ആദിത്യ അയ്യരുടെയും ആദിലക്ഷ്മി അയ്യരുടെയും ഓർമ്മക്കുറിപ്പുകൾ
Adithya Ayyarudeyum Adilakshmi Ayyarudeyum Ormakurippukal | Thundu Ezhuthachan
ഇതൊരു സംഭവ-ജീവിത കഥയാണ്. അതുകൊണ്ടു തന്നെ ആളുകളുടെ പേരുകളും സ്ഥലങ്ങളും മാറ്റി കൊടുക്കുന്നു. ഇതിൽ ഒരു ജാതിയെയോ മതത്തെയോ ഉയർത്തിയോ താഴ്ത്തിയോ കാണിക്കാൻ ഉദ്ദേശിക്കുന്നില്ല. അങ്ങനെ ഒരു അർത്ഥവും ദയവായി കാണരുത്. സംഭവങ്ങൾ വിവരിക്കാൻ ആവശ്യമായത് മാത്രമേ ചേർത്തിട്ടുള്ളു… കുറച്ചു ഫെറ്റിഷിസം ഇന്സെസ്റ് ഒക്കെ ഉള്ളിൽ ഒണ്ടു അത് കൊണ്ട് അതിലൊന്നും താല്പര്യം ഇല്ലാത്തവർ ദയവായി വായിക്കരുത്.
ഉച്ചയ്ക്കുള്ള പള്ളിയിലെ ബാങ്ക് വിളി കേട്ടാണ് ഉണർന്നത്തു.. ക്ഷീണം കുറച്ചൊന്നും അല്ലാരുന്നല്ലോ.. ചേച്ചി രാത്രിയിൽ അമ്മിഞ്ഞ കുടിപ്പിച്ചേ കിടത്തു എന്നും പറഞ്ഞു കൊണ്ടുപോയിട്ട് എന്റെ അമ്മിഞ്ഞ രണ്ടും കടിച്ചു പറിച്ചു… തൊട്ടു നോക്കി.. ഹോ ഒരുമാതിരി വേദന.. യക്ഷി പിടിച്ചു എന്നൊക്കെ കേട്ടിട്ടേ ഒള്ളു.. ഇക്കണക്കിനു ശെരിക്കും യെക്ഷി ഒക്കെ പിടിച്ചാലത്തെ അവസ്ഥ എന്താരിക്കും ഈശ്വരാ.. പല്ലും നഖവും മുടിയും മാത്രമേ ബാക്കി കിട്ടു എന്നൊക്കെ പറയുന്നത് ചിലപ്പോ ശെരിയാരിക്കും. തൊട്ടപ്പുറത്തെ സ്റ്റൂളിൽ കട്ടൻ കാപ്പി ഇരിക്കുന്നു.. കണ്ണും തിരുമ്മി അതെടുത്തു കുടിക്കാൻ നോക്കിയപ്പോൾ തണുത്തു ഒച്ച് പോലെ ഇരിക്കുന്നു.. കുടിച്ചപ്പോൾ ഏതാണ്ട് പോലെ..
“ഈ വീട്ടിലെ ആരുമില്ലേ ഈ കാപ്പി ഒന്ന് ചൂടാക്കി തരാൻ?”
ഉറക്കെ വിളിച്ചു ചോദിച്ചിട്ടു ആരുടേം അനക്കമില്ല..
“ദൈവമേ രാത്രി വല്ല ഇടിയും വെട്ടി എല്ലാം കാഞ്ഞു പോയോ?”
ഏതാണ്ടൊക്കെ ചിന്തയിൽ കട്ടിലിൽ നിന്ന് കൈലിയും തപ്പിയെടുത്തു വാരി ചുറ്റി ഞാൻ കോണി ഇറങ്ങാനുള്ള ഒരുക്കത്തിൽ ആയി. ഷഡി ഇട്ടു കിടന്നതു നന്നായി; ഇനി അമ്മ എങ്ങാനും ആരുന്നു കാപ്പി കൊണ്ട് വെച്ചതെങ്കിൽ കിടക്കുന്ന കിടപ്പു കണ്ടാൽ മാനം കപ്പല് കേറിയെനേം …
ഈ ജാംബവാന്റെ കാലത്തേ തറവാട് ഒന്ന് പൊളിച്ചു പണിയാം എന്ന് വെച്ചാൽ കിഴവി വല്യമ്മ ഒട്ടു സമ്മതിക്കുവേം ഇല്ല.. കോണി ഇറങ്ങുമ്പോഴും കയറുമ്പോഴും കിരുകിരാ ഒച്ച, മഴ പെയ്താൽ നടുമുറ്റത്ത് വെള്ളം… യെവടെ, എല്ലാം നൊസ്റ്റാൾജിയ പാർട്ടീസ് ആണ്..