യക്ഷയാമം 24 [വിനു വിനീഷ്] 446

പിൻകഴുത്തിലേക്ക് ചുണ്ടുകൾ ചലിപ്പിക്കുമ്പോഴും വളരെ വേഗത്തിൽ അവളുടെ ഹൃദയസ്പന്ദനമിടിക്കുന്നത് അയാൾ ആസ്വദിക്കുകയായിരുന്നു.

“ലക്ഷ്മി, ഇത്രേയും നാൾ നീയെവിടെയായിരുന്നു ?”

അനി അവളെ കല്പടവുകളിലേക്ക് കിടത്തി
പാതിയടഞ്ഞ മിഴികളിൽ ചുംബിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു.

“ഇവിടെയുണ്ടായിരുന്നു ഏട്ടന്റെ നിഴലിനെ പിന്തുടർന്ന് ..”

ശിരസിനു പിന്നിൽ നിൽക്കുന്ന മുടിയിഴകളെ കോരിയെടുത്ത് മുൻപിലേക്കിട്ടുകൊണ്ട് അവൾ പറഞ്ഞു.

“എന്നിട്ട് ഞാൻ ഇപ്പഴാണല്ലോ കാണുന്നത്.”

“അതിന്റെതായ സമയത്തുനമ്മൾ കാണും അനിയേട്ടാ..”

“അനി… എന്റെ പേര് എങ്ങനെയാറിയാം.?
സംശയത്തോടെ അയാൾ ചോദിച്ചു.

ചീവീടിന്റെയും മറ്റുംജീവികളുടെയും കരകര ശബ്ദം ചുറ്റിലും പരന്നുകൊണ്ടിരുന്നു.

“ഈ നിമിഷത്തിൽ പേരിന് പ്രസക്തിയുണ്ടോ?”

കൈകുത്തി ലക്ഷ്മിയുടെ മുഖത്തോട് ചേർന്നിരിക്കുന്ന അനിയെ അവൾ തന്റെ മാറിലേക്ക് ചായ്ച്ചുകിടത്തി.

കട്ടമീശക്ക് താഴെയുള്ള അധരങ്ങളെ അവൾ അമർത്തി ചുംബിച്ചു.

കൈവിരലുകൾ പരസ്പരം ഇണചേർന്നു.

കുളത്തിൽ വിടർന്നുനിന്ന നീലത്താമരയും, ആമ്പൽപൂക്കളും നാണംകൊണ്ട് ഇളങ്കാറ്റിന്റെ ഗതിക്കനുസരിച്ചു അല്പം മാറിനിന്നു.

ജലം ഓളംകെട്ടി കരയിലേക്കടിച്ചുകയറി അവരുടെ കാലുകളെ ചുംബിച്ചു.

കഴുത്തിലൂടെ കൈകൾചേർത്ത് ലക്ഷ്മി അനിയെ അവളിലേക്ക് അടുപ്പിച്ചു.

അതേനിമിഷം ലക്ഷ്മി സീതയായി മാറിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നുയെന്ന സത്യം മനസിലാക്കത്തെ അനി അവളിൽ ലയിച്ചുകിടന്നു.

“ശങ്കരാ, മോളോട് ഈറനോടെ വന്ന് ഭഗവതിക്ക് തിരിതെളിയിക്കാൻ പറയൂ.”

പതിഞ്ഞുകിടക്കുന്ന പൂണൂലിനെ തടവികൊണ്ട് കൃഷ്ണമൂർത്തിയദ്ദേഹം പറഞ്ഞു.

“അംബികേ…”
ശങ്കരൻ തിരുമേനി നീട്ടിവിളിച്ചതും അംബികചിറ്റ മനസിലായി എന്ന അർത്ഥത്തിൽ അകത്തേക്ക് പോയി.

അംബികചിറ്റയും, അമ്മുവും ഗൗരിയുംകൂടെ മനക്കലെ കുളത്തിലേക്ക് നിലവിളക്കുമായിനടന്നു.

കുളത്തിലേക്കു കാലെടുത്തുവക്കാൻ നിന്നതും വെള്ളം കുമിളകളായി മുകളിലേക്ക് പൊന്തിവന്നു.

“അനർത്ഥം..”