മകന്റെ കൂട്ടുകാരൻ [𝕾𝖒𝖎𝖙𝖍𝖆] 598

പ്രിസിപ്പാലിന്റെ താക്കീതിന് പുല്ലു വില കല്പിച്ചിരിക്കുന്നു!

ഖത്തറിൽ നിന്ന് വാപ്പ വിളിച്ചുപറഞ്ഞതൊക്കെ വെറുതെയായിരിക്കുന്നു!

ഫർഹാന്‌ കലശലായ ദേഷ്യം വന്നു.

അവൻ സ്റ്റോർ റൂമിലേക്ക് നടന്നു.

അസ്പഷ്ടമായ സംസാരം കേൾക്കുന്നുണ്ട്!

സ്ത്രീശബ്ദം തന്നെ!

കതക് അകത്ത് നിന്നും കുറ്റിയിട്ടിരിക്കുന്നു.

ജനാലകളും.

ഒരു ജനാലയ്ക്ക് അൽപ്പം അനക്കമുണ്ടോ?

അവൻ സംശയിച്ചു.

പതിയെ ഒരു ജനാലപ്പാളിയിൽ അവൻ തൊട്ടു.

യെസ്!

അനങ്ങുന്നുണ്ട്!

അടച്ചപ്പോൾ കൊളുത്ത് ചേർന്ന് കാണില്ല.

അവൻ പതിയെ, ശബ്ദം കേൾപ്പിക്കാതെ ജനൽപ്പാളി അകത്തി.

ഒരു ചാൺ വിടവിൽ തുറന്നു.

അകത്തേക്ക് നോക്കി.

ങ്‌ഹേ!!!

ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും ഭയാശ്ചര്യം ജനിപ്പിക്കുന്ന ആ ദൃശ്യത്തിന് മുമ്പിൽ സ്തബ്ധനായി അവൻ നിന്നു.

അകത്ത് വെളുത്ത സുതാര്യമായ ഷർട്ടും കറുത്ത ഷോട്ടസുമിട്ട് അക്ഷയ്.

അവന്റെ കരവലയത്തിൽ അമർന്നിരിക്കുന്ന അഫ്രീൻ!

“പതുക്കെ!!”

അവൾ പറഞ്ഞു.

“ചെറുക്കൻ കേൾക്കും!”

“സുന്ദരി താത്ത ഒന്ന് മിണ്ടാതിരി!”

അവളെ തന്റെ മാറിലേക്ക് അമർത്തി പുണർന്നുകൊണ്ട് അവൻ പറഞ്ഞു.

“കാര്യം അവൻ കുറച്ചേ ഉറക്കമുള്ളൂവെങ്കിലും ഉറങ്ങിക്കഴിഞ്ഞാൽ ചാണകക്കുഴിയിൽ എടുത്തിട്ടാലും അവനറിയില്ല! അത്രയ്ക്ക് ഡീപ് ഉറക്കവാ!”

ചാണകക്കുഴി!

ഫർഹാൻ പല്ലിറുമ്മി.

നീയൊക്കെ കൂടി എന്നെ ഇപ്പോൾ ഒരു ചാണകക്കുഴിയിൽ എടുത്തിട്ടില്ലേ!

എന്നിട്ടും ഞാനറിഞ്ഞല്ലോ!

“എന്നാലും നിന്റെ കാര്യം ഭയങ്കരമാ അക്ഷയ്!”

അവന്റെ നെഞ്ചിൽ ചേർന്ന് നിന്ന് മധുരമുള്ള ശബ്ദത്തിൽ അവൻ പറഞ്ഞു.

“മോൻ ഉറങ്ങാൻ പോയ ആ മൊമെൻറ്റിൽ തന്നെ എന്തൊരു പിടിത്തവാ

നീയെന്നെ പിടിച്ചേ! എനിക്കിപ്പഴും നോവുന്നുണ്ട് കേട്ടോ എന്റെ മൊല!”

“എന്തെരെ നേരം എന്ന് വെച്ചാണ് ആ രണ്ടു മുലപ്പഴങ്ങളും ഇങ്ങനെ നോക്കിയിരിക്കുന്നെ! ഡ്രെസ്സിനകത്ത് അതങ്ങനെ വിങ്ങി പഴുത്ത് കിടക്കുന്നത് കണ്ടിട്ട് എത്ര നേരം കൊതി അടക്കിവെക്കും…! അതാ അവൻ പോയ തക്കം നോക്കി ആ സെക്കൻഡിൽ തന്നെ അവിടെ കയറിപ്പിടിച്ചത്!”