വെയിൽ ചാഞ്ഞ നേരം [Smitha] 973

അവൾ അരക്കെട്ട് അവന്റെ മടിയിലിട്ടുരച്ചു.

അവന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് മുലകൾ കൂട്ടി ഞെരിച്ചു.

“പോകാം..പോകാം..പോകാം മോനൂ…”

“പോകാം ചേച്ചി കുളി കഴിഞ്ഞ് വരണം..മുടിയിൽ കുറച്ച് നനവ് വേണം…കഴുത്തിലും തോളിലും ഒക്കെ വെള്ളത്തിന്റെ ഡ്രോപ്‌സ് ഇങ്ങനെ പറ്റിപ്പിടിച്ച് ഇരിക്കണം…”

“എല്ലാം ചെയ്യാം.. മോൻ പറഞ്ഞത് പോലെ ….എല്ലാം ചെയ്യാം ..വാ എന്തിനാ ലേറ്റാകുന്നെ…പോകാം….”

സമയം ഏഴ് മണി കഴിഞ്ഞിരുന്നു.

മനീഷയുടെ ബെഡ്റൂമിൽ, അവളുടെ കിംഗ് സൈസ് ബെഡിൽ മനോജ് അവളെ കാത്തിരുന്നു.
ജനാലയെ അലങ്കരിച്ചിരുന്ന വെളുത്ത വെൽവെറ്റ് വിരികൾ പതിയെ കാറ്റിലുലഞ്ഞു. ആ വലിയ മുറിയുടെ ചുവരുകൾക്ക് ഇളം നീല നിറമായിരുന്നു. ചുവരിൽ പാബ്ലോ പിക്കാസോയുടെ “ദ യങ്ങ് ലേഡീസ് ഓഫ് അവിഗ്‌നൻ” ഊഷ്മളമായ പ്രകാശത്തിൽ ചേതോഹരമായി.

ഒൻപതാം സിംഫണിയിലെ സാക്സോഫോണിന്റെ മൃദുസംഗീതം മുറിയിൽ നിറയുമ്പോൾ വാതിൽക്കൽ മനീഷയുടെ രൂപം പ്രത്യക്ഷമായി.

മനോജിന്റെ ദേഹമാസകലം തരിച്ചുയർന്നു.
ബെഞ്ചമിൻ മാത്യു വിക്റ്ററിന്റെ പ്രസിദ്ധമായ വെങ്കല ശിൽപ്പം തന്റെ നേരെ നടന്നടുക്കുന്നത് പോലെ അവനു തോന്നി. അവൻ ഒരു സ്വപ്നത്തിലെന്നത് പോലെ എഴുന്നേറ്റു.

അവർ പരസ്പ്പരം നോക്കി.

വെളുത്ത സുതാര്യമായ ഗൗണിനുള്ളിൽ അവളുടെ കത്തുന്ന ദേഹ മാസ്മരികത അവന്റെ കണ്ണുകളെ തപ്പിപ്പിച്ചു. തുറിച്ചുയർന്ന വലിയ മുലകളും അവയ്ക്ക് മേലെ പൂ പോലെ കല്ലിച്ചിരുന്ന മുലക്കണ്ണുകളും അവനെ ഒന്നുകൂടി തപിപ്പിച്ചു. അവന്റെ കണ്ണുകൾ താഴേക്ക് പോയപ്പോൾ അവൾ കാലുകൾ അൽപ്പം അകത്തി നിന്നു. തുടകളുടെ വശ്യതയിലേക്ക് കണ്ണുകൾ പോയപ്പോൾ അവന്റെ ശ്വാസം ഒരു നിമിഷത്തേക്ക് നിലച്ചു. പൊക്കിൾ ചുഴിയും തുടകളും പിന്നിട്ട് ലോകത്തിന്റെ ആരംഭത്തിനു തുടക്കമായ പെണ്ണിന്റെ പൂറിൽ അവന്റെ കണ്ണുകൾ തറഞ്ഞു. അവിടെ ഒലിച്ചിറങ്ങുന്ന പൂറരുവി ഗൗണിനകത്ത് വെളിച്ചത്തിൽ തിളങ്ങി.

അവനു കാണുവാൻ അവൾ തിരിഞ്ഞു നിന്നു.
നനവോടെ ചന്തികളോട് ചേർന്നൊട്ടികിടക്കുകയായിരുന്നു വെളുത്ത ഗൗൺ. ഗൗണിനുള്ളിൽ സ്വർണ്ണ ഗോളങ്ങളെപ്പോലെ രണ്ട് മാംസക്കുന്നുകൾ മനോജിന്റെ കണ്ണുകളെ വീർപ്പ് മുട്ടിച്ചു.

“എങ്ങനെയുണ്ട്?”

“സൂപ്പർ …കഴപ്പ് അങ്ങനെ വിങ്ങിപ്പൊട്ടി നിൽക്കുവാന്ന് ആരും പറയും ഈ രൂപത്തിൽ ചേച്ചിയെ കണ്ടാൽ,”

“വിങ്ങിപ്പൊട്ടി നിൽക്കുവാ ….അതൊന്ന് ഒലിപ്പിച്ച് തന്നാ മതി…”

“ഒലിക്കാൻ തുടങ്ങീല്ലേ?”