അനു [Perumal Clouds] 164

“അനു, നീ ചെയ്തത് ഒരിക്കലും തെറ്റാണെന്നു ഞാൻ പറഞ്ഞില്ലല്ലോ. പിന്നെ എന്തിനാണ് ഇങ്ങനെ വിഷമം കാണിക്കുന്നേ?”

“എന്നെ കെട്ടിപിടിച്ചു കിടക്ക്. ഈ ചൂട് വല്ലാത്തൊരു സമാധാനം തരുന്നു.”

ഒരുപാട് നേരം എൻ്റെ കണ്ണുകൾ അടയുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല ഉറങ്ങാൻ. അവൾ ഉറങ്ങിയെന്നു മനസിലായി. അവളുടെ ഉയർന്നുവന്നിരുന്ന നിശ്വാസങ്ങൾ മിതഗതിയിൽ ആയിരുന്നു. ഞാനും എപ്പോളോ ഉറങ്ങിപ്പോയി.

ഒരിക്കലും മനസിലാക്കാൻ കഴിയാത്തത് ഒരു പെണ്ണ് മാത്രമാണ് ഉള്ളതെന്ന സത്യം സാവധാനമാണെങ്കിലും മനസിലാക്കിയ നിമിഷം! സ്നേഹിച്ചാൽ അവളുടെ സ്വർഗ്ഗത്തിലെ നമ്മളും.

എൻ്റെ ചുണ്ടിൽ പതിഞ്ഞ അവളുടെ ചുംബനത്തോടെയാണ് ഞാൻ എഴുന്നേറ്റത്. അവളുടെ മുഖത്തു ഒരു ചിരി വീണ്ടും സ്ഥാനം പിടിച്ചിരിക്കുന്നു. അവൾ വസ്ത്രം മാറിയിരിക്കുന്നു. ആ ലൂസായ ചുരുദാറിന് ഉള്ളിൽ അവൾ വീണ്ടും. സമയം അഞ്ചേകാൽ.

“പിരിയാൻ സമയമായി.” അവൾ എന്നെ നോക്കി ഒരു ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു.

ഞാൻ എഴുന്നേറ്റു.

എനിക്ക് അവൾക്ക് വേണ്ടി നൽകാൻ ഒന്നുമില്ല. ആ സമയം മനസ്സിൽ ഒന്ന് തോന്നി. നാളെ അവളിൽ എൻ്റെ കുഞ്ഞു ജനിച്ചാൽ അത് അവൾ എന്നെ പറ്റിച്ചു ഉണ്ടാക്കിയതാണെന്ന തോന്നൽ അവൾക്കും എനിക്കും ഒരിക്കലും തോന്നാൻ പാടില്ല. അതുകൊണ്ട് തന്നെ ഞാൻ അവളെ മുറിയുടെ ചുമരിലേക്ക് ചേർത്ത് നിർത്തി.

അവൾ എൻ്റെ കണ്ണിൽ നിന്നും നോട്ടം മാറ്റിയിരുന്നില്ല. ഞാൻ അവളുടെ ചുരുദാറിൻ്റെ മുൻഭാഗം പൊക്കി. പാന്റിൻ്റെ വള്ളി അഴിച്ചു, അത് താഴേക്ക് വീണു. അവളുടെ ഷെഡിയൂരിയിട്ടു. അനു എൻ്റെ മുഖത്തുനിന്നും ഇതുവരെ കണ്ണെടുത്തിട്ടില്ല.

ഞാൻ ടോപ് ഊരികളഞ്ഞു. താഴെ ചുവന്ന ഒരു പുഷ്അപ് ബ്രാ ഇട്ടിരുന്നു. രണ്ടു മുലകളുടേയും നടുഭാഗം നന്നായി കാണാം. ഞാൻ ബ്രായും ഊരികളഞ്ഞു. ആ മുലകണ്ണികൾ എൻ്റെ ചുണ്ടുകളെ പ്രതീക്ഷിച്ചതായി തോന്നി. അനുവിനെ ഞാൻ എന്നോട് അടുപ്പിച്ചു കെട്ടിപിടിച്ചു. അവളുടെ കാതുകളിൽ പതുക്കെ പറഞ്ഞു,

“അനു, ഞാൻ എൻ്റെ കുഞ്ഞിനെ നിനക്ക് തരട്ടെ? പൊന്നുപോലെ നീ നോക്കില്ലേ?”

അതിനു അവൾ മറുപടി തന്നത് ഒരു നൂറു ഉമ്മകൾ എൻ്റെ മുഖത്തു നൽകിയാണ്. ആ സമയം അവൾ കരയുകയായിരുന്നു ചിരിച്ചുകൊണ്ട്, സന്തോഷിച്ചുകൊണ്ട്.