അമ്മയെന്ന സൗഭാഗ്യം [കരിങ്കാലൻ] 982

 

കുറച്ചുസമയം കൂടെ ഇരുന്നശേഷം അമ്മ സാവധാനം കട്ടിലിൽ നിന്ന് എഴുന്നേറ്റ് പുറത്തേക്ക് നടക്കാൻ തുടങ്ങി. കുറച്ചു നടന്ന ശേഷം തിരിഞ്ഞ് എന്നെ നോക്കി പറഞ്ഞു.

 

“കഴിഞ്ഞതെല്ലാം മറന്നേക്കുക നാളെ മുതൽ ഒരു പുതിയ മനുഷ്യനായി മാറാൻ ശ്രമിക്കണം,….. അല്ല മാറിയിരിക്കണം. എനിക്കറിയില്ല നിന്നെ ഇനി എൻറെ പഴയ മകനായി കാണാൻ എനിക്ക് കഴിയുമോ എന്ന്… ഞാനും ശ്രമിക്കാം. ആരും ഒന്നും അറിയണ്ട… നമുക്കിടയിൽ മാത്രമായി അവസാനിക്കട്ടെ എല്ലാം.”

 

ഇത്രയും പറഞ്ഞു പോകാൻ തുടങ്ങിയ അമ്മ പെട്ടെന്ന് നിന്നിട്ട് തിരിഞ്ഞു നോക്കിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

 

വേണ്ടാത്ത ആഗ്രഹങ്ങളും മനസ്സിൽ വച്ചുകൊണ്ട് നീ ഇനി ഒന്നും ചെയ്യേണ്ട. നിൻറെ ആഗ്രഹങ്ങൾക്ക് വഴങ്ങി തരാൻ ഉള്ളവൾ അല്ല നിൻറെ അമ്മ…..കേട്ടല്ലോ… ഇതോടെ എല്ലാം നിർത്തിക്കോണം. എൻറെ വാക്കുകളെ ധിക്കരിച്ച് നീ വീണ്ടും  വൃത്തികേടുകൾ ചെയ്യുകയാണെങ്കിൽ…. ഒന്നെങ്കിൽ നീ അല്ലെങ്കിൽ ഞാൻ….. രണ്ടിലൊരാൾ മാത്രമേ പിന്നെ ഇൗ വീട്ടിൽ ഉണ്ടാവുകയുള്ളൂ….

 

ഇത്രയും പറഞ്ഞു കൊണ്ട് അമ്മ തിരിഞ്ഞുനടന്നു.. അമ്മയുടെ വാക്കുകളുടെ ശക്തിയും ദൃഢതയും എനിക്ക് വ്യക്തമായി മനസ്സിലായി..

 

വർഷങ്ങളായുള്ള എൻറെ ആഗ്രഹങ്ങളും സ്വപ്നങ്ങളും ഞെരിച്ചമർത്തി കൊണ്ട്, എല്ലാ പരിശ്രമങ്ങളും വൃഥാവിൽ ആക്കികൊണ്ട് അമ്മ വാതിൽപ്പടി കടന്നുപോകുന്നത് നിരാശയോടെ ഞാൻ നോക്കിയിരുന്നു…

 

എല്ലാം അവസാനിച്ചു നാണംകെടാവുന്നതിന്റെ  പരമാവധി നാണംകെട്ടു ഇനി മുന്നോട്ട് ഒന്നും ഇല്ല എന്ന ചിന്ത എന്നെ വല്ലാതെ അലട്ടി തുടങ്ങി. മരിച്ചാലോ എന്ന് പോലും ഞാൻ ചിന്തിച്ചുപോയി മറ്റുള്ളവരുടെ മുന്നിൽ നാണം കെട്ട ജീവിക്കുന്നതിനേക്കാൾ നല്ലത് മരണമാണ്. പക്ഷേ…….. മരിക്കാൻ ഉള്ള ധൈര്യം എനിക്കില്ലായിരുന്നു.

 

വൈകുന്നേരമായപ്പോഴേക്കും അച്ഛനും അനിയത്തിയും എത്തി.എങ്ങിനെയൊക്കെയോ അന്നത്തെ ദിവസം കഴിച്ചുകൂട്ടി. രാത്രിയിൽ പേരിന് ഭക്ഷണം കഴിച്ചെന്നു വരുത്തി ഞാൻ റൂമിലേക്ക് ഓടി വാതിൽ അടച്ചിരുന്നു….

 

അമ്മ അച്ഛനോട് പറഞ്ഞാൽ….. ആ ചിന്ത എന്നെ വല്ലാതെ അലട്ടിക്കൊണ്ടിരുന്നു. അച്ഛൻ അറിഞ്ഞാൽ മറ്റുള്ളവർ അറിയും വീട്ടുകാരും നാട്ടുകാരും അറിയും.. എൻറെ ദൈവമേ ഒന്നും വേണ്ടായിരുന്നു…..ഇനി എന്ത് ചെയ്യും…..