മെമ്മറീസ് 2 [Callisto] 170

“ഞാൻ പറഞ്ഞാ കേക്കാത്തോരൊന്നും എന്നെ തൊടണ്ട. എണീച്ചു പോടാ പട്ടി.” എന്നുംപറഞ്ഞു അവൾ കിച്ചുവിന്റെ കയ്യ് എടുത്തുമാറ്റി എഴുന്നേറ്റിരുന്നു. എന്നാൽ അവൻ വീണ്ടും എഴുന്നേറ്റു അവളോട് ചേർന്നിരുന്നു.അവൾ വീണ്ടും അവനെ തന്റെ ശരീരത്തിൽ നിന്നും മാറ്റാൻ ശ്രെമിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. കിച്ചു അവളെ പിടിച്ചു കട്ടിലിൽ നേരെ ഇരുത്തി എന്നിട്ടവളുടെ മടിയിൽ തലവ ച്ചുകിടന്നു.

അവളുടെ മടിയിൽ കണ്ണുകളടച്ചു കിടന്നപ്പോ എന്റെ മനസ്സ് വല്ലാതെ ശാന്തമായിരുന്നു. ഒരുതരത്തിലുള്ള ചിന്തകളും അപ്പോളെന്നെ അലട്ടിയിരുന്നില്ല. കവിളിൽ അനുഭവപ്പെട്ട ചെറിയ നനവാണ് എന്നെ കണ്ണുകൾ തുറക്കാൻ പ്രേരിപ്പിച്ചത്. ഞാൻ കണ്ണ് തുറന്നപ്പോൾ കാണുന്നത് എന്നെ നോക്കിയിരിക്കുന്ന നിളയെയും അവളുടെ കരഞ്ഞു കലങ്ങിയ കണ്ണുകളുമാണ്. ഞാൻ നോക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ അവൾ എന്നിൽനിന്നുള്ള നോട്ടം മാറ്റി ജനാലയിലൂടെ പുറത്തേക്കു നോക്കിയിരുന്നു. കണ്ണുനീർ തുള്ളികൾ അപ്പോഴും അവളുടെ കവിളിൽകൂടി ഒഴുകുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

ഞാൻ കയ്യെത്തിച്ചു അവളുടെ മുഖം എന്റെ നേരെ തിരിച്ചു. ആ മുഖം എന്നിൽ ചെറിയ നോവ് പടർത്താതിരുന്നില്ല.

“അതെ നീ എന്തിനാ ഇപ്പോ കരയുന്നെ. എന്നെ എന്നും ഗാർഹിക പീഡനത്തിന് ഇരയാകുന്നത് നീയല്ലേ അപ്പൊ ഞാനല്ലേ കരയേണ്ടത്??”

അവളുടെ കവിളിൽ പിടിച്ചു വലിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ ചോദിച്ചു. അതിന് മറുപടിയായി കിട്ടിയത് എന്റെ വയറിൽ ഒരു ഇടിയായിരുന്നു.

” Jokes apart. നീ എന്തിനാ കരയുന്നെ ” ഞാനവളോട് ചോതിച്ചു. അതിനവൾ ആ ഉണ്ടക്കണ്ണുരുട്ടി എന്നെ നോക്കി.

“കിച്ചു,,,,,, ഞാൻ നിന്നോട് ഒരുപാട് തവണ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്, മൈൻഡ് ശെരിയല്ലെങ്കിൽ വണ്ടിയോടിക്കരുതെന്നു. പ….. പക്ഷെ,ഞാൻ പറഞ്ഞത് നീ എപ്പോഴെങ്കിലും കേട്ടിട്ടുണ്ടോ. എനിക്ക് അന്നത്തെ,,,,,,,,,, ഇൻസിഡന്റിന് ശേഷം നീ വണ്ടിയോടിക്കുന്നത്തെ പേടിയാ. ഇന്ന് വല്ലതും സംഭവിച്ചിരുന്നെങ്കിലോ ”

പറഞ്ഞു തീരുമ്പോൾ അവളുടെ ശബ്ദം ഇടറുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അവളെ പറഞ്ഞിട്ടും കാര്യമില്ല. മുൻപ് ലണ്ടനിൽ വച്ചൊരുദിവസം വഴക്കിട്ടു ഞാൻ വണ്ടിയുമെടുത്തു പോയി. അന്നത്തെ എന്റെ വിഷമവും ദേഷ്യവുമെല്ലാം ഞാനാവണ്ടിയിൽ തീർത്തു. പിറ്റേ ദിവസം ഞാൻ കണ്ണുതുറക്കുന്നത് ഹോസ്പിറ്റലിലാണ്. വണ്ടി ആക്‌സിഡന്റ് ആയി പിന്നെ ഏകദേശം ഒരു മാസം ഒരു കൊച്ചു കുഞ്ഞിനെ കെയർ ചെയ്യുമ്പോലെയാണ് നിളയെന്നെ നോക്കിയത്. അതിന് ശേഷമുള്ള എല്ലാം തവണയും ഞാൻ ഡ്രൈവ് ചെയ്യുമ്പോൾ അവളുടെ കണ്ണിലെ പേടിയെനിക്ക് കാണാമായിരുന്നു.