അറവുകാരൻ 2 [Achillies] [Climax] 1166

അനുവിന്റെ കണ്ണിലെ ദയനീയത കണ്ട ശ്രീജയുടെ ഉള്ളും വിങ്ങുകയായിരുന്നു.

“മോളെ,….നീ പറഞ്ഞില്ലേ കയ്യിൽ തൂങ്ങി നടക്കാനും വീട്ടിൽ ആരെയും പേടിക്കാതെ കിടന്നുറങ്ങാനും, അമ്മയ്ക്ക് അധികം കഷ്ടപ്പെടാതെ നിന്നെ പോറ്റാനും അച്ഛൻ ഇപ്പോഴും ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ എന്ന്.

അങ്ങനെ ഒരാൾ, അമ്മയുടെ കൂടെ ഉണ്ടാവുന്നത് നല്ലതല്ലേ.”

അവളുടെ മറുപടിക്കായി ശ്രീജ കാതോർത്തു അനുവിനെ തന്നെ നോക്കി നിന്നു.

“ശ്രീജാമ്മെ….ഞാൻ,……
……..എനിക്ക്..
….ന്റെ അമ്മ….”

ഇടറുന്ന രീതിയിൽ മുക്കിയും മൂളിയും പറയാൻ അറിയാതെ അനു ഇരുന്ന് വിങ്ങി.

“എന്നും നിന്റെ അമ്മ കവലയിലൂടെ പോവുമ്പോഴും, ഫാക്ടറിയിൽ ജോലി ചെയ്യുമ്പോഴും, ഓരോരുത്തരു പറയുന്നത് കേട്ട് തലയും കുമ്പിട്ട് ഇരിക്കും,
അവള് പോലും അറിയാത്ത തെറ്റാ, എന്നിട്ടും ആരോടും ഒന്നും തിരിച്ചു പറയാൻ കഴിയാതെ ഒന്നും മിണ്ടാതെ നടന്നു പോരും ഇല്ലെങ്കിൽ മാറിയിരുന്നു കരയും,

കണ്ടു സഹിക്കാൻ വയ്യാതെ ആയപ്പോൾ ഞാനാ അവളോട് അവന്മാർക്ക് നല്ല വായിൽ തിരിച്ചു പറയാൻ പറഞ്ഞെ….
അതിനുപോലും പേടിക്കുന്ന ഒരു പൊട്ടിയാ നിൻറെ അമ്മ….
അവള് സ്വയം അങ്ങനെ ആയതാ…
ചോദിക്കാനും പറയാനും ആരുമില്ല എന്ന തോന്നൽ കൊണ്ട്….
…..എനിക്കവളെ വേണം അനുകുട്ടി,
അനുകുട്ടിയുടെ അച്ഛൻ ഉണ്ടായിരുന്നപ്പോൾ, എന്ത് ചുണയും ഞൊടിയും ഉള്ള പെണ്ണായിരുന്നെന്നോ….
എനിക്കതുപോലെ മതി ഇനി അവളെ,
വെറും ഒരു ചുമടുതാങ്ങി നടക്കുന്ന കഴുതയെപോലെ നടക്കുന്ന അവളെ കണ്ടു എനിക്ക് മതിയായി എന്റെ മോളെ…..”

അനുവിനെ മാറിലേക്കിട്ടു പൊട്ടിക്കരഞ്ഞുകൊണ്ടാണ് ശ്രീജ പറഞ്ഞത്.
ശ്രീജയുടെ മേൽമുണ്ടിനെ നനച്ചുകൊണ്ട് അനുവിന്റെ കണ്ണുകളും പെയ്തിറങ്ങി.

“എനിക്ക് സമ്മതാ….ശ്രീജാമ്മെ….
എന്റെ അമ്മ, സന്തോഷം ആയിട്ട് ഇരിക്കുമെങ്കിൽ,
എന്റെ അമ്മേടെ കഷ്ടപ്പാടൊക്കെ തീരുമെങ്കിൽ,
എനിക്ക് നൂറു വട്ടം സമ്മതാ…”

കരി കണ്ണീരിനാൽ ഒഴുകി പടർന്ന കവിൾ തടത്തിൽ, കുഞ്ഞു നുണക്കുഴി വിരിയിച്ചു ഈറൻ പൊടിഞ്ഞ കുഞ്ഞു നക്ഷത്ര കണ്ണുമായി അനു ശ്രീജയെ നോക്കി ചിരിച്ചു.

“ഹോ….