🐈കൗമാരം ഒരു ഓർമ്മക്കുറിപ്പ് [ശ്രീബാല] 309

“സാറിന് വേണ്ടല്ലോ..” ഞങ്ങൾ പരസ്പരം കണ്ണിൽ കണ്ണിൽ നോക്കി നിന്നു പെട്ടന്നാണ് ഞങ്ങളുടെ ആ അസുലഭ മുഹൂർത്തനത് ഒരു അന്തരാളം ഇട്ടുകൊണ്ട് കാളിങ് ബെൽ മുഴങ്ങിയത്.

അത് കേട്ടതും അയാൾ ഉറുമ്പ് കടിച്ചതുപോലെ . വീടിന്റെ വാതുല്പടിയിലേക്ക് ഓടുന്നത് കണ്ടു. സമയം അഞ്ചു മണി ആയതുകൊണ്ട് ഞാനും പുറത്തേക്ക് നടന്നു. ആന്റി തന്നെ ആയിരുന്നു അത് ആന്റിയെ വന്നേ പിന്നെ അയാൾ ഒന്നു നോക്കുകയോ സംസാരിക്കുകയോ ചെയ്തില്ല. എനിക്ക് അതിൽ നിന്നും ഒരു കാര്യം മനസിലായി ആന്റി ഉള്ളതുകൊണ്ട് ആണ് അയാൾക്ക് ഈ പേടി എന്ന്
അങ്ങനെ ഇരിക്കെ ഒരു ദിവസം ഒരു ശെനിയാഴ്ച ടൗണിൽ പോയി മടങ്ങി വരവേ മുത്തശ്ശൻ പറഞ്ഞു “എടി വേണു വിളിച്ചാരുന്നു നിന്നോട് നാളെ അത്രാടം വരെ ചെല്ലാമോന്ന് പൂച്ചകുഞ്ഞിനെ മറ്റോ തരാമെന്ന്..” അതൊരു ഗ്രീൻ സിഗ്നൽ ആണെന്ന് എനിക്ക് മനസിലായി നാളെ ചേച്ചി കാണില്ല എന്നർദ്ധം എന്റെ ഉള്ളിൽ വികാരം പുനർജനിച്ചു.

പിറ്റേ ദിവസം രാവിലെ തന്നെ ഞാൻ സാറിന്റെ വീട്ടിലേക്ക് ചെന്നു പതിവ് സ്കൂൾ യൂണിഫോമിനു പകരം ചുരിദാർ ഇട്ടാണ് ഞാൻ പോയത് ചേച്ചി അവടെ ഇല്ല എന്നത് വീട്ടിലെ സ്കൂട്ടർ കാണാതായപ്പോഴേ ഞാൻ ഉറപ്പിച്ചു. കോളിങ് ബെൽ അടിച്ചതും സാർ വന്നു വാതിൽ തുറന്നു. എന്നെ ചുരിദാറിൽ ആദ്യമായി ആയിരുന്നു അങ്കിൾ കാണുന്നത് എലി പുന്നെല്ല് കണ്ടപോലെ ഉള്ള അയാളുടെ നോട്ടം ഒന്ന് കാണേണ്ട തന്നെ ആയിരുന്നു.

“ഇയ്യോ… ഇതാര്… നീ ഒരു വലിയ പെണ്ണാണല്ലോ കൊച്ചേ?”
ഞാൻ ചിരിച്ചു

“വാ അകത്തേക്ക് വാ ”

ഞാൻ അയാൾക്കൊപ്പം ഹാളിലേക്ക് കയറി സോഫയിൽ ഇരുന്നു.
“അയ്യോ ഞാൻ ആ കാര്യം മറന്നു മോൾക്ക് പൂച്ചയെ വേണ്ടേ? ” അയാൾ എന്നെ നോക്കി ആ പഴയ കള്ളച്ചിരി പുറത്തെടുത്തു .

“വേണോ?”