അമ്മയാണെ സത്യം 5 [Kumbhakarnan] 443

ഒപ്പം കുതിച്ച അവന്റെ കൈവിരലുകൾക്കിടയിൽ അവളുടെ മുടി കുടുങ്ങി.അതിൽ ചുറ്റിപ്പിടിച്ചുകൊണ്ട് പിന്നിലേക്ക് വലിച്ചു. കുഴഞ്ഞുപോയ ശരീരം ചേർത്തു പിടിച്ചുകൊണ്ട് കരയിലേക്ക് നീന്തി. ആദ്യ പടിക്കെട്ടിലേക്ക് അവളെ കിടത്തി. മൊത്തത്തിൽ അനുഭവിച്ച ആഘാതം കൊണ്ടാകാം. അവളുടെ ബോധം മറഞ്ഞിരുന്നു.
അമ്മയുടെ തല തന്റെ മടിയിലേക്ക് എടുത്തുവച്ചുകൊണ്ട് അവൻ നിലവിളിച്ചു.

അവന്റെ കണ്ണിൽ നിന്നും അടർന്നു വീണ കണ്ണീര് മഴവെള്ളത്തിൽ ചേർന്ന് അമ്മയുടെ മുഖത്തു പതിച്ചു.
“അമ്മേ..കണ്ണു തുറക്കമ്മേ…”
അമ്മയുടെ മുഖമാകെ തലോടിക്കൊണ്ട് അവൻ അമ്മയെ കുലുക്കി വിളിച്ചു..
“അമ്മേ…എന്നോട്…എന്നോട് ക്ഷമിക്കമ്മേ..”
അവൾ മെല്ലെ കണ്ണുകൾ തുറന്നു.
മകന്റെ മുഖത്തേക്ക് അവൾ സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി.
ആ ചുണ്ടുകൾ വിതുമ്പുന്നത്‌ കണ്ടപ്പോൾ അവനു സഹിച്ചില്ല.
“എന്റെ രേവൂട്ടീ….”
അവൻ മെല്ലെ കുനിഞ്ഞു ആ വിതുമ്പുന്ന ചുണ്ടുകളിൽ ചുണ്ടമർത്തി. തന്റെ ജീവിതത്തിലെ ആദ്യ ചുംബനം. അതും തന്റെ അമ്മയുടെ ചുണ്ടുകളിൽ. തന്റെ  രേവൂട്ടിയുടെ ചുണ്ടുകളിൽ…

അവളുടെ രണ്ടു കവിളുകളിലും കൈപ്പത്തികൾ പൊതിഞ്ഞു പിടിച്ചുകൊണ്ട് അവൻ അവളുടെ കീഴ്ചുണ്ട് തന്റെ ചുണ്ടുകൾക്കിടയിലാക്കി നുണഞ്ഞു.
ആ നിമിഷത്തിന് കാത്തിരുന്ന പോലെ അവൾ കൈകൾ ഉയർത്തി മകന്റെ കഴുത്തിൽ ചുറ്റിപ്പിടിച്ചുകൊണ്ട് തെരുതെരെ ചുംബിച്ചു. അവർ സ്വയം മറന്നു…. ഈ ലോകം മറന്നു….

ഈ ഭൂമിയും ആകാശവും അഷ്ടദിക്കുകളും തങ്ങൾക്ക്  ചുറ്റിനുമായി ചുരുങ്ങിയതായി അവർക്ക് തോന്നി.  പുണ്യവും പാപവും സ്വർഗ്ഗവും നരകവും എല്ലാം എന്നോ കേട്ടു മറന്ന കടം കഥകളിലെ കേവലം വാക്കുകൾ മാത്രമായി. വിലക്കപ്പെട്ട കനി ഭക്ഷിക്കുന്നതിൻ്റെ സുഖം അവരറിഞ്ഞു. ഇനി ഒരിക്കലും പിരിയില്ലെന്നും ഒരു ശക്തിക്കും തങ്ങളെ തമ്മിൽ പിരിക്കാൻ ആവില്ലെന്നും പരസ്പരം കൈമാറുന്ന ഓരോ ചുംബനങ്ങളിലൂടെയും അവർ ശപഥം ചെയ്യുകയായിരുന്നു.  അവൻ്റെയും അവളുടെയും നാവുകൾ പരസ്പരം ചുറ്റിപ്പിണഞ്ഞു. തൻ്റെ കീഴ്ചുണ്ടിൽ അവൻ്റെ പല്ലുകൾ അമർന്നപ്പോൾ അവൾ ഒന്നു ഞരങ്ങി. ആ മഴയിലും തങ്ങളുടെ ശരീരങ്ങൾ ചുട്ടു പഴുക്കുന്നത് എന്തിനെന്ന് അവരറിഞ്ഞു. പരസ്പരം അലിയാൻ അലിഞ്ഞ് ഇല്ലാതെയാകാൻ ഇരുവരും കൊതിച്ചു.

തൊട്ട് മുകളിലെ പടിയിലേക്ക് അമ്മയെ ചായ്ച്ചു കിടത്തി ആ കൊഴുത്ത ശരീരത്തിലേക്ക് അവൻ അമർന്നു. അമ്മയുടെ നെറ്റിയിൽ അരുമയായി ചുണ്ടുകൾ അമർത്തി. അവളുടെ കണ്ണുകൾ താനെ അടഞ്ഞു. ആ കണ്പോളകളിൽ മൃദുവായി ഉമ്മവച്ചുകൊണ്ട് അവൻ വിളിച്ചു.
“എന്റെ രേവൂട്ടീ….”
“എന്തോ…” കാതരയായി അവൾ വിളികേട്ടു.
“എന്തിനാ…ഈ അവിവേകം കാണിച്ചത്..?”