അന്ന് രാവില്‍ [Master] 347

പതിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

തൊട്ടടുത്ത് അവളുടെ തുടുത്ത മുഖവും പകുതിയോളം വെളിയിലേക്ക് ചാടിയ തെറിച്ച മുലകളും, കൊഴുത്ത കൈകളും കണ്ടപ്പോള്‍ മത്തായി അടിമുടി ഉരുകി. അല്‍പ്പം മുമ്പ് സ്വയംഭോഗം ചെയ്യാന്‍ മനസ്സിലേക്ക് ആവാഹിച്ച ചരക്കിന്റെ രൂപം ഇതാ തൊട്ടടുത്ത്, കൈയെത്തും ദൂരത്ത് പച്ചയ്ക്ക് ഇരിക്കുന്നു.

“മോ..മോളെന്താ പറേന്നെ….അതിനു ഞാനൊന്നും പറഞ്ഞില്ലല്ലോ” മത്തായി ചോദിച്ചു. അവളുടെ കണ്ണുകളുടെ തീക്ഷ്ണത നേരിടാന്‍ അയാള്‍ക്ക് പ്രയാസം തോന്നി.

“അപ്പച്ചനറിയാമാല്ലോ.. ബിജു എന്നും ഇതേപോലെ കുടിച്ച് ലക്കില്ലാതെ വരും. പോത്തുപോലെ കിടക്കും..പിന്നെ എഴുന്നേല്‍ക്കുന്നത് രാവിലെ തോന്നുന്ന സമയത്താ..ഞാന്‍..ഞാന്‍ പിന്നെ എന്ത് ചെയ്യും അപ്പച്ചാ..ഞാനൊരു പെണ്ണല്ലേ..എനിക്കുമില്ലേ ആഗ്രഹങ്ങള്‍..” ഒരു കള്ളക്കരച്ചില്‍ വരുത്തി അവള്‍ വിതുമ്പി.

അവളെ ചേര്‍ത്ത് പിടിച്ച് ആശ്വസിപ്പിക്കാന്‍ മത്തായി ആക്രാന്തപ്പെട്ടെങ്കിലും, കൈവച്ചാല്‍ എന്താകും അവളുടെ പ്രതികരണം എന്ന കാര്യത്തില്‍ അയാള്‍ക്ക് ശങ്ക ഉണ്ടായിരുന്നു. പെണ്ണാണ് ജാതി; ഒന്നും നിശ്ചയിക്കാന്‍ പറ്റില്ല.

“മോള് കരയാതെ. ഞാനതിനൊന്നും പറഞ്ഞില്ലല്ലോ.” അയാള്‍ പറഞ്ഞു.

റീബ വെറുതെ കണ്ണുകള്‍ തുടച്ചിട്ട് അയാളെ നോക്കി. അവളുടെ കണ്ണുകള്‍ വീണ്ടും അയാളുടെ മടിയിലേക്ക് പതിഞ്ഞു. അവിടെ മുഴുത്ത് നില്‍ക്കുന്ന അണ്ടിയുടെ തള്ളല്‍ സ്പഷ്ടമായിത്തന്നെ കാണാം.

“അത് അപ്പച്ചന്റെ സ്നേഹം. പക്ഷെ ഞാനിത് എത്ര നാള്‍ സഹിക്കണം അപ്പച്ചാ..ഒരു ചെറുപ്പക്കാരിയായ ഭാര്യ അല്ലെ ഞാന്‍.” വീണ്ടും അവള്‍ ഏങ്ങലടിച്ചു.

“ഞാനവനോട് സംസാരിക്കാം മോളെ”

“എന്ത്”

“കുടി നിര്‍ത്താന്‍”

“കൊറേ നിര്‍ത്തും..ഹും” കോപത്തോടെ അവള്‍ പറഞ്ഞു.

പിന്നെ അവള്‍ വീണ്ടും മുടി അഴിച്ചു കെട്ടാന്‍ തുടങ്ങി. ഇത്തവണ മത്തായി അവളുടെ കാടുപിടിച്ച കക്ഷങ്ങള്‍ തൊട്ടടുത്ത് തന്നെ കണ്ടു. അതില്‍ നിന്നും വമിച്ച വിയര്‍പ്പിന്റെ മണം അയാള്‍ ഉള്ളിലേക്ക് ആര്‍ത്തിയോടെ ആവാഹിച്ചു.

“പിന്നെന്ത് ചെയ്യും മോളെ” അയാള്‍ ചോദിച്ചു.

“എനിക്കറിയില്ല അപ്പച്ചാ. അങ്ങ് ചത്താല്‍ മതിയാരുന്നു എനിക്ക്”

മുടി അലസമായി കെട്ടിയിട്ടു കൈകള്‍ താഴ്ത്തി അവള്‍ കള്ളക്കരച്ചില്‍ പുറത്തെടുത്തു. മത്തായിയുടെ മുഴുത്ത ലിംഗത്തില്‍ ആയിരുന്നു അവളുടെ ആര്‍ത്തിപെരുത്ത കണ്ണുകള്‍.