കാലത്തിന്റെ മടിത്തട്ട് 1 [കമ്പിച്ചായൻ] 184

ജോ അച്ചനോടും അമ്മയോടും സംസാരിക്കുന്നതിനു ഇടയ്ക്കും എന്റെ ഫോൺ വിളി ശ്രെദ്ധിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു …………
ഫോൺ വിളി അവസാനിച്ചു കണ്ട അമ്മ എന്നോട് ചോദിച്ചു “എന്തായീ എന്ന്”?
ഞാൻ- ഓക്കേ പറഞ്ഞു …പക്ഷെ ചൊവാഴ്ച്ച രാവിലെ തന്നെ തിരുവനന്തപുരം എത്തണം ……
അത് കേൾക്കേണ്ട താമസം ……ജൂലിയുടെ മുഖത്തു കണ്ട സന്തോഷം……..ഒരായിരം പൂക്കൾ വിരിഞ്ഞ പോലെ…..ആ ചിരിയും …..ആ നോട്ടവും………….വീണ്ടു ആ പഴയ കാലം തിരികെ വരികെ ആന്നോ ….? ഒരു നിമിഷം ഞാൻ ആലോചനയിൽ മുഴുകി…
ജോയുടെ ചേട്ടായി വിളി ആണ് എന്നെ ചിന്തയിൽ നിന്നും ഉണർത്തിയത്.
ജോ – ചേട്ടായി……………എന്ന ആലോചിക്കുവാ….?ഞാൻ- ഹേ ……ഒന്നുമില്ലടി.
ജോ- ചേട്ടായി…….എന്നാ പോകാം ഇപ്പോ .
ഞാൻ- ഇപ്പഴോ ?
ജോ- അതെന്ന……ഇപ്പൊ പോയാൽ ഉച്ചക്ക് മുൻപ് അവിടെ എത്താം …വൈകുന്നേരം ആകുമ്പോഴേക്കും തിരിച്ചു വരം………എന്ത്യേ?
ഞാൻ- എന്ന ശരി ………..പോയേക്കാം.
ജോ- എന്ന പോയി….ഡ്രസ്സ് മാറ് .
ഞാൻ റൂമിലേക്ക് കേറി………..അവൾ വീണ്ടും അച്ഛനോടും അമ്മയോടും എന്തെക്കയോ പറഞ്ഞു പൊട്ടിച്ചിരിക്കുന്നു….വട്ടു പെണ്ണ് തന്നെ……….

ഡ്രസ്സ് മാറി മൊബൈലും ചാർജറും എല്ലാം എടുത്തു ഒരു ബാഗിൽ ആക്കി ഞാൻ സ്കൂട്ടറിന് അടുത്തേക്ക് നടന്നു..
അപ്പോഴേക്കും അവളും കൈയിൽ ഒരു ബാഗും ആയി മുറ്റത്തേക്ക് ഇറങ്ങി’…അപ്പോഴാണ് അവൾ ബാഗും ആയിട്ടാണ് വന്നതെന്ന് എനിക്ക് മനസ്സിലായത്.
അച്ഛനോടും അമ്മയോടും യാത്ര പറഞ്ഞു സ്കൂട്ടറിൽ കയറി ഇരിക്കുമ്പോഴും എന്തൊക്കയോ കലപില സംസാരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
വീട് വിട്ടു കുറച്ചു ദൂരം സ്കൂട്ടർ ഓടിയപ്പോഴേക്കും……..ചേട്ടായി എന്നുള്ള വിളി ആണ് എന്നെ ചിന്തയിൽ നിന്നും ഉണർത്തിയത്,…………..
ഞാൻ…..എന്നാടി..
ജോ- ഒന്ന് വണ്ടി നിർത്തിക്കെ .
ഞാൻ– എന്താ കാര്യം………….? എന്തേലും മറന്നോ?
ജോ- ഒന്ന് നിർത്തു ചേട്ടായി—–
ജോയുടെ നിർബന്ധം കൊണ്ട് സ്കൂട്ടർ സൈഡിൽ ചേർത്ത് നിർത്തി ചോദിച്ചു
എന്നതാടി ……………..എന്റെ ചോദ്യത്തിന് മറുപടി ആയി അവൾ സ്കൂട്ടറിൽ നിന്നും ചാടി ഇറങ്ങി ..
ഞാൻ- എന്നാ പറ്റി ?
ജോ- ഹേ …………ഒന്നുമില്ല ചേട്ടായി. ………..എന്നും പറഞ്ഞു സ്കൂട്ടറിന് വട്ടം കവച്ചിരുന്നു .
ആദ്യം ഞാൻ ഒന്ന് ഞെട്ടി ….പിന്നെ എന്റെ മനസ്സിലും അത് തന്നെ ആയിരുന്നു.പക്ഷെ പുറത്തു കാണിക്കാതെ ഞാൻ പറഞ്ഞു .
ഞാൻ- നിനക്ക് അങ്ങനെ ഇരിക്കാൻ പറ്റുമോ?
ജോ- അതെന്ന ചേട്ടായി…….? ഇപ്പോഴാ ഞാൻ കംഫേർട് ആയെ……………എന്ന് പറഞ്ഞു അവൾ എന്നെ പുറകിൽ നിന്നും വട്ടം കെട്ടി പിടിച്ചു.
ഞാൻ- എടി വിട് ………..ആൾക്കാര് കാണും…..