അമ്മയെന്ന സൗഭാഗ്യം [കരിങ്കാലൻ] 1092

വൈകിട്ട് തിരിച്ചെത്തിയ അപ്പോഴും അവസ്ഥ സമാനമായിരുന്നു അമ്മയെ മുഖം കൊടുക്കാതെ ഞാൻ പലപ്പോഴും ഒഴിഞ്ഞു നടന്നു അമ്മയും എന്നെ ഒഴിവാക്കി.ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്നത് വരെ ഞാൻ എൻറെ റൂമിൽ തന്നെ കഴിച്ചുകൂട്ടി അച്ഛൻ ചോദിച്ചപ്പോൾ എഴുതാനുണ്ട് എന്ന് കള്ളം പറഞ്ഞു. രാത്രിയിൽ ഭക്ഷണം കഴിച്ചു വീണ്ടും തിരിച്ച് റൂമിൽ എത്തി ഞാൻ കട്ടിലിൽ കിടന്നു, വളരെ വൈകിയാണെങ്കിലും ഉറക്കം എന്നെ എന്നെ തഴുകി.

പിന്നീടുള്ള ദിവസങ്ങൾ എല്ലാം ഇതിൻറെ തനിയാവർത്തനം തന്നെയായിരുന്നു. അമ്മയുടെ മുൻപിൽ എത്താനുള്ള എല്ലാ സാഹചര്യങ്ങളും ഞാൻ മനപ്പൂർവ്വം ഒഴുകിക്കൊണ്ടിരുന്നു. അമ്മയും എന്നോട് സമാന രീതിയിൽ തന്നെയാണ് പെരുമാറിയത്. ഞങ്ങൾ തമ്മിൽ സംസാരിച്ചിട്ട്  ദിവസങ്ങൾ കുറെയായി. അമ്മ എന്നോട് സംസാരിക്കാൻ ശ്രമിക്കാത്തത് ഒരു തരത്തിൽ എനിക്ക് അനുഗ്രഹമായി. ദിവസങ്ങൾ മുന്നോട്ട് പൊയ്ക്കൊണ്ടിരുന്നു അച്ഛനും അനിയത്തിയ്ക്കും ഇതുവരെ സംശയമൊന്നും തോന്നിയില്ല.

ഏകദേശം ഒരാഴ്ച കഴിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും മറ്റുള്ളവരുടെ മുൻപിൽ വെച്ച് ആവശ്യമുണ്ടെങ്കിൽ അമ്മ എന്നോട് സംസാരിക്കാൻ തുടങ്ങി. മറുപടി പറയാതിരിക്കാൻ ഞാൻ പരമാവധി ശ്രമിച്ചു. അമ്മയുടെ ചോദ്യങ്ങളെല്ലാം പരമാവധി ഒഴിവാക്കി കൊണ്ടിരുന്നു. പക്ഷേ ആരും ഇല്ലാത്തപ്പോൾ അമ്മ എന്നിൽ നിന്ന് ഒരു അകലം പാലിച്ചു തന്നെയാണ് നിന്നത്. ഒരു രണ്ടാഴ്ച കൂടെ കാര്യങ്ങൾ ഇങ്ങനെ തന്നെയാണ് പോയത്.

രണ്ടു മൂന്ന് ആഴ്ചകൾക്ക് ശേഷം അമ്മ എന്നോട് സാധാരണ രീതിയിൽ തന്നെ പെരുമാറാൻ തുടങ്ങി പക്ഷേ അപ്പോഴും ഞാൻ പരമാവധി അമ്മയെ ഒഴിവാക്കി കൊണ്ടിരുന്നു ആവശ്യമെങ്കിൽ മാത്രം അമ്മയോട് സംസാരിക്കുന്നു. എല്ലാം അമ്മ അറിഞ്ഞതിൽ ഉള്ള ജാള്യതയെക്കാൾ എൻറെ ഇഷ്ടങ്ങളും ആഗ്രഹങ്ങളും തള്ളിക്കളഞ്ഞത്തിലുള്ള അമർഷം ആയിരുന്നു എൻറെ മനസ്സിൽ കൂടുതലും. പക്ഷേ അതൊന്നും അമ്മ കാര്യമാക്കിയിരുന്നില്ല, സാധാരണ എന്നപോലെതന്നെ എന്നോട് പെരുമാറി കൊണ്ടേയിരുന്നു, മറ്റുള്ളവർ ഉള്ളപ്പോഴും ഇല്ലാത്തപ്പോഴും. 

ദിവസങ്ങളും ആഴ്ചകളും കടന്നുപോയി പോയി എൻറെ മനസ്സിലെ ദേഷ്യവും അമർഷവും എല്ലാം ഇല്ലാതായെങ്കിലും അമ്മയെ ഞാൻ ഒഴിവാക്കുന്നത് തുടരാൻ തീരുമാനിച്ചു. എൻറെ മനസ്സിലിരിപ്പ് എല്ലാം അമ്മയ്ക്ക് അറിയാവുന്നതു കൊണ്ട് ഞാൻ എന്തിനാണ്  ഒഴിവാക്കുന്നത് എന്ന് അമ്മയ്ക്ക് വ്യക്തമായി മനസ്സിലാകും. ആ ഒഴിവാക്കലുകൾ ഒരുപക്ഷേ എൻറെ ആഗ്രഹങ്ങൾ നടത്തിത്തന്നാലോ…?ഒരു സഹനസമര മുറ. ഒന്നും നടന്നില്ല എന്നുള്ളത് മാത്രം സത്യം.