത്തോർക്കല്ലേ അറിയൂ അതിന്റെ വെഷമം! അത് ഓർത്ത് ചിരിച്ചതാ!”
“ഓ! അപ്പം സാറിനും ആ സുഖമൊക്കെ ഒന്നറിഞ്ഞാൽ കൊള്ളാമെന്നുണ്ട്! അല്ലെ?”
അവൾ ചോദിച്ചു.
“അതിപ്പം ആർക്കാ മമ്മി അങ്ങനെയൊക്കെ ആഗ്രഹമില്ലാത്തെ?”
“അപ്പം അതാണ് റൂമിൽ കയറി കതകടച്ച്!”
വസുന്ധര പുഞ്ചിരിയോടെയാണെങ്കിലും അവനെ രൂക്ഷമായി നോക്കി.
വിനായക് ആദ്യമൊന്ന് ചമ്മിയെങ്കിലും പെട്ടെന്ന് തന്നെ അത് മറികടന്നു.
“അതിപ്പോ …അതല്ലാതെ എന്താ ഒരു മാർഗ്ഗം!”
അവൻ കരുതിയിരുന്നതിന് വിപരീതമായി വസുന്ധര പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു.
“അയ്യോ! പാവം ന്റെ ഉണ്ണി!”
കളിയാക്കിയാണെങ്കിലും അവൾ കയ്യെത്തിച്ച് അവന്റെ തലമുടിയിൽ തഴുകി.
“”അതൊക്കെ നാച്ചുറൽ അല്ലെ മമ്മി , ഈ ഏജിൽ?”
“ഏത്?”
