ഗീതാഗോവിന്ദം 7 [കാളിയൻ] 345

 

 

അത് കണ്ടതും ആ രൂപത്തിന്റെ കണ്ണുകൾ വിടർന്നു. അമൂല്യമായ എന്തോ കിട്ടിയ പോലുള്ള ചേഷ്ട്ടകൾ അത് കാണിച്ചു. ഒരു വിധം നിലയ്ക്ക് വന്ന ആ രൂപം ഇപ്പോൾ ആ തുണി നോക്കി അവ്യക്തമായ രീതിയിൽ മൂളാൻ തുടങ്ങി. പൈശാചിക സ്വരമാണെങ്കിലും സാന്ത്വനിപ്പിക്കുന്ന ഈണമായിരുന്നു അതിന്.

 

 

പെട്ടെന്നാണ് ആ മുരൾച്ചയെ ദേദിച്ച് മറ്റൊരു ഒച്ച ഉയർന്നത്. ഒരു നായയുടെ ഓരിയിടലായിരുന്നു അത്. അത് കേട്ടതും ആ രൂപം മുന്നിൽ മരണം കണ്ട പോലെ ഞെട്ടി. നീണ്ടു നിന്ന ആ ഓരിയിടലിനെ പിന്തുടർന്ന് മറ്റു നായ്ക്കൾ ഓരിയിടാൻ ആരംഭിച്ചു. ഇത് കേട്ട് ആ രൂപം ആകെ വിളറി. നിസ്സഹായതയോടെ എന്ത് ചെയ്യണമെന്നറിയാതെ കരയുന്ന പോലെ അത് ഭയന്ന് ചുറ്റും നോക്കി. ഏതോ ജീവിയിലേതെന്നപോലെ അത് വല്ലാത്തൊരു ശബ്ദം പുറപ്പെടുവിപ്പിച്ചു. ഭയന്ന രൂപം അതീവ ശ്രദ്ധയോടെ ആ തുണി മടക്കി മെല്ലെ പൊക്കിയെടുത്ത് മാറോട് ചേർത്ത് വിരണ്ടോടുന്ന പോലെ ഏങ്ങോട്ടന്ന് അറിയാതെ ഓടി ഇരുളിലേക്ക് മറഞ്ഞു.

 

അതെ ആ വീട്ടിൽ ആദ്യത്തെ കരിനിഴൽ വീണു കഴിഞ്ഞു.

 

******************

 

അന്ന് രാവിലെ ഉണർന്നത് മുതൽ ഗീതുവിന് കഴുത്തിൽ വല്ലാത്ത വേദന തോന്നി

 

“അത് നീ ഒരു സൈഡ് മാത്രം തലവച്ച് കിടന്നിട്ടാവും ഗീതേ….. ”

 

 

“ആ ആവോ… ” ഗീതു കണ്ണാടി നോക്കി കഴുത്ത് ചുറ്റുമൊന്ന് കറക്കി നോക്കി.

 

തറയിൽ കിടന്ന ഷാളെടുത്ത് ഗീതുവിന്റെ കഴുത്തിലണിഞ്ഞ് അവളെ പുറകിലൂടെ കെട്ടിപ്പിടിച്ച് ഗോവിന്ദ് കണ്ണാടിയിലേക്ക് നോക്കി. എന്നിട്ട് അവളുടെ കഴുത്തിലൊരു ചുടു ചുംബനം നൽകി.

 

“രാവിലെ ഫോമിലാണല്ലോ…..”

 

“എന്ത് ഫോമ് ….. ”

 

“പിന്നെ ” ഗീതു കള്ളക്കട കണ്ണിട്ട് വയറിലെ പിടിത്തം മാറ്റാൻ ശ്രമിച്ചു.

 

“ഇതോ…. ഇത് വെറും ഉമ്മയല്ലേ…”

 

“ഓ…. ഉമ്മയിൽ നിന്നാ തുടങ്ങണെ …”

 

“എന്നിട്ട് എവിടെ അവസാനിക്കും.?”

 

“ശ്ശൊ എനിക്ക് വയ്യ രാവിലെ തന്നെ വൃത്തികേട് പറയാൻ.”