എന്നും എന്റേത് മാത്രം 3 [Robinhood] 347

പുറത്തേക്ക് നടക്കുമ്പോഴാണ് ടേബിളിൽ തലയും വച്ച് കിടക്കുന്ന ഐശ്വര്യയെ കാണുന്നത്.

തലയിൽ ഒരു തലോടൽ അറിഞ്ഞാണ് ഐശ്വര്യ മുഖം ഉയർത്തി നോക്കിയത്.

“എന്താ ഐശുവേ , ഉച്ചയുറക്കമാണോ?”

കുസൃതിയോടെ ചോദിച്ച അവൾക്കുള്ള മറുപടി ഒരു ചുമൽ കൂച്ചലിൽ ഐശു ഒതുക്കി.

“ന്താടാ , വയ്യേ?” ? അവളുടെ മങ്ങിയ മുഖം കണ്ട് റിയ ആവലാതിയോടെ തിരക്കി. ഒരു തെളിച്ചം കുറഞ്ഞ ചിരി മാത്രമായിരുന്നു അതിനും തിരികെ കിട്ടിയത്.

“എന്നതാ , നവി എവിടെപ്പോയി?” അവളുടെ അടുത്തായി റിയയും ഇരുന്നു.

“അറീല്ല” അത് പറയുമ്പോഴും ശബ്ദം സാധാരണ പോലെ ആക്കാൻ അവൾ വിഷമിച്ചു.

കുറച്ച് നേരം അവർക്കിടയിൽ മൗനം കടന്നുവന്നു.

“നീ പറഞ്ഞോ?”

“ഉം” അത്രയേ അവൾ പറഞ്ഞുള്ളൂ.

പാർക്കിങ് ഏരിയയിൽ എത്തിയ റിയ അവന്റെ കാർ കണ്ട് അങ്ങോട്ട് നടന്നു.

ദൂരെ റോട്ടിലേക്ക് നോക്കി ഇരിക്കുകയായിരുന്നു നവനീത്.

“അല്ലാ , രണ്ടാളും എന്ത് ഭാവിച്ചാ?”

തൊട്ടടുത്ത് റിയയുടെ ശബ്ദം കേട്ട് അവൻ തിരിഞ്ഞുനോക്കി.

അവളെ കണ്ട് ചിരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും അവന് അതിന് കഴിഞ്ഞില്ല.

“എന്താടാ നിനക്ക് പറ്റിയേ?” അവന്റെ അടുത്തായി മതിലിൽ ഇരുന്നുകൊണ്ട് അവൾ അവനെ നോക്കി.

“നീ അവളോട് എല്ലാം പറഞ്ഞല്ലേ?” അവളുടെ മുഖത്ത് സംശയം.

“എല്ലാം നിനക്ക് അറിഞ്ഞൂടെ? പിന്നെ എന്തിനാ ആ പാവത്തോട് ഇങ്ങനെ” അവന്റെ ചോദ്യത്തിൽ നിരാശയും വിഷമവും മാത്രമായിരുന്നു.

“ഡാ അത് , നീയായിട്ട് അവളോട് പറയുന്നതാണ് നല്ലതെന്ന് തോന്നി. അതാ ഞാൻ” അവൾ പകുതിക്ക് വച്ച് നിർത്തി.

“വേണ്ടായിരുന്നെടോ”

റിയ മറുപടി ഇല്ലാതെ ഇരുന്നു.

“ഡാ , നീ ഇപ്പോഴും!?”

“പറ്റുന്നില്ല റിയെ , അവളെ മറന്ന് , എനിക്ക് പറ്റില്ലെടാ” അത് പറയുമ്പോൾ അവന്റെ തൊണ്ട ഇടറിയിരുന്നു.

“നവീ” നിറയാൻ തുടങ്ങിയ കണ്ണുകൾ തുടച്ചുകൊണ്ട് വിദൂരതയിലേക്ക് നോക്കിയിരുന്ന അവന്റെ കൈയ്യിൽ റിയ വാൽസല്യത്തോടെ തഴുകി.

“അവളിന്ന് വേറൊരാളുടേതാണ് , പക്ഷെ എനിക്ക് വയ്യ അവളെ മറന്ന് വേറൊരു പെണ്ണിനെ”

“ഐശു പാവല്ലേടീ? ഞാൻ കാരണം അവളുടെ ജീവിതം നശിക്കാൻ പാടില്ല”