വിനീത, വിവേകിന്‍റെ ചേച്ചി [Smitha] 831

അവന്‍റെ ദേഹം തരിച്ചുയരുന്നത് അവള്‍ കണ്ടു.

“പിന്നെ ചേച്ചി എന്തിനാ ഇങ്ങനെയൊക്കെ എന്നോട് പറയുന്നേ? ഇങ്ങനെയൊക്കെ എന്നോട് ചോദിക്കുന്നെ?”

“ഇങ്ങനെയൊക്കെ നിന്നോട് പറയുമ്പം നല്ല സുഖം കിട്ടുന്നു…ദേഹമൊക്കെ അങ്ങ് കഴച്ചു പൊട്ടുന്നു…ശരിക്കും കടികയറുന്ന കഴപ്പ് …. അങ്ങ് അവിടെം ഇവിടേം തുളച്ചു കയറുന്നു….”

അവന്‍ കണ്ണുകള്‍ മിഴിച്ച് അവളെ നോക്കി.

“എന്നാടാ പേടിയാകുന്നുണ്ടോ?”

അവളുടെ ശ്വാസം അവനെ തൊട്ടു.

“ഒരു പെണ്ണ് ഇങ്ങനെ ഒക്കെ പറയുമോ എന്നോര്‍ത്ത് ഞെട്ടുവാണോ നീ? കഴപ്പ് ആണുങ്ങള്‍ക്ക് മാത്രം ഉള്ള സാധനം ആണ് എന്നാണോ നീയും വിചാരിക്കുന്നെ എന്‍റെ മോനെ?”

അവന്‍ അവളുടെ കണ്ണുകളില്‍ ഉറ്റു നോക്കി.

“ഏയ്‌, നെവര്‍! നെവര്‍ ചേച്ചി..അങ്ങനെയൊന്നുമല്ല…”

“തോന്നുന്ന കഴപ്പ് ഉള്ളില്‍ ഒളിപ്പിക്കാതെ, അതുപോലെ നാണമില്ലാതെ ഒരാണിനോട്‌ വിളിച്ചു പറയുന്ന ഞാന്‍ എന്തൊരു പെണ്ണ് ആണ് അല്ലെ? വേശ്യ, വെടി…അല്ലെ…അങ്ങനെയല്ലേ നീയും ചിന്തിക്കുന്നെ?”

“ഒരിക്കലുമല്ല ചേച്ചി…”

“നെനക്ക് എന്നോട് ഒന്നും തോന്നുന്നില്ലേ? ഇല്ലേഡാ?”

“പിന്നെ തോന്നാതെ?”

അവന്‍ പെട്ടെന്ന് പറഞ്ഞു.

“അതെന്താ ചേച്ചി, ഞാന്‍ പത്തിരുപത് വയസ്സുള്ള ഒരു ആണ്‍കുട്ടിയല്ലേ? ചേച്ചിയെപ്പോലെ ഒരു സുന്ദരിയെ കാണുമ്പോള്‍ എനിക്ക് വികാരങ്ങള്‍ ഉണ്ടാവില്ല? സത്യമായും ഞാന്‍ ഗേയല്ല…”

അവള്‍ ചിരിച്ചു.

“എന്ത് വികാരമാ ഉണ്ടാകുന്നെ നിനക്ക് എന്നെ കാണുമ്പോള്‍?”

“എല്ലാ ആണുങ്ങള്‍ക്കും തോന്നുന്ന വികാരം. ചേച്ചിയെ കളിക്കാനുള്ള വികാരം!”

പറഞ്ഞ് കഴിഞ്ഞ് വരുണ്‍ അദ്ഭുതപ്പെട്ടു.
തന്‍റെ നാവില്‍ നിന്നും യഥാര്‍ത്ഥത്തില്‍ ആ വാക്കുകള്‍ വീണോ?
ഈശ്വരാ!

“നീ ഞാന്‍ കരുതിയ പോലെ അല്ലല്ലോടാ…”

വിനീത അവന്‍റെ തോളില്‍ പിടിച്ചു.

“നാണം കുണുങ്ങി, പഞ്ച പാവം! എന്നൊക്കെ കരുതിയിട്ട്…”

“അങ്ങനെയൊക്കെ ആണ് ചേച്ചി…പക്ഷെ…”

അവനൊന്ന് നിര്‍ത്തി.

“ചേച്ചിയുടെ മുമ്പില്‍ ആര്‍ക്കും അങ്ങനെ നാണം കുണുങ്ങിയോ പഞ്ചപാവമോ ഒന്നും ആയിരിക്കാന്‍ പറ്റില്ല…എല്ലാവര്‍ക്കും ചേച്ചിയെ ..ഞാന്‍ പറഞ്ഞത് പോലെ കളിക്കണം എന്ന് തോന്നും…”

The Author

സ്മിത

ജബ് കിസി കേ ദില്‍ തരഫ് ജുക്നേ ലഗേ... ബാത്ത് ആകര്‍ ജുബാ തക് രുകനേ ലഗേ... ആംഖോ ആംഖോ മേ ഇകരാര് ഹോനേ ലഗേ... ബോല്‍ ദോ അഗര്‍ തുംഹേ പ്യാര് ഹോനേ ലഗേ...