അധര ലാള നകള്‍ [Pamman Junior] 332

‘ഓ.! ശെരിക്കും.?’
‘പിന്നല്ലാതെ, ഉപ്ലെടാ, ഇതൊക്കെ കഥകളില്‍ മാത്രമാണെന്നാണോ നീ കരുതുന്നെ, നമ്മുടെ നാട്ടില്‍ പോലും ഇതൊക്കെ സാര്‍വ്വതികമായിക്കൊണ്ടിരിക്കുവല്ലേ? എന്താ കാര്യം, ഒരു പ്രായം കഴിഞ്ഞാല്‍ പെണ്ണുങ്ങളുടെ കഴപ്പങ്ങു കത്തിക്കേറും, ഉച്ചവെയിലിനു ചൂടു കൂടുന്നതു പോലെ. മദ്ധ്യവയസ്സിലേ നാടടുക്കുമ്പോള്‍ ഇവളുമാര്‍ക്ക30 സoഭവിക്കുന്നത് ഇതൊക്കെ തന്നെയാ!”
ഒരു ദാര്‍ശനികനെപ്പോലെ മനു പറഞ്ഞു നിര്‍ത്തിയപ്പോള്‍ സനോജിന്റെ മനസ്സ് പുതിയൊരു തിരിച്ചറിവിന്റെ ഉണര്‍വ്വിലായിരുന്നു.
വൈകിട്ട് വീട്ടിലേക്ക് ബൈക്കോടിക്കുമ്പോളും സ്‌നോജിന്റെ മനസ്സില്‍ മനു പറഞ്ഞ കാര്യങ്ങള്‍ നിറഞ്ഞു നിന്നു. നാല്പതുകളിലുള്ള സ്ത്രീ, കൊടുമ്പിരി കൊള്ളുന്ന വികാരം,
മുലകള്‍, ആഴമുള്ള പൊക്കിള്‍ചുഴി, ഉരുളന്‍ തൂടകള്‍, പിന്നെ..പിന്നെ. അവന്റെ കുട്ടന്‍ കമ്പി ആയിത്തുടങ്ങിയത് അവനറിഞ്ഞു. അങ്ങനെയുള്ള ഒരാള്‍? ആര്? അവനോര്‍ത്തു. പെട്ടെന്നു തന്നെ അവന്റെ മനസ്സില്‍ ഉയര്‍ന്നു വന്നത് അവന്റെ സ്വന്തം അമ്മ വനജയുടെ മുഖമായിരുന്നു.
പെറ്റമ്മ!
മനസ്സാക്ഷി അവനെ വിലക്കി. അങ്ങനെയൊന്നും വിചാരിക്കാന്‍ പാടില്ല. തിളയ്ക്കുന്ന ചോര ഓടുന്ന ശരീരമുണ്ടോ വിടൂന്നു. അവന്റെ മനസ്സില്‍ അമ്മയുടെ രൂപം വീണ്ടൂം തെളിഞ്ഞു.
വനജ, നാല്പത്തിരണ്ട് വയസ്, വെളുത്ത നിറവും അല്പമൊന്നു തടിച്ച ദേഹവുമുള്ള പ്രൗഢയായ വീ ട്ടമ്മ. സനോജിന്റെ പെറ്റമ്മ. ഐശ്വര്യം തുളുമ്പുന്ന മുഖം, നെറ്റിയില്‍ ചന്ദനവും സിന്ദുരവും, നിതംബം വരെ നീളുന്ന കറുത്തിരുണ്ട ചുരുള്‍ മുടി. വീട്ടില്‍ ധരിക്കുന്ന സാരിക്കടിയില്‍ തുള്ളിത്തളൂമ്പുന്ന കണ്ടികള്‍, ഇടയ്‌കെല്ലാം അനാവൃതമാവുന്ന അല്പം ഉന്തിയ വയര്‍. അവിടെ ഇരുണ്ട ഒരു കിണര്‍ പേ ാലെ സുന്ദരമായ പൊക്കിള്‍, മേലെ ലാവണ്യമൊത്ത മുലക്കുന്നുകള്‍. വീട്ടിലെത്തുന്നതു വരെ അവന്റെ മനസ്സില്‍ ഇതെല്ലാം മിന്നിമറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു.