മെമ്മറീസ് 2 [Callisto] 170

ണനും അവനും ചെന്നൈയിലെ കോളേജിലായിരുന്നു അപ്പൊ പഠിച്ചിരുന്നത്. ഒരുദിവസം അവനെ വീട്ടിൽ നിന്നും വിളിച്ചു എന്തോ അത്യാവിശം ഉണ്ട് നാട്ടിലേക്കു ചെല്ലണം എന്നുപറഞ്ഞു. പക്ഷെ കോളേജിൽ അസ്സയിമെന്റ് പ്രൊജക്റ്റും അങ്ങനെ ഒരുപാട് പരിപാടികൾ ഉള്ളതുകൊണ്ട് ഒരാൾ അവിടെ നിൽക്കണമായിരുന്നു അതുകൊണ്ട് ഞാൻ അവിടെനിന്നു നിക്കി നാട്ടിലേക്കു പോയി. നാട്ടിലേക്കു പോയ ശേഷം ഒരുതവണ. മാത്രമേ അവനെന്നെ വിളിച്ചൊള്ളു പിന്നെ ഞാനെത്ര വിളിച്ചിട്ടും ഒരു മറുപടിയുമില്ല.രണ്ടു ദിവസത്തിനു ശേഷം അപ്പ വിളിച്ചു പെട്ടന് നാട്ടിൽ വരാൻ പറഞ്ഞു നിക്കികും ഫാമിലിക്കും ഒരു ആക്‌സിഡന്റ് ആയെന്നു പറഞ്ഞു. പക്ഷെ ഞാൻ തിരിച്ചുവന്നപ്പോഴേക്കും അവരെല്ലാവരും………

അതുവരെ ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്ന കിച്ചുവിന്റെ ഭാവം പെട്ടനുമാറി. അവന്റെ ശ്വാസഗതി വളരെ വേഗത്തിലായി, ശരീരം വിയർത്തു, കണ്ണുകളിൽ ചുവപ്പ് പടർന്നു, ശരീരം വലിഞ്ഞുമുറുകി, അവന്റെ മുഖത്തു ഭയവും, സങ്കടവും, ദേഷ്യവും തുടങ്ങിയ വികാരം നിറഞ്ഞു തുടങ്ങി…….

തല ഇടത്തേക്കും വലത്തേക്കും വെട്ടിച്ചുകൊണ്ട് അവന്റെ അപ്പോഴും പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു. ” ഞാനാ,,,,,,, ഞാൻ കാരണമാ. ഞാനാ അവരോടവിടെ വരാൻ പറഞ്ഞത്,,, ”

കിച്ചുവിന്റെ പെട്ടന്നുള്ള ഭാവ മാറ്റം നിളയെ വല്ലാതെ ഭയപ്പെടുത്തി. അവന്റെ കണ്ണുകളെ ഭയമെന്ന വികാരം പതിയെ കീഴ്പ്പെടുത്തുന്നതവൾ കണ്ടു. ഇനിയുമിതു തുടർന്നാൽ അവന്റെ മനോനില തെറ്റുമെന്ന് പോലുമവൾ ഭയപ്പെട്ടു.

കിച്ചു,,,,, കിച്ചു,,,,,, അവന്റെ മുന്നിലിരുന്നു അവനെ അവൾ വിളിച്ചു എന്നാലതൊന്നും കേൾക്കാതെ അവൻ അവ്യെക്താമയെന്തൊക്കെയോ പുലമ്പിക്കൊണ്ടിരുന്നു. അവന്റെ ഇരു കവിളിലും പിടിച്ചു അവന്റെ നെറ്റിയിൽ നെറ്റി മുട്ടിച്ചുകൊണ്ടവൾ നിന്നു കുറച്ചു മിനിട്ടുകൾ ഇരുവരും ഒന്നുതന്നെ മിണ്ടിയിരുന്നില്ല.അവളവനെ മുറുകെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.

അവന്റെ ബ്രീത്തിങ് വീണ്ടും പഴയപോലായി. കിച്ചു പതിയെ മുഖമുയർത്തി അവളെ നോക്കി. പക്ഷെ അവന്റെ മുഖത്ത് വിഷമമെന്ന വികാരമൊഴിച്ചു മറ്റൊന്നും കാണുവാൻ അവൾക്ക് കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല.പക്ഷെ അത്രയും സങ്കടമുണ്ടായിരുന്നിട്ടും ഒരിക്കൽ പോലും അവൻ കരഞ്ഞിരുന്നില്ല.

തന്റെ കണ്ണുനീരിലൂടെ മനസിലുള്ള വിഷമത്തിന്റെ കാഠിന്ന്യം കുറക്കുവാനവൻ ശ്രേമിച്ചിരുന്നില്ല. അല്ല അതിനവൻ അവനെത്തന്നെ അനുവദിച്ചിരുന്നില്ല എന്നതാണ് സത്യം.

“നിള,,, ഐ നീഡ്,,,,,,,,,,,,, ഐ നീഡ് സം വാട്ടർ “