വേനൽ മഴ പോലെ [Smitha] 637

മാത്തന്‍ ചേട്ടന്‍ പറഞ്ഞു. ഞാന്‍ കാതുകള്‍ കൂര്‍പ്പിച്ചു.

“അയ്യോ എന്നിട്ട്?”

“എന്നിട്ടെന്നാ? എന്നെ കണ്ടു…എവിടെയാടാ ശ്രീഹരി എന്ന് ചോദിച്ചു. എന്നാ കാര്യം എന്ന് ഞാന്‍ തിരിച്ചു ചോദിച്ചു. അപ്പം അവമ്മാരാ ഈ കാര്യം പറഞ്ഞെ…അവര്‍ക്ക് നമ്മടെ കൊച്ചിനെ വേണം…കിട്ടിയാ അത് ചെയ്യും ഇത് ചെയ്യും മാടയാ കോടയാ എന്നൊക്കെ ഒന്നും രണ്ടും പറഞ്ഞപ്പം ഞാന്‍ കഴിയുന്നേം സമാധാനവായിട്ട് കാര്യം പറഞ്ഞ് അവമ്മാരെ നേരെ ആക്കാന്‍ നോക്കി. പിള്ളേര്‍ അല്ലെ ചേട്ടാ, അതിപ്പം സീരിയസ്സാണോ ചുമ്മാ താഷയാണോ എന്നൊക്കെ നമ്മക്ക് എങ്ങനെ അറിയാം പോട്ടെന്നെ, ഞാന്‍ കൊച്ചിനെ കാര്യങ്ങള്‍ ഒക്കെ പറഞ്ഞു ശരിയാക്കിക്കൊള്ളാം എന്നൊക്കെ അവധാ പറഞ്ഞു നോക്കി. എവടെ അവമ്മാര്‍ക്ക് കൊച്ചിനെ കിട്ടിയേ പറ്റാത്തൊള്ളൂ…നീയാരാടാ എന്നൊക്കെ അവമ്മാരുടെ ഭാഷ മാറീപ്പം രണ്ട് പൊട്ടിച്ചു…”

“അയ്യോ തല്ലുണ്ടാക്കിയോ?”

“പിന്നെ കാലു വരെ പിടിക്കാന്‍ നോക്കീട്ടും അവമ്മാര്‍ക്ക് നമ്മടെ കൊച്ചിനെ കിട്ടിയേ മതിയാക്കൂ എന്നൊക്കെ പറയുമ്പം ഞാന്‍ എന്നാ ചെയണം? ഞാനെന്നാ യേശുക്രിസ്തുവാണോ അങ്ങനെയങ്ങ് താഴാന്‍?”

“എന്നിട്ട്? എന്നിട്ട് ഒരുപാട് പെരിലരുന്നോ അവമ്മാര്?”

“ആ… കൂടെ രണ്ട് പേരുണ്ടാരുന്നു..അവന്‍റെ ശിങ്കിടികളാ!”

“എന്നിട്ടോ?”

“എന്നിട്ടെന്നാ? അവമ്മാര് ഏതേലും ആശൂത്രീല്‍ കാണും!”

“ഇയ്യോ?”

“അല്ലാണ്ട് പിന്നെ? മാത്തപ്പന്‍ ഇങ്ങനെ ഈ വീട്ടില്‍ പണി തൊടങ്ങീട്ട് കൊല്ലം ഒന്നും രണ്ടും അല്ല…ശ്രീയും മോഹന്‍ ചേട്ടനും ഒക്കെ ഒള്ളത് കൊണ്ടാ ഞങ്ങളൊക്കെ ഇപ്പഴും ….ആ ഞാന്‍ ഈ വീട്ടില്‍ ഒള്ളപ്പം നമ്മടെ കൊച്ചിനെ ആരാ കൊണ്ടുപോകുന്നെ എന്ന് എനിക്കൊന്നു അറിയണല്ലോ…”

മാത്തന്‍ ചേട്ടന്‍റെ വാക്കുകള്‍ കേട്ടപ്പോള്‍ എനിക്ക് വല്ലാത്ത ഒരിഷ്ടം അയാളോട് തോന്നി.

ഇതുപോലെ ഒരാളെ എന്‍റെ മമ്മി എങ്ങനെ സ്നേഹിക്കാതിരിക്കും? സ്നേഹത്തിന്‍റെ ഭാഗമായി തനിക്കുള്ളതൊക്കെ സമര്‍പ്പിക്കാതിരിക്കും?

“എന്‍റെ ഫോണ്‍ ഇവിടെ എവടെയോ ഞാന്‍ വെച്ചാരുന്നു…”

പിന്നെയും കുറെ കഴിഞ്ഞ് സുഖ നീരാട്ടില്‍ പൂര്‍ണ്ണമായും കുതിര്‍ന്ന് അവര്‍ എഴുന്നെല്‍ക്കവേ മാത്തന്‍

The Author

smitha

ജബ് കിസി കേ ദില്‍ തരഫ് ജുക്നേ ലഗേ... ബാത്ത് ആകര്‍ ജുബാ തക് രുകനേ ലഗേ... ആംഖോ ആംഖോ മേ ഇകരാര് ഹോനേ ലഗേ... ബോല്‍ ദോ അഗര്‍ തുംഹേ പ്യാര് ഹോനേ ലഗേ...