യുഗം 15 [Achilies] 615

ആഞ്ഞൊരാടി കൊടുത്തു. അവന്റെ തല ഒന്ന് തിരിഞ്ഞു. ഒപ്പം കവിള് പൊട്ടിയിരിക്കണം ചാഞ്ഞപ്പോൾ കടവായിൽ നിന്നും രക്തം ഒഴുകാൻ തുടങ്ങി.

അവൻ ഒന്ന് ഞെരങ്ങി കണ്ണ് തുറക്കാൻ ശ്രെമിക്കുമ്പോൾ എല്ലാം കൂമ്പി പോകുന്നുണ്ട്.

“നേരെ ആയിട്ടില്ല കുറച്ചൂടെ ഒന്ന് കഴിയട്ടെ.”

തിരിച്ചു നടക്കുമ്പോൾ അവിടെ നിന്ന് അവനെ നോക്കി പല്ലു കടിക്കുന്ന അത്തിയെ ആണ് ഞാൻ കണ്ടത്.

അവന്റെ തോളിൽ ഒന്ന് തട്ടിയിട്ട് ഞാൻ പുറത്തേക്കിറങ്ങി.

“മോൻ എപ്പോൾ എത്തി, ഞാൻ ഇന്നലെ വൈകിട്ട് വരെ നോക്കിയിരുന്നു. പിന്നെ മോനുണ്ടെൽ വണ്ടി കാണുമല്ലോ.

ഇന്ന് രാവിലെ നോക്കുമ്പോൾ താഴെ വണ്ടി കിടക്കുന്നത് കണ്ടു. അതാ കേറി വന്നത്.”

ഒറ്റപ്പെട്ട ഈ സ്ഥലത്ത് ആകെ ഉള്ള മറ്റൊരു വീട് താഴെ ഉള്ള ദാമോദരേട്ടന്റെ വീടാണ്.

“ഇന്നലെ എത്തിയപ്പോൾ വൈകി ചേട്ടാ.”

“ഇതാര…”

അപ്പോഴേക്കും പുറത്തേക്ക് എത്തിയ അത്തിയെ നോക്കി ദാമോദരേട്ടൻ ചോദിച്ചു.

“ഇതെന്റെ കൂട്ടുകാരനാ ചേട്ടാ, ഇന്നലെയാ എത്തിയത്.”

“അത്തി…ഇത് ദാമോദരേട്ടൻ, ഇവിടെ വന്നത് മുതൽ എനിക്ക് ചെറിയ സഹായമൊക്കെ ചെയ്യുന്നത് ദാമോദരേട്ടനാ.”

ഞാൻ പറഞ്ഞത് കേട്ടിട്ടാവണം അത്തി എന്നെ ഒന്ന് ചൂഴ്ന്നു നോക്കി.
നോട്ടത്തിന്റെ അർഥം മനസിലായ ഞാൻ ഒന്ന് കണ്ണടച്ചു കാട്ടി.

“അപ്പൊ ഞാൻ ഇറങ്ങുവാ പിള്ളാരെ….രാവിലത്തേത് കഴിക്കാൻ നേരം ആവുമ്പോൾ രണ്ടൂടെ അങ്ങെത്തിയേക്കണം.”

ഇതും പറഞ്ഞു അങ്ങേരു ഇറക്കം ഇറങ്ങി അങ്ങ് പോയി.

“ഞാൻ ഇവിടെ ഒരു സ്ഥലത്തിന്റെ കാര്യത്തിന് വന്നതാന്ന പറഞ്ഞേക്കുന്നെ. അതങ്ങനെ തന്നെ ഇരിക്കട്ടെ.”

അത്തിയോട് അതും പറഞ്ഞു ഞാൻ അകത്തേക്ക് കയറി.

ദാമു ചേട്ടന്റെ വീട്ടിൽ നിന്ന് തിരികെ നടക്കുകയായിരുന്നു ഞങ്ങൾ.

“ഹരി ഇനി എങ്ങെനെയാടാ…ഇവനെ കയ്യിൽ വെച്ചോണ്ടിരിക്കുന്നത് റിസ്ക് ആഹ്. അവൻ പരോളിൽ ഇറങ്ങിയതല്ലേ…ദിവസവും സ്റ്റേഷനിൽ പോയി ഒപ്പിടേണ്ടതാ ഇന്നും കൂടി ആവുമ്പോൾ അവന്മാര് തപ്പി തുടങ്ങും.”

“അറിയാം പക്ഷെ ഇവനെ വെച്ച് രണ്ട് പേരെക്കൂടി എനിക്ക് കിട്ടണം.”

“അതാരാ…?”

“പറയാം.”

അകത്തു കയ്യിലെ കെട്ടുകൾ അഴിക്കാനായി കൈകൾ ഉലക്കുന്ന വിജയ്യെ ആണ് ഞാൻ കണ്ടത്.
പക്ഷെ കയറിന്റെ ഒപ്പം ഞാൻ ചുറ്റിയ മുള്ളു കമ്പി അവന്റെ കയ്യിലേക്ക് തുളഞ്ഞു കയറുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ചോരയൊലിക്കാൻ തുടങ്ങിയതും കൈകൾ തളർന്നു അവൻ കസേരയിൽ തന്നെ ചാഞ്ഞിരുന്നു.
മുഖം ഉയർത്തിയപ്പോഴാണ്.