ആദിത്യ അയ്യരുടെയും ആദിലക്ഷ്മി അയ്യരുടെയും ഓർമ്മക്കുറിപ്പുകൾ [തുണ്ടത്തു എഴുത്തച്ഛൻ] 305

ഉടുത്തിരുന്ന കാവിമുണ്ടു ചെത്തുകുടം പോലെ ചുരുണ്ടു കൂടി കട്ടിലിന്റെ കാൽക്കൽ ഉണ്ട്.

ഈ കിടന്ന കിടപ്പു ആരേലും കണ്ടു കാണുമോ എന്റെ ശിവനെ! നോക്കിയപ്പോൾ കസവു ചാരി തന്നെ കിടക്കുന്നു. ആശ്വാസം!

ഞാൻ ആ തണുത്തുറഞ്ഞ കാപ്പി കാര്യമായിട്ട് അങ്ങ് വലിച്ചു കുടിച്ചു.

അണ്ടർവെയർ ഇടാതെ ചുമ്മാ മുണ്ടു മാത്രം ഉടുത്തു എങ്ങനെയാ താഴോട്ടു പോവുക?

“ഇന്നലെ ഇട്ടതാ, എന്നാലും സാരമില്ല, അധികം വിയര്പ്പൊന്നും പിടിചില്ലല്ലോ..”

 

ഞാനെന്റെ ‘രൂപാ’ കറുപ്പ് ഷഡി എടുത്തിട്ടു. ഒരു കറുത്ത മുണ്ടും ചുറ്റി താഴേക്ക് വെച്ച് പിടിച്ചു.

 

കോണി ഇറങ്ങുന്ന കിരുകിരി ശബ്ദം കേട്ടപ്പോൾ കാർന്നോർക്കു ഗുളികൻ കയറി…

 

“ഒഹ്ഹ് ഇറങ്ങി വരുന്നുണ്ട് വെല്യ കാരണവര്.. വൈകിട്ട് കൊടുത്ത കാപ്പി പോലും കുടിച്ചിട്ടുണ്ടാവില്ല… അല്ലെങ്കിൽ ഇങ്ങനെ വെളുത്തേടത്തി പെണ്ണുങ്ങൾ കിടക്കും പോലെ കിടന്നു ഉറങ്ങില്ലല്ലോ!”

 

“അച്ഛന് നാണം ഇല്ലേ ഇങ്ങനെ ജാതി പറയാൻ? കാലം മാറിയതും സൂര്യൻ ഉദിച്ചതും ഒന്നും അറിയില്ലേ?”

 

കോണി ഇറങ്ങും വഴി ഞാൻ ഉറക്കെ വിളിച്ചു ചോദിച്ചു

 

“നീ എന്നെ പഠിപ്പിക്കാൻ വരണ്ടാ.. നീ കോളേജിൽ പഠിക്കുന്ന ഗമ എന്നോട് കാണിക്കണ്ട. ഇടുക്കിയിൽ നിന്നും രാവൊടു രാവോളം കെട്ടിപ്പെറുക്കി വിഹിതം കിട്ടിയതിൽ മിച്ചമുള്ള ഈ വീട്ടിലോട്ടു എത്തിയപ്പോ ഒരു താണ ജാതിക്കാരനെയും കണ്ടില്ല, സഹായത്തിനു!.. ഈ തറവാട് മാത്രമേ ഉണ്ടാരുന്നുള്ളു. നിന്റെ വെല്യേ വെല്യ മുത്തച്ഛൻ ആദിശേഷൻ അയ്യർ കൊച്ചി രാജാവിന്റെ ക്ഷണം സ്വീകരിച്ചു മധുരയിൽ നിന്നും എത്തിയപ്പോ ഇത് പോലും ഇല്ലാരുന്നു. അങ്ങേരുടെ വിയര്പ്പാ ഇത്. നല്ല പാലക്കാടൻ കാറ്റ് കൊണ്ട് തന്നെയാടാ ഞാൻ ബാക്കിയെല്ലാം സമ്പാദിച്ചത്”

 

“ഒഹ്ഹ് അതുകൊണ്ടിപ്പോ എന്തൊരു ‘അദ്ധ്വാനം’ ഒക്കെ  ആയിരുന്നു വേണ്ടി വന്നത്.. ആ പൂണൂലിന്റെ കനം ഒന്ന് നീട്ടി കാണിച്ചു തന്നെയല്ലേ ഈ പറയുന്നതൊക്കെ ‘സമ്പാദിച്ചു’ എന്ന് പറയുന്നത്? ”

 

“അഹങ്കാരീ,  നിന്റെ കരണം അടിച്ചു പൊട്ടിക്കും ഞാൻ”

 

“ആ പറഞ്ഞതൊക്കെ അങ്ങ് പണ്ടാരുന്നു അച്ഛാ, ആ ഭീഷണി എന്നോട് വേണ്ട. തന്ത ആയാലും മേല് നോവിച്ചാൽ തിരിച്ചു തല്ലാൻ നിയമം ഇന്ന് അനുവദിക്കുന്നുണ്ട്”