വിത്ത്‌ കാള 1 [ആദി വത്സൻ] 220

അന്ങിനെയിരിക്കെ മഴക്കാലം ആരംഭിചു, ബസ്സിറങി കുന്ന് കയറി അല്പം നടന്നാലാണൂ സ്കൂൾ എത്താനാകുക എന്നതിനാൽ കുട്ടികളും ടീചർമാരുമൊക്കെ മഴയൊക്കെ നഞ്ഞായിരിക്കുംക്ലാസിൽ എത്തുക, അന്ന് നല്ല മഴ പെയ്തു ഒപ്പം കാറ്റും, അവരെ ഇറക്കി ബസ്സ് അടുത്ത ട്രിപ്പ് കുട്ടികളെ എടുക്കാൻ പൊയി, അവരാകട്ടെ മഴയിൽ നനഞ്ഞു കുതിർന്ന് സ്കൂളിലേക്ക് നടന്നു, മാജിറ ടീചർ സാരി തുമ്പ് മുട്ട് വരെ കയറ്റി പിടിച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നു, രമ്യ് അവരുടെ കാലിൻ്റെ വെളുപ്പ് നോകി അതിശയപ്പെട്ടു,

“ഓ എന്ന വെളുപ്പാാണു ടീചറെ ചുകചുകാന്ന് ഇരിക്കുന്നല്ലോ”

മജിറ‌ അവളുടെ കൈയിൽ ഒരു നുള്ള് വച്ചു കൊടുത്തു, വെദനയിൽ കുട രമ്യയുടെ കൈയ്യിനൂ പോയി, കുട എറ്റുകുമ്പോഴെക്കും രണ്ടാളും നന്നായ് നനഞ്ഞു,

“എന്ന പണിയാ ടിച്ചറെ ഈ കാണിച്ചത്, ഇനി ഇതുമിട്ട് എങിനെ ക്ലാസിലിരിക്കും” രമ്യ പരിഭവിച്ചു, മാജിറ ആകെ വിഷണയായി, അവൾ പറഞ്ഞൂ, ‘ആട്ടെ ടി പറ്റി പൊയില്ലെ, നമ്മുക്ക് ആബാത്ത് റൂമിലൊട്ട് വല്ലോം പോയി തുണി പിഴിഞ്ഞു ഉടുക്കാം നീ വാ”

രമ്യ കെറുവിച്ച് കൊണ്ട് കുടയും ചൂടി അവളുടെ പിന്നലെ ലക്ഷ്യമാക്കി പോയി. ആദ്യ ട്രിപ്പിൽ അധികം കുട്ടികളും എൽ പി സ്കൂളിലെ ആയത് കൊണ്ട് രമ്യയും മാജിറയും മാത്രമെ ഹയർ സെക്കന്ദറി സ്കൂളിലെക്ക് ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു, സ്കൂളീലെ പണിക്കാരൊക്കെ മിക്കവാറും പത്തു മണിക്കെ എത്താറുള്ളു, സ്കൂൾ തുറന്നെച്ചും അവർ ക്ലിനിന്ങിനായി പോകും, രമ്യയും മാജിറയും അവരുടെ സെക്ഷനിലെ റ്റൊയെറ്റിലെത്റ്റിയപ്പോൾ ടൊയ്ലെറ്റ് ആകെ വെള്ളം കിടക്കുന്നു അതിനത്തേക്ക് കയറാൻ പറ്റുന്നില്ല ഇനിയെൻ്റ് ചെയ്യുമെന്ന ഭാവത്തിൽ അവർ അന്ങോട്ടുമിന്ങോട്ടും നോകി, അപ്പോഴാണൂ സ്പോർറ്റ്സിലെ കുട്ടികൾ അവരുടെ സാധനന്ങൾ വയ്ക്കുന്ന സ്പോർട്സ് റൂം തുറന്ന് കിടക്കുന്നത് അവർ കണ്ടത്, മാജിറ രമ്യയൊട് പറഞ്ഞു ‘ഡീ നമ്മുക്കാ സ്പോർട്സ് റൂമിലോട്ട് പോയി മാറ്റാമെന്നെ”,

“ആരെലും വരും ടീച്ചറെ,” രമ്യക്ക് അത്ര ത്ര്പ്തികരമാല്ലായിരുന്നു ആ തീരുമാനം

“ഓ വന്നാലെന്ന കണ്ടെച്ച് പോക്കോളും, നീ ഇന്ങ് വന്നേ” മാജിറ അവളുടെ കൈയ്യും പിടിച്ച് വലിച്ചന്ങൊട്ട് പോയി, റൂമിനകത്തേക്ക് കടന്ന് വാതിൽ കുറ്റിയിട്ടു